Αλεξαντρίτικο γέλιο: Τα ραζακιά… και οι παπάδες

Ο συγχωρεμένος ο μπάρμπα Γιώργης ο Κωτσόγιας είχε ένα αμπέλι κάτω στα Λειβαδάτα που κάπου υπήρχαν κάτι κλήματα με ραζακιά.

Πηγαίνανε τα βράδυα και του τα τρώγανε.

Ένα μεσημέρι λοιπόν όπως καθόμαστε στην πλατεία κάτω απ΄ τη σκαμνιά, έρχεται ο μπάρμπα Γιώργης και μας λέει, προφανώς για να μας τρομάξει και να μην του ξανακλέψουμε τα σταφύλια.

– Ακούστε μωρές παιδιά τι έπαθα χτες το βράδυ· είχα πάει πάνω στ΄ αμπέλι πούχα ξεχάσει ένα σακούλι το απόγευμα για να το πάρω. Θάταν εννιά η ώρα περίπου και καθώς γύριζα τι να δω. Ακούστηκε ένα βουϊτό μεγάλο και είδα καμιά τρακοσαριά παπάδες να περνάνε δίπλα μου και πηγαίνανε προς το λαγκάδι. Κοπήκανε τα ήπατά μου μ΄ έπιασε κρύος ιδρώτας και χώθηκα πίσω από μια μάζα κι΄ έκανα το σταυρό μου μέχρι που ροβολήσανε προς τα πίσω. Τόβαλ΄ αμέσως στα πόδια κι΄ ήρθα στο χωριό με πυρετό.

Το ίδιο βράδυ κάποιοι ξαναφάγανε τα ραζακιά του μπάρμπα Γιώργη.

Έρχεται την άλλη μέρα στο καφενείο αυτός νευριασμένος βρίσκει τον μπάρμπα Μήτσο τον αγροφύλακα και άρχισε να του κάνει παράπονα. Και όσο έλεγε αυτά στον αγροφύλακα κοίταξε στο διπλανό τραπέζι που έπαιζαν κοντσίνα ο Νιόνιος ο Δουβίτσας κι΄ ο Νίκος ο Γίγαντας.

– Τι… κοιτάζεις εμάς μπάρμπα Γιώργη, του λέει ο Νιόνιος. Τόσοι παπάδες κυκλοφορούνε κει πάνω… εμείς σου φάγαμε τα σταφύλια;

(Πηγή: «Αντίλαλοι απ΄ τους Σκάρους», αριθ. φύλλου 1, 1978)