Δεν τους βγήκε
Τόσο μελάνι χύθηκε στις αστικές εφημερίδες εδώ και πάνω από έναν μήνα, από την πανεργατική Πρωτομαγιάτικη απεργία μέχρι σήμερα, μπας και μαζευτούν τα σωματεία και πάψουν τον αγώνα ενάντια στο νομοσχέδιο.
Τόσα στημένα ρεπορτάζ σε κανάλια και ραδιόφωνα, μήπως και ενεργοποιηθεί ο «κοινωνικός αυτοματισμός». Τόση συκοφαντία από την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της για την «αντικοινωνική στάση» όσων τολμούν να σηκώσουν ανάστημα. Τόση χαρτούρα από μηνύσεις εφοπλιστών, υπουργών, εργοδοτών από ένα σωρό κλάδους. Τόσες «υπερωρίες» στις δικαστικές αίθουσες για να δικάζονται σωματεία που πήραν απεργιακές αποφάσεις. Τόση επίθεση στα «γελοία συνδικάτα» από την ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, τόση προσπάθεια αποκλιμάκωσης της πάλης από τους εργατοπατέρες, που σε διατεταγμένη υπηρεσία ανέλαβαν να προπαγανδίζουν τα «θετικά του νομοσχεδίου». Τόση «ψιλοβελονιά» για την καλλιέργεια της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας από τους φιλόδοξους χαλίφηδες του ΣΥΡΙΖΑ που σιγόνταραν την κυβέρνηση, λέγοντας πως «όσο μαζική και να είναι η απεργία, το νομοσχέδιο θα περάσει».
Τζίφος… Τίποτα από τα παραπάνω δεν στάθηκε τελικά ικανό να ανακόψει την πάλη της εργατικής τάξης, του λαού που πλημμύρισε και χτες τους δρόμους, όπως κάνει εδώ και πάνω από ένα μήνα, απορρίπτοντας το νομοσχέδιο – τερατούργημα. Ούτε οι προβοκάτσιες του υπουργείου Παιδείας που θυμήθηκε τους μαθητές που «δίνουν πανελλήνιες» για να χτυπήσει την απεργία, ούτε οι σχετικές δικαστικές αποφάσεις που πάρθηκαν στο πόδι προχτές, για να «διευθετηθεί» η ώρα έναρξης της απεργίας, δεν είχαν αποτέλεσμα. Και βέβαια, ούτε το ρεζιλίκι με τις κάμερες να ψάχνουν στον Πειραιά εναγωνίως «αγανακτισμένους», και το μόνο που βρήκαν ήταν ταξιδιώτες που «στόλιζαν» τους εφοπλιστές για τις μεθοδεύσεις τους και στήριζαν τους απεργούς.
Κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης, των αστικών κομμάτων, των επιτελείων του κεφαλαίου έπεσε στο κενό. Βρήκε τοίχο στην πανεργατική απόρριψη του νομοσχεδίου, στην καθολική αντίθεση σε κάθε άρθρο και κάθε λέξη από το νομοθετικό έκτρωμα. Στην πολύμηνη προετοιμασία εκατοντάδων Συνδικάτων και Ομοσπονδιών σε όλη τη χώρα, με μια δράση που πολλαπλασίασε τις ετοιμοπόλεμες δυνάμεις σε κλάδους και χώρους δουλειάς, για να μην υπάρξει η παραμικρή ανοχή ή η στάση αναμονής απέναντι στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις. Στην πάλη που ξεδιπλώνεται με άξονα τη διεκδίκηση ξηλώματος όλου του αντεργατικού νομικού οπλοστασίου των τελευταίων χρόνων, πάνω στο οποίο πατάει και το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε χτες κάτω από γενικευμένη κατακραυγή.
Η χυδαία προσπάθεια κατασυκοφάντησης του απεργιακού αγώνα βρήκε τοίχο στην πρωτοφανή συμμετοχή της νεολαίας στην απεργία, των νέων εργαζομένων, που η κυβέρνηση και η εργοδοσία πίστευαν ότι θα είναι τα εύκολα θύματα της προπαγάνδας τους περί «εκσυγχρονισμού» και «καινοτομίας» στις εργασιακές σχέσεις. Κι αυτό φάνηκε τόσο στη χτεσινή απεργία όσο και στην απεργία της 10ης Ιούνη, όπου πολλοί εργαζόμενοι ξεπέρασαν εργοδοτικούς εκβιασμούς και απειλές και πήραν τη θέση τους οι περισσότεροι από αυτούς για πρώτη φορά στις συγκεντρώσεις.
«Ένα το κρατούμενο» λοιπόν για την εργατική τάξη και τη νεολαία η δύναμη που έδειξαν όλο αυτό το διάστημα, η δυνατότητα που έδειξαν ότι έχουν τα συνδικάτα να αποκρούουν την προβοκάτσια και τη συκοφαντία, όταν παλεύουν με γραμμή σύγκρουσης και όχι παζαρέματος με την κυβέρνηση και την εργοδοσία, όταν οργανώνουν την πάλη «από τα κάτω» με εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους και όχι όταν αναμένουν τα «χαμπάρια» των εργατοπατέρων… Πάνω σε αυτή τη γραμμή ενισχύθηκε το απεργιακό κλίμα, εντάχθηκαν στον αγώνα νέες δυνάμεις, πήραν κουράγιο για την ακόμα πιο σκληρή αντιπαράθεση της «επόμενης μέρας».
Από σήμερα η εργατική τάξη είναι αντιμέτωπη με μια άλλη κατάσταση, η δράση μέσα από τα σωματεία θα βάλει εμπόδια στην εφαρμογή του εκτρώματος στους χώρους δουλειάς. Και αυτή η μάχη θα δοθεί με παρακαταθήκη τις επιτυχημένες κινητοποιήσεις των τελευταίων βδομάδων. Μπορεί η εργοδοσία να λύνει το ζωνάρι της με τον νέο νόμο, αλλά την ίδια στιγμή έχει απέναντί της χιλιάδες εργαζόμενους και εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις που δίνουν τη μάχη με καλύτερους όρους. Δεν τους βγήκε λοιπόν η υπονόμευση, όπως και δεν θα τους βγει τελικά η επιδίωξη να βάλουν στον «γύψο» την εργατική – λαϊκή πάλη.
(Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψη μας» του «Ριζοσπάστη», Πέμπτη 17 Ιούνη 2021)
Όλο αυτό το σημερινό πολιτικό διαχειριστικό μόρφωμα , και της Νου Δού κύρια εφ όσον είναι στα πράγματα , ήταν η γενιά εκείνη μέσω της διακομματικής συγχρώτισης απήλαυσε τα θετικά του εργασιακού και κοινωνικού προοδευτισμού της μεταπολίτευσης. Είτε πρωτογενώς ηλικιακά είτε ώς πρώτοι απόγονοι που ήρθαν στα πράγματα στις μέρες μας.
Οι γόνοι αυτοί , ούτε που ξέρανε τι είναι κατεύθυνση ιδεολογικά προοδευτική στην εργασία, απλά υπό το καθεστώς της πλατύτερης πλήρους εργασίας – και των κύριων επαγγελμάτων που πρόσφερε η εργασιακή προοδευτική κατεύθυνση- και παλαιότεροι διακομματικά δικτυώθηκαν, και οι νεώτεροι υπό άνεση χρημάτων γονέων μετακινήθηξκαν πρός τις σπουδαστική χροιά για να επανακάμψουν μέσω του εκάστοτε οικογενειακού διακομματικού συγχρωτισμύ, ώς πολιτικοί ή λοιποί κρατικοί διαχειριστές.
Το αν το μεταπολιτευτικό διεκδικητικό σύστημα , είχε εγγεγραμένη στην ιδεολογική του κατεύθυνση τον προοδευτισμό, – αυτόν που βίωσαν οι σημερινοί της κάθε μορφής εξουσίας, αυτό το μόρφωμα της σημερινής διαχείρησης δεν μπήκε ούτε μπορεί να μπεί στον κόπο να το μελετήσει. Και το αν μέσα στα πλαίσια της μεταπολιτευτικότητας ήταν κοινή παράμετρος κομματική, η ανάγκη για πλάτιασμα της δημοκρατίας και της πολιτικής συσσωμάτωσης του πληθυσμού στον κοινοβουλευτισμό , ούτε αυτό ενδιαφέρι και μπορεί να το καταλάβει το σημερινό ενσκήψαν εξουσιαστικό διαχειριστικό μόρφωμα , των καλών Αθηνοκεντρικά προσδιορισμένων προθέσεων , των κούφιων λόγων – χειρότερα από κούφια καρύδια- και της ενδυματολογικής μοντελοποίησης .
Ο προοδευτικός νόμος 1264 της δεκαετίας του 1980, δεν ήρθε εξ ουρανού ώς αρχικό θέσμιο της εργασίας , ήταν η όλη κατεύθυνση της εργασιακοκοινωνικής αμέσως πολιτικής μεταπολιτευτικής ιδεολογίας που ενσωματώιηκε ώς μια πρώτη θεσμική πύργωση μέσα στον νόμο, και συνέχισε την προοδευτική επεξεργαστική του για την ανάδειξη των συλλογικοτήτων, κλαδικών συμβάσεων, προσφυγή στην διαιτησία , και γενικά της προσπάθειας της συλλογικοποίησης στην παραγωγή και την εργασία , για την υπεραξίωση αυτής ώς Εθνικό διεκδικούμενο.
Και οι ίδιοι οι σημερινοί γόνοι- όλοι γεννηθέντες μέσα στον μεταπολιτευτισμό- απήλαυσαν μέχρι και εκμεταλεύθησαν και ιδιωτελώς στο όνομα και την βάση των οικογενειακό κοινωνικών προσβάσεων , αυτό τον μεταπολιτευτικό προοδευτισμό.
Σε μια συγκυριακή οικονομικά δύσκολη στο χρόνο για την πολιτική και κοινωνική κατεύθυνση δεκαετία 2010-2021 τα τελευταία χρόνια, αδυνατεί να σκεφτεί ότι είναι τα φρούτα ουσιαστικά της χρεωκοπίας στην λογικότερη ηλικιακά εποχή των ώς άνθρωποι, μια και στα παιδικά ή φοιτητικά ή και μεταφοιτητικά χρόνια των ασφαλώς ήταν στο λιγότερο λογικό αυτοεπεξεργαστικό στάδιο.
Γιατί αν σκεφτόνταν ότι χρωστάνε την παρουσία τους στην βάση της δυσκολεμένης χρεωκοπικά κοινωνίας, ούτε και οι ίδιοι και οι ίδιες θα θέλανε να εμπλέκονται ώς εκπρόσωποι και φρούτα της χρεωκοπημένης και πλήρους καταισχύνης ( για την χρεωκοπία )εποχής . Αλλά και αν ατομικόοικογενειακό πεπρωμένο ήθελαν να αποτελέσουν την ηγέτιδα και πολιτικά τάξη της χώρας , αν είχαν κατά νού την διαδρομή των ώς άνθρωποι μέσα στο μεταπολιτευτικό διεκδικητικό ( με λάθη αλλά διεκδικητικό του προοδευτισμού περιβάλλον), δεν θα ήταν σήμερα οι μύστες, οι κήνσορες, ακόμη και ούτε θα ήθελαν να είναι απλοί διαμεσολαβητές μαντατοφόροι των δήθεν ορθολογικών στατιστικά , αντιπροοδευτικών και περίπου νεοαυταρχικών θέσμιων για την εργασία. Εργασία ώς ένα απ τα σημεία βαθιάς τομής ιδιωτικότητας και κοινωνισμού , ατομικότητας και συμμετοχικότητας , προοόδου και οικονομικότητας, και εφάψεως ανθρώπινου και θεολογικού. Αυτός ο στείρος νεοορθολογισμός αυτής της ετερρονομημένης στο σκέπτεσθαι ηλικίας που ήρθε ώς ένα σύμπτωμα και αγκάθι του νεοσυντηρητισμού στα διαχειριστικά της χώρας, ακόμη και το έλάχιστο παιδείας και γνώσης να είχαν , ακόμη και μέσα στο στατιστικό ποσοτικό
έστω και νεορθολογίσιμο θα μπορούσαν να διακρίνουν και την καθολικότητα της επιταγής , »της εργασίας ώς θείας επίκλησης και προσταγής μαζί για τα ανθρώπινα» για να είναι ακόμη περισσότερο επιφυλακτικοί και επιφυλακτικές στις αποφάσεις απόψεις μεθοδεύσεις απέναντι σε κάθε απόπειτα έστω και κανονιστικής τεχνικής παρέμβασης στον όρο έργασία.
Με όλο αυτό ετερρονομημένο ενσκήψαν πλέον νεοηλικιακό γεννεαλογικά μόρφωμα εξουσίας και κυβερνησιμότητας στην Ελλάδα, ώς και μηχανιστική για την παραγωγή του πολιτικού προσωπικού και δυναμικού της χώρας , ήταν λογικό η διαφυγή του πολιτικού για την χρεωκοπική υπέρβαση , ώς και αναγκαία μεταχρεωκοπική συντεταγμένη συλλογικά πορεία, να αναζητείται στην αλλοίωση του συλλογικού και την υπεραξίωση κάθε λογής νορμών ιδιωτικοτήτων, ατομικών μετρήσεων των κινήσεων εργασίας ( αν ξέρουν τι σημαίνει κινήσεις εργασίας ), κερματισμό και δημιουργία εμποδίων στην οργάνωση του συλλογικού στοιχείου και γενικά ρήξη – όχι απλά ρωγμές- της συνέχειας με την μεταπολιτευτική θέσμια προοπτικά δομημένη κατεύθυνση της εργασίας και του ρόλου της στο κοινωνικό.
Η τάξη και σε πολιτικό διαχειριστικό προσωπικό που έφερε στην επιφάνεια η εποχή της χρεωκοπίας, αποτελεί και θα αποτελέσει έναν ειδικό προβληματικό καθορισμό κρίσης των θεσμών , για την Ελληνική πολιτική και κοινωνική και οικονομική ιστορία. Η οποία πλέον πολιτική ιστορία, θα επαναφέρει την διαδρομή της ( ώς βαθειά οπισθοδρόμηση) από κεί που άρχισε μεταπολιτευτικά., θεωρώντας το διάστημα 1974- 2021 ώς ένα μεσοδιάστημα άσκησης προοδευτισμού. Και όχι τα έτη 1974-2010… αλλά τα έτη 1974-2021 , διότι στις μέρες μας το 2021 , πιστοποιείται και ανιχνεύεται μέσω του εργασιακού τωρινού νομοσχεδίου η διάθεση ρήξης της εργασιακής μεταπολιτευτικής συνέχειας.
Αυτό το σύστημα των κούφιων ανθρώπων, θα χτυπήσει και παραπέρα. Θα χτυπήσει για πολλούς λόγους.
Α) είναι ηλικιακά ποιό ευέξαπτοι λογικά, με μια φουριόζα νεανικότερη έξαψη μεγενθυμένη από το θεσιακό εξουσιαστικό status.
B) Τα χτυπήματα θα μπαίνουν στην υπηρεσία αναπαραγωγής των και σαν ομαδούλες συμφερόντων και σαν άτομα. Μέσα στο πλαίσιο του εξημένου ανταγωνισμού που έχουν προωθήσει και που οφείλουν να διαγκωνιστούν και οι ίδιοι για την διατηρησή τους.
Γ) Γιατί έχουν μάθει απ τον βίο τους ότι εκλαμβάνουν πολλά δεδομένα , εφ όσον με δεδομένα τα θέματα διαβίωσης και πολιτικής και κοινωνικής διαχείρησης αποσυμμετοχοποιημένοι τα βρήκαν.
Δ) Γιατί και η παιδεία των και η τεχνική ρπαγγελματική μορφωσή των είναι με έμφαση στην ημιμάθεια και στην όποια επαγγελματική γνώση επέρχεται εξωγενώς στην χώρα από το εξωτερικό, χωρίς προσαρμογή στα εδώ -που δεν είναι ικανοί και ικανές-να κάμουν.
Ε) Γιατί έχουν και ώς άτομα υπεροψία και μέθη, απόρροια του δεδομένου της πρωταρχικής διαβιωτικής σωρρευτικής εμπειρίας τους μέσα στο δεδομένο για αυτούς και για αυτές μεταπολιτευτικό δημοκρατικό περιβάλλον.
Ζ) Γιατί πιστεύουν στην ιδιωτικότητα και στην μετρήσιμη μάλιστα εξατομίκευμένη ιδιωτικότητα.Αυτός είναι ο πυρήνας που η τεχνική της ηλεκτρονικοποίησης ( αναγκαία ώς μέσον) ταυτίζεται με την πολιτική πράξη ώς και ιδεολογικό πρόταγμα.
Και αυτό το «»πρόταγμα»» το εκλαμβάνουν ώς την προτεινόμενη καινοτομία για το κοινωνικό παραπέρα και το εργασιακό προοπτικό. Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις απόψεις των, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα, για την άποψη αυτού του ειδικού κοινωνικού μορφώματος.Αυτός είναι και ο λόγος της τωρινής εργασιακής νομοθέτησης μέσα στην πανδημική απραξία. Γνωρίζουν και η κυβέρνηση ότι η νομοθέτηση αυτή έγινε και για να προκαταλάβει την μεταπανδημική τυχούσα αναγκαιότητα συλλογικότερης καταφυγής απ τα προβλήματα τα εργασιακά που θα ενσκύψουν στο οικονομικό τοπίο.
Ασφαλώς και η αδρανειακότητα ώς βιωματικότητα του συλλογικού , μπορεί να έχει κάποια δυναοτητα πρώτης ανάσχεσης των χτυπημάτων που επιχειρούνται , αλλά πρώτης και μικρής.
Αλλά το σύστημα και η οργανωτική του και λειτουργική του , των κούφιων ανθρώπων και κούφιου μορφώματος, θα χτυπήσει.
Τα χτυπήσει για να σαπίσει στο ξύλο ( θεσμικό ξύλο) την κοινωνική συλλογικότητα και τις μορφές της. Γιατί το κούφιο προοδευτικά σαπίζει , μορφοποιούμενο σε σάπιο. Και που ώς τέτοιο σάπιο διαδικαστικά από κούφιο ώς λειτουργία μαθαίνει και εκφράζεται και ενεργεί. Και έτσι θα ενεργεί για τα επόμενα χρόνια.