Χωριάτικος γάμος (Άγγελου Σικελιανού – απόσπασμα)

ΧΩΡΙΑΤΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ

Σταματημένα τ΄ άλογα,
ας προσμένουν στην πλακόστρωτη απλωσιά,
π΄ όλη γεμίζει από το χτύπο του πετάλου,
όπως πληθαίνει το συμπεθεριό·

και στριμωγμένα, ξαφνικά,
καπούλια με καπούλια οι μούλες,
ας σηκώνονται στα πισινά γι΄ απλοχωριά·

κι΄ όλη ας γιομίζει ποδοβολητό, χλιμίντρισμα
η αυλή·

ενώ στις ράχες τους,
στρωμένες με σκουρόχρωμα φαντά,
με το πλευρό καβάλα οι συμπεθέρες,
στολισμένες σε μετάξια και χρυσά,
τινάζουνε απαλά τα γκέμια
να κινήσουνε μαζί
(κ΄ είναι η γαλάζια μέρα, η Κυριακή,
κι΄ από τα βάθη του χωριού
της νιάς καμπάνας χύνεται η βοή,
σαν μιάς γελάδας,
που αγκουσεύει το περίσσιο γάλα,
το πονετικό μουκανητό·

κι΄ όλο έχ΄ αδειάσει το χωριό,
στο λιόχαρον αλώνι,
ομπρός στην εκκλησιά!)
Μα στο χωριό τ΄ αντικρινό,
όλο ας πληθαίνει η διάφανη σιωπή!

Στημένη η νύφη,
σε θρονί, που αστράφτει, χαμηλό,
μήτε δεξιά, ας κυτάει, μήτε ζερβά,
ενώ οι στολίστρες,
πίσω από τους ώμους της, ορτές,
απ΄ την κορφή του κεφαλιού της,
της χωρίζουνε στη μέση τα μαλλιά,
κι΄ αφού τα στρώσουν με το χτένι,
και στον αέρα τα τινάξουν δώθε – κείθε,
δυνατά,
στα τρία τους δάχτυλα
χωρίζοντας τον απαλόνε θησαυρό,

με ήσυχα χέρια αρχίζουνε
να δένουν τις πλεξούδες,
σα σφεντόνα,
απανωτά!
(Στο μεσοδόκι του σπιτιού,
η πνοή τ΄ αγέρα από την θύρα,
στη γαλάζια σκιά,
ας λούζει ωστόσο τ΄ ανεμόχορτο,
που πιάνει η ρίζα του στον αέρα του βουνού,

ή το ξερό χελιδονόψαρο
με τεντωτές φτερούγες,
στου θαλασσινού το σπίτι
ζυγιασμένο από ψηλά,

στο αγέρι που φυσά κάθε φορά,
δοσμένο,
ως το καΐκι του ξενιτεμένου νοικοκύρη,
στην πνοή του Θεού!)

ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ (Απόσπασμα)

(Πηγή φωτογραφίας: Θοδωρής Σ. Γεωργάκης, «Ο Λευκαδίτικος Γάμος, Έθιμα, Τραγούδια, Συμβολισμοί»)