Τα πρώτα σχόλια του γερμανικού Τύπου για το μέχρι τώρα αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών
Αποτιμήσεις και προβλέψεις για την επόμενη μέρα
O Όλαφ Σολτς
«Ο Σολτς κέρδισε. Αλλά πόση αξία έχει αυτή η νίκη; – Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι μια μεγάλη επιτυχία για τον Όλαφ Σολτς και τους Σοσιαλδημοκράτες, αλλά υπάρχει ακόμη μακρύς δρόμος για την καγκελαρία» σημειώνει το Spiegel Online για το εκλογικό αποτέλεσμα, που μέχρι στιγμής κλίνει με μικρή διαφορά υπέρ των Σοσιαλδημοκρατών. «Ο Σολτς θέλει την εξουσία, ο Λάσετ επίσης-Το πόκερ ξεκινά» γράφει η Βild για τη μάχη στήθος με στήθος μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών (SPD) και Χριστιανικής Ένωσης (CDU/CSU) για την καγκελαρία.
Για την εκλογική βραδιά-θρίλερ η ιστοσελίδα του πρώτου προγράμματος της γερμανικής τηλεόρασης tagesschau.de σημειώνει: «Το SPD οδεύει με μεγάλη αυτοπεποίθηση προς την καγκελαρία – θα μπορούσε όμως να μείνει ακόμη και με άδεια χέρια. Η Χριστιανική Ένωση προσπαθεί να φύγει μπροστά. Κοινό στοιχείο των δύο διεκδικητών της καγκελαρίας η αναγκαία θέληση να συγκυβερνήσουν με άλλους».
«Το SPD έχει επιτέλους κάτι να γιορτάσει»
Σε σχόλιό της με τίτλο «Ένας ήρωας ονόματι Όλαφ» η Süddeutsche Zeitung παρατηρεί ότι «πολλοί ψηφοφόροι δεν ψήφισαν τους Σοσιαλδημοκράτες αλλά τον υποψήφιο καγκελάριο Όλαφ Σολτς. Αυτό πρέπει να είναι σαφές στο κόμμα, όταν θα αρχίσει να διαπραγματεύεται για μια συγκυβέρνηση με τους Πρασίνους και τους Φιλελευθέρους» ενώ σε άλλο σημείο σημειώνει: «Θα έχει ενδιαφέρον εάν ο Σολτς φέρει εις πέρας με επιτυχία τις διαβουλεύσεις για σχηματισμό κυβέρνησης. Όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές του SPD για την Oμοσπονδιακή Bουλή, για τους οποίους εδώ και μήνες το ενδεχόμενο μιας κοινοβουλευτικής θητείας φαινόταν σενάριο απατηλό αλλά τώρα το πέτυχαν, θα πρέπει να βλέπουν τον Όλαφ Σολτς ως ήρωά τους. Η διαφορά με το 2017 και το φαινόμενο Σουλτς, είναι ότι το 2021 το φαινόμενο Σολτς τελικά είχε μεγαλύτερη διάρκεια».
Από την πλευρά της Frankfurter Allgemeine Zeitung σχολιάζει: «ο Σολτς, ο οποίος κάποτε κάθε άλλο από αγαπητός ήταν, που οι Σοσιαλδημοκράτες δεν τον ήθελαν το 2019 καν ως αρχηγό κόμματος και τον οποίο παλαιότερα είχαν συχνά τιμωρήσει σε κομματικά συνέδρια, είναι σήμερα θριαμβευτικά ο νικητής της βραδιάς. Ή μάλλον καλύτερα, της δεκαετίας. Μετά από όλες εκείνες τις θλιβερές, ανεπιτυχείς προεκλογικές εκστρατείες των τελευταίων ετών το SPD έχει επιτέλους λόγο για να ξαναγιορτάσει. Και δεν θα σταματήσει εκεί τόσο γρήγορα».
«Ο ηττημένος θέλει να γίνει καγκελάριος»
Στον υποψήφιο της Χριστιανικής Ένωσης Άρμιν Λάσετ, ο οποίος είχε την στήριξη της καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ, αναφέρεται η Zeit Online παρατηρώντας: «Ο Άρμιν Λάσετ διεκδικεί την καγκελαρία, μολονότι η Χριστιανική Ένωση έχασε τις εκλογές. Θέλει τώρα να κερδίσει στις διερευνητικές επαφές για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού – με μια προσφορά στους Πράσινους και τους Φιλελευθέρους».
Για «ιστορική εκλογική αναμέτρηση» κάνει λόγο η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt πηγαίνοντας ωστόσο ένα βήμα παρά πέρα και ασκώντας κριτική και στους δύο μεγάλους παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς, τους Σοσιαλημοκράτες και τα Χριστιανικά Κόμματα. «Η καγκελάριος Μέρκελ δεν έθεσε εκ νέου υποψηφιότητα μετά από 16 χρόνια στην καγκελαρία.Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία της Ομοσπονδιακής Γερμανίας. Ως κληρονομιά αφήνει πίσω της ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό τοπίο. Τα μεγάλα κόμματα, η Χριστιανική Ένωση και οι Σοσιαλδημοκράτες, που έπαιρναν ποσοστά γύρω στο 40% στην προ Mέρκελ εποχή, δύσκολα αγγίζουν μόνο το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων έκαστο. Πάνω από το 70% των Γερμανών δεν θα έχει ψηφίσει υπέρ του επόμενου καγκελάριου. Ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει τη μάχη για την καγκελαρία, ο Όλαφ Σολτς και ο Άρμιν Λάσετ θα είναι καγκελάριοι του 25%».
Πηγή: Deutsche Welle – Δήμητρα Κυρανούδη
Το σύστημα συναίνεσης πλέον στην Γερμανική πολιτική σκηνή δεν έχει καμμία κοινωνική βάση. έχει εξαντληθεί πλέον.
Στην προηγούμενη 4εία για τον κατ επίφαση ( και δήθεν) σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού χρειάστηκαν3-4 μήνες … και υπερφίαλα διατυμπάνιζαν τα οικονομικά λόμπυ που χειραγωγούν τον τύπο και την επικοινωνία, περί δήθεν συναίνεσης που .. θα επέλθει και τελικά επήλθε μέσω ακυβερνησίας αυτών των μηνών.
Το εκλογικό Γερμανικό σώμα ανανεώθηκε και ανανεώνεται , η αδρανειακή μηχανιστική λειτουργική του, αυτή που οδηγούσε στον με κάθε μορφή κυβερνητισμό ( είτε με αυτοδυναμία είτε με τεχνητή χωρίς κοινωνικό προσδιόρισμο συναίνεση όμως), η αδρανειακά μηχανιστική λειτουργική του έχει τελείωσει και ξοφλήσει. Τελευταία καταφυγή και προσπάθεια αυτού του προ’ι’οντος φθαρμένου συστήματος ήταν ο μεγάλος συνασπισμός στην προηγούμενη κυβέρνηση, στην πονηρή και ύποπτη κοινωνικά προσπάθεια απ τα μεγάλα κόμματα, να εγκλωβίσουν στο παρωχημένο πολιτικό κομματικό παιχνίδι τους ψηφοφόρους στον διπολισμό ( ο δικομματισμός είχε τελειώσει πρωθύστερα).
Οι ίδιοι οι Γερμανοί πολιτικοί και τα οικονομικά λόμπυ που κανοναρχούν την πολιτική ζωή θεσμικά ( το ισχυρότερο είναι η Ένωση Γερμανών Βιομηχάνων ), έχουν καταλάβει ότι πλέον το κοινωνικό σώμα- ώς και εκλογικό- είναι λιγότερο χειραγωγίσιμο και μέσω του εκλογικού μηχανισμού, εφ όσον ανανεώνεται, και για τούτο καταφεύγουν στην αισθητικοποίησης – χωρίς περιεχόμενο- της πολιτικής μετεκλογικής πραγματικότητας με την ανόητη λογική του συναινετισμού της Τζαμά’ι’κα και της Σενεγάλης, στην βάση των χρωματικών αποχρώσεων των σημαιών αυτών των χωρών. Αυτό θα πεί ξεφτύλα στην πολιτική συμβολιστική λειτουργία ώς εννοιλογικό περιεχόμενο των όρων του πολιτικού παιγνίου.
Στα τελευταία 10 χρόνια της Μέρκελ καγκελαρίου , – ουσιαστικά όχι των χριστιανοδημοκρατών αλλά του συναινετισμού- η κοινωνική ζωή της Γερμανίας και η καθημερινότητα έχει μείνει σε τέλμα.
Ασυντήρητα κτίρια, δρόμοι , σκοτάδια στις λεωφόρους και στις Αουτομπάν, το Βερολίνο στα μεταναστευτικά ρυπαρά χάλια στις πλατείες ( αλλά Ελληνική πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα), και διαρκώς μια άσκηση κρατικής αιφνιδιαστικής πραγματικότητας με στόχο τις μειώσεις κάθε λογής κοινωνικής παροχής, που όμως την έχει προκαταβάλει το κοινωνικό σώμα εργαζόμενο ποικιλοτρόπως.
Υπολογίζεται επίσημα από τις Γερμανικές υπηρεσίες , ότι χρειάζονται 50 δις ευρώ και έντονη προσπάθεια προγραμματικά δομημένη και κυλιόμενη , και για τα επόμενα 10 χρόνια , για να υπάρξει ένα min επίπεδο συντήρησης των υποδομών τεχνικά της Γερμανία και μόνο στις κυριότερες αστικές συγκεντρώσεις. Σε αυτό η πολιτική διαχείρηση της Γερμανικής συναίνεσης με βάση την χριστιανοδημοκρατια δεν απάντησε ποτέ εδώ και χρόνια, όπως δεν απάντησε ποτέ για το που οδηγεί το μίγμα, της ελεγχόμενης και προσδιορισμένης νομισματικά απ το Reichbank (Bundesbank), οικονομικής πολιτικής. Στο κοινωνικό εκλογικό σώμα της Γερμανίας τα τελευταία 10 χρόνια έχει αναπτυχθεί η απέχθεια της νομισματικότητας με βάση την οποία προσδιορίζεται η κοινωνική καθημερινότητα και η οικονομική ζωή, και κτριαρχούν πλέον και στην ακαδημα’ι’κή κοινότητα οι φωνές ότι ένας επισταμένος και επιθετικός αντικενσυανισμός που ασκήθηκε τα τελευταία χρόνια ( στην βάση των εικονικών ελλειμάτων του κρατικού προυπολογισμού ) ουσιαστικά αποδυνάμωσε και την αναπτυξιακή προοπτική. Και έγινε αυτό φανερό με την πανδημική κρίση που με μιας η νομισματικό περιοριστική άσκηση πετάχτηκε για μια στιγμή στο καλάθι των αχρήστων, όταν η ίδια η κεντρική Γερμανική τράπεζα Reichbank ( Bundesbank) άνοιξε τους κρονούς επιδοτήσεων ( δανεικά και αγύριστα) πρός την αεροπορική εταιρεία Λουφτχάνσα, και σε όλη την βιομηχανία για να μην καταρεύσουν και χρεωκοπήσουν μέσα στα πλαίσια του διεθνούςς ανταγωνισμού.
Η μηχανιστική του συστήματος ( όχι μόνο των εκλογών για την έκφραση της λα’ι’κής εντολής ) για την ανέδειξη κυβερνητικών αρχών στην Γερμανία έχει ουσιαστικά μπλοκάρει και είναι τελειωμένο.
Η εκλογική διαδικασία για την νομιμοποίηση- μέσω της συγκρότησης του κοινοβουλίου – της κυβερνητικής εξουσίας για την διαχείρηση της καθημερινότητας πολιτών και διεθνικών του κράτους θεμάτων, η εκλογική λοιπόν διαδικασία είναι μλια παράμετρος της νομιμοποπιητικής κοινωνικά κυβερνητικής βάσης.
Και δεν είναι η σπουδαιότερη, έστω και αν αυτό υποστηρίζεται σκόπιμα και χρόνια απ τις ομάδες που μέσω των εκλογών αναρριχώνται στην κυβερνητική εξουσία. Και που κοινωνικές αυτές ομάδες συνιστούν και διαμορφώνουν και την ιδεολογία – πρός την κατεύθυνση των συμφερόντων τους- της κάθε κυβερνητικής εξουσίας.
Η έδραση και ο συσχετισμός του πολιτειακού κάθε φορά συνταγματικού χάρτη , με το κοινωνικό στοιχείο, είναι η βασική παράμετρος και το περιεχόμενο της τεχνικής της εκλογικής διαδικασίας. Οι εκλογές είναι απλά μια τεχνική και τίποτα άλλο, για την συγκρότηση των κρατικών αρχών.
Πρίν την εκλογική κάθε φορά διαδικασία, ενυπάρχει η κοινωνική διεκδίκηση ροπή και κατεύθυνση , η οποία και πρέπει να αποτελεί το περιεχόμενο των εκλογών, αλλά και τα αφουγκράσματα των όσων εμπλέκονται είτε υπό συλλογική κομματική μορφή ( όπως ορίζουν οι συνταγματικές παρωχημένες πλέον και αυτές θεσμίσεις ) είτε ώς ατομικές συμμετοχές πολιτών που ζητούν ( με την δήθεν κομματική κάλυψη και ένταξη) να αποκτήσουν εξουσιαστική μέσω της αντιπροσώπευσης δύναμη και θέση καρέκλας.
Στην Γερμανία στις τρέχουσες εκλογές το φαινόμενο της προοδευτικής αποθεσμοποίησης των πολιτικών κομμάτων ώς πυλώνες συνταγματικής κυβερνητικής διαχείρησης, έγινε σαφέστατο και ευκρινές.
Μια και τα κοινωνικά διεκδικητικά κινήματα χρόνια, που και αυτά μέσα στο πολιτικό παίγνιο απετέλεσαν με τα χρόνια φορείς διεκδίκησης της κρατικής εξουσίας , ή συμμετοχής σε αυτήν, για να επισημάνουν ότι με τα ποσοστά που πέτυχαν στις τωρινές εκλογές, αμφισβητούν διαλυτικά πλέον και εξελικτικά, όχι μόνο τις παραδοσιακές στιγματισμένες ώς ιστορικές κομματικές συγχρωτίσεις, αλλά και την ίδια την διαδικασία ( αυτή των εκλογικών αναμετρήσεων ) για την κρατική νομιμοποιμένη συγκρότηση της κυβερνητικής εξουσίας.
Η Γερμανική κοινωνία, η ισχυρότερη οικονομικά στο φάσμα της Ευρώπης , και μία απ τις ισχυρότερες οικονομικά δυνάμεις στον κόσμο, μέσω του εκλογικού αποτελέσματος των ημερών, έστειλε το μήνυμα της απονομιμοποίησης πλέον των παραδοσιακών κομμάτων της Γερμανικής πολιτικής ζωής ( ουσιαστικά τα πέταξε ώς πατσαβούρες ) γιατί αυτ΄’α πλέον τα κόμματα δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στην κοινωνική οργάνωση για την ευεξία και την προοπτική ετημερίας των πολιτών και υπέρβασης των εκάστοτε προβλημάτων της Γερμανικής κοινωνίας. Μαζί ουσιαστικά έστειλε και το μήνυμα της οριστικής αντίθεσης της κοινωνίας , στους μηχανισμούς και λόμπυ συμφερόντων που στοιχίζονται πίσω από τους παρωχημένους αυτούς πολιτικούς μηχανισμούς, τους οποίους με επικοινωνιακά κόλπα και με την επικοινωνιακόκοινωνική διαπλοκή συντηρούν ( τα κόμματα αυτά).
Και στα δύο παραδοσιακά κόμματα χριστινοδημοκρατικό σοσιαλδημοκρατικό , οι Γερμανοί ψηφοφόροι έδωσαν το ίδιο απαξιωτικό ποσοστό, για να δείξουν έτσι ότι τα κόμματα αυτά είναι πλέον ισουψώς και ισόποσα τελειωμένα στην κοινωνική και πολιτική συνείδηση των πολιτών.
Και η αριστερά δεν ξέφυγε από την εκλογική καθήλωση στις εκλογές , μια και αυτό το ιδεολόγημα πλέον , συμπαρασύρεται και ώς παρωχημένο μέσα στην συνολική αμφισβήτηση του πολιτικού ώς τώρα στοιχείου στην χώρα αυτή.
Η ώς τώρα συγκροτημένη πολιτική ζωή στην μεγάλη αυτή χώρα . με τον μηχανισμό κομμάτων , θεσμών εκλογικότητας, οργάνωση κρατική που ψάχνει την νομιμοποιητική της βάση στους αποστεωμένους θεσμούς , αλλά έξω από τα κοινωνικά αιτήματα και διεκδικήματα, έχει τελειώσει ουσιαστικά. Και όποιες τεχνικές συναίνεσης δήθεν για την συγκρότηση του κυβερνητισμού, θάναι έξω από τα κοινωνικά απαιτήματα, και δεν θα κάνουν τίποτα άλλο παρά να απομακρύνουν τους πολίτες απ αυτή την όποια ώς τώρα θεσμική πολιτική συγκροτησή στην Γερμανία, αναδικνύοντας το ατελέσφορο και προβληματικό και του ίδιου του υπάρχοντος πολιτικού μηχανιστικά συστήματος σε περιεχόμενο και διαδικασίες.
Πρός αυτή την κατεύθυνση λειτούργησε τα τελευταία χρόνια η Γερμανική πολιτική μεθόδευση, υπήρξαν φωνές μεγάλες στεντόρειες και πολλές που επεσήμαναν από το τέλος της δεκαετίας του 1990 ( Όσκαρ Λαφονταίν- και τελευταία ο παλαιός καγκελάριος Χέλμουτ Σμίτ) την προβλήματική που οδηγείται το ίδιο το πολιτικ΄πο και κοινωνικό σύστημα στην Γερμανία. Και ότι αυτή η προβλήματική συνιστούσε ώς εξαγώγιμη μέσω της ισχυρής Γερμανικής οικονομίας και διακτινισμού στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Στο βαθμό πλέον που η Γερμανία εκλαμβάνεται ώς η ατμομηχανή και πυρήνας της ισχυρής Ευρώπης, δεν μπορεί παρά οι αμφισβητήσεις των ίδιων των Γερμανών των πολιτών για το πολιτικό σύστημα μέχρι και η πολιτειακή αυτή θςσμικότητα, να αποτελούν και εξαγώγιμες παραμέτρους πολιτικής ιδεολογίας , που μπολιάζονται σε όλο το Ευρωπα’ι’κό οικοδόμημα των κρατών και κοινωνιών.
Και εδώ οι κοινωνίες κάθε κράτους θα πρέπει να ναζητήσουν, μορφές και διεκφάνσεις μαζί ώς περιεχόμενο και λειτουργίες, που θα είναι περισσότερο συμβατές με τις κοινωνικές πλέον σύνθετες αναγκαιότητες. Τις οποίες αναγκαιότητες πλέον δεν μπορούν να εκφράσουν για τις οποίες δεν μπορούν να ανταποκριθούν οι σύγχρονες πολιτικές και εν πολύς και πολιτειακές συγκροτησεις.
Μπορεί οι κοινοβουλευτισμοί με διάφορες μορφές να απετέλεσαν και αποτελούν μια μορφή διακυβέρνησης, στην ιστορία υπήρξαν και μοναρχίες, και δικτατορίες, και φεουδαλισμός,και στρατιωτικά καθεστώτα, και το κίνημα και η εφαρμογή του υπαρκτού κομμουνισμού.
Οι ίδιες οι κοινωνίες πρέπει να αναζητήσουν προτείνουν και νέες μορφές οργάνωσης αυτοκυβέρνησης των.
Και ο κοινοβουλευτισμός , επιδίωξη επενδεδυμένη με δημοκρατικές παραμέτρους , ασφαλώς είναι ένα απ τα παραπάνω συστήματα στην ιστορική εξέλιξη. Και θα είναι ομφαλοσκοπικό ιστορικά και ανόητο να θεωρηθεί ότι ο όψιμος κοινοβουλευτισμός- αυτός που ζούν οι 2-3 το πολύ γεννεές στην ιστορία ( όπου τον ζούν) αποιτελεί και το σύστημα λύσης και αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων που και αυτά εξελίσονται και συνθετοποιούνται.
Και το πολιτικό δυναμικό στην Γερμανία είναι πλέον αποδυναμωμένο και περίπου προβληματικό ώς άτομα , περισσότερο απο κάθε άλλη φορά, κύρια των δυο μεγάλων κομμάτων.
Το περιστατικό που ο ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών , ψηφίζοντας έδειχνε ανοιχτά το ψηφοδέλτιο , ψηφίζοντας τον εαυτό του, θεωρήθηκε απ την Γερμανική κοινωνία ώς όχι μόνο γκάφα ανεπίτρεπτη και ολκής, αλλά μέσω αυτού του περιστατικού ο Χριστιανοδημοκράτης ηγέτης χαρακτηρίστηκε ώς καρικατούρα πολιτικού και δή χριστιανοδημοκράτη. Κάποιες προσπάθειες της εκδοτικής επικοινωνιακής διαπλοκής, που προσπάθησαν να δείξουν την φανερή ψήφο ώς αυτονόητη , απ τον ίδιο για τον εαυτό του , χλευάστηκαν ακόμη περισσότερο ώς » η ταυτότητα της προφάνειας του ανοήτου ».
Στους κόλπους της Γερμανικής κοινωνίας καιρό τώρα από την εποχή της προηγούμενης κυβέρνησης Μέρκελ 2013-2017 , η αίσθηση της στασιμότητας των κοινωνικών θεμάτων και της υποβάθμισης της καθημερινότητας ήταν κυρίαρχη. Μέσα στα θέματα που επικρατούσαν ήταν η εκτίναξη των τιμών των κατοικιών και ενοικίων, και κοινό μυστικό ήταν ότι η παρέμβαση και η άλωση της κυβερνητικής πολιτικής με τα χρόνια από τα οικονομικά συμφέροντα και δή τα νεοοικιστικά και τα συνφέροντα άλωσης των ακινήτων, που έσπρωξαν ακόμη και το Γερμανικό ανώτατο δικαστήριο νε εκδόσει απόφαση για το απεριόριστο της τιμής του ενοικίου ανά τετραγωνικό μέτρο, καταργώντας ουσιαστικά τον κυβερνητικό κανόνα της ανωτάτου κόστους ενοικίου ανά μέτρο.
Άλλο φαινόμενο κρατικής παράλυσης ήταν η απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου για την μη φορολόγηση των έκφυλων καμπαρέ που ανασυστάθηκαν στο Βερολίνο και σε διάφορες πόλεις , δίκην προπολεμικού Βερολινέζικου καμπαρέ , που σύμφωνα με την απόφαση του ανωτάτου αυτού δικαστηρίου προσφέρουν εκπολιτιστικό έργο και για τούτο δεν πρέπει να φορολογούνται. Την ίδια στιγμή που η κατά παραδοσιακό τρόπο η φορολογία στην Γερμανία είναι εξόχως υψηλή για τα εισοδήματα των εργαζομένων κύρια, και με κίνητρα μειώσεως της φορολογίας στην φορολογία των βιομηχανικών επιχειρήσεων εξαγωγικού προσανατολισμού και τεχνολογικού συγχρονισμού.
Στα κυβερνητικά ιδεολογικά θίνκ τάνκ ( όψιμη πατέντα ώς
»δεξαμενές σκέψεις») γινόνταν η πρόβλεψη ότι με την συνασπιστική κυβερνητική πρακτική , πίσω απ την οποία στοιχιζόνταν τα οικονομικά πολιτικά συμφέροντα που είχαν διακτινιστεί στα επί μέρους ομόσπονδα κρατίδια ), ουσιαστικά θα εσπρώχνετο το εκλογικό σώμα να στραφεί πρός τον δικομματισμό και να υπερβληθεί έτσι το σύστημα του διπολισμού ( δηλαδή της κυβερνητιής συνεργατικής σύμπραξης του CDU ή SPD με άλλα μικρότερα κόμματα πράσινους κλπ ). Και τούτο διότι στην μετά Κόλ εποχή είχε αρχίσει να αμφισβητείται σημαντικά το δικομματικό παίγνιο, όταν και γινόνταν ανανέωση του εκλογικού σώματος αλλά εντάχθηκαν και ώς πολίτες της Ενωμένης ομοσπονδιακής Γερμανία οι πολίτες της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Και η βάση για την αναφορά αυτή των δεξαμενών σκέψης ήταν ότι , με την καταφυγή στην ισχυρή οικονομική Εθνική Γερμανική ρητορεία ιδεολογικά, θα μπορούσε ο δικομματισμός να ενισχυθεί αν και πρός την κατεύθυνση αυτή εφαρμοζόνταν κοινά μια οικονομικη και εργασιακή πολιτική που θα ζητούσε απ τους Γερμανούς πολίτες εργασιακές θυσίες ( κύρια μείωση της εργασιακής δαπάνης σε βάθος 10ετίας όπως έγινε επί σοσιαλδημοκρατών του Σρέντερ κύρια , αλλά με ανοχή και υποστήριξη από τους Χριστιανοδημοκράτες ). Το όλο αυτό ιδεολογικό σχέδιο άρχσε να προπαγανδίζεται ήδη από το 1997 , και μετά τις αποφάσεις του Δουβλίνου τον Δεκέμβρη του 1996 για την απεμπλοκή οριστικά των κρατών στην Ευρώπη από επενδύσεις και από την δημιουργία θέσεων εργασίας. Χαρακτηριστικά είχε αρχίσει να διαχέεται πρός όλη την Ευρώπη η άποψη ότι » το Βερολίνο θα γίνει η πρωτεύουσα της Ευρώπης » με την υποστήριξη του διαπλεκόμενου τύπου ( Ο sPIEGEL δεν ήταν έξω απ αυτή την διαπλοκή ), αλλά και με τα τότε αναδικνυόμενα ηλεκτρονικά μπλόκ και site.
Μάλιστα και το καθηγητικό πανεπιστημιακό κατεστημένο του Βερολίνου άφηνε ώς ειδική δήθεν ιδιωτική εμπιστευτική πληροφορία , να κυκλοφορεί η άποψη ότι : » οι Γερμανοί ετοιμάζουν το Βερολίνο ώς πρωτεύουσα της Ευρώπης ».
Στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών γνώριζαν όλοι ότι οι περισσότερες διατάξεις έφταναν κατ ευθείαν ώς κείμενα από την Budesbank και το Βερολίνο, και σε πολλές περιπτώσεις υπήρξαν φραφειοκρατικές αντιδράσεις άλλων χωρών, σε σημείο που πολλές φορές γραφειοκράτες εκπρόσωποι των χωρών να μην έχουν καλέ σχέσεις με τους Γερμανούς συναδέλφους του και τους συναδέλφους των δορυφόρων της Γερμανίας ( Ολλανδία κύρια). Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση που η Γερμανική πολιτική προκειμένου να αποσπάσει προνόμοια φορολογικόοικονομική απ χώρα της Άπω Ανατολής για τις εκεί επενδύσεις της, τορπίλησε τις προσπάθειες άλλων χωρών της Ευρωπαικης Ένωσης για να συζητήσουν για νόρμες ποιότητας που πρέπει να ικανοποιούν τα εισαγόμενα προ’ι’όντα απ την χώρα της Άπω Ανατολής στην Ευρώπη, και με βάση το ελάχιστο κόστος παραγωγής στην χώρα της άπω Ανατολής λόγω χαμηλής ποιότητας υλικών , σε αντίθεση με τα ομοειδή προ’ι’όντα τα παραγόμενα εγχωρίως στην Ευρώπη με καλύτερα ποιοτικότερα υλικά και πιστοποίηση, που ήταν σε κόστος παραγωγής λογικά υψηλότερο.
Ο προβληματισμός που υπήρχε και άρχισε άμεσα να υπάρχει μετά το εκλογικό κερματισμένο φαινόμενο της Κυιακής 27/9/21 υπάρχει κιόλας στην Γερμανική πολιτική , κοινωνική, επιχειρηματική και αυτοδιοικητική ελίτ των επί μέρους ομόσπονδων κρατιδίων ( αυτά κύρια είναι οι ιδιοκτήτες των Γερμανικών επιχειρήσεων και βιομηχανιών ) είναι η αστοχία των μεθοδεύσεων για την ενίσχυση του δικομματισμού των δύο μεγάλων κομμάτων ( παρωχημένων και αντιδραστικών κοινωνικά πλέον ), και η ανάγκη καταφυγής στον κερματιστικό πλέον διπόλισμό , για την δημιουργία κυβέρνησης. Ο οποίος πλέον κερματιστικός διπολισμός θα παραγάγει την δυναμική και θα σπρώξει το σύστημα ιδεολογικά και σε παραπέρα κερματισμό, αποδυναμώνοντας τις οικονομικό πολιτικές κύρια ελίτ που στοιχίζονται πίσω απ το χριστιανοδημοκρατικό και σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Τα οικονομικά αυτά στρώματα των ελίτ και συμφερόντων , πίσω απ τον δικομματισμό, δεν επιθυμούν και την συμμετοχή στον πλούτο άλλων κοινωνικών στρωμάτων που εκπροσωπούνται και από τα άλλα πολιτικά εμφανισθέντα κόμματα, και την διανομή αυτού του πλούτου πέρα αι έξω από το στενό πλαίσιο των ελίτ του δικομματισμού. Αλλά και τα άλλα κόμματα, αυτά πλέον που θα παίξουν τον βασικό ρόλο για τον σχηματισμό κυβερνητικού σχήματος και την επίβιωση του κυβερνητισμού, θέλουν διεκδικητικά στην ευκαιρία να καθιερωθούν ώς όσον το δυαντό ισότιμοι στην βάση της εκλογικής των δύναμη, συμμέτοχοι και στον πλούτο και στην διανομή του και στην εξουσία λήψης αποφάσεων.
Σημαντικό ρόλο θα παίξουν οι εκπροσωπήσεις των άλλων κομμάτων πέρα από το SPD & CDU στα τοπικά κοινοβούλια και στην αυτοδιοίκηση των ομόσπονδων κρατιδίων, και το ποσοστό των εκπροσωπήσεων εδώ , μια και οι κυβερνήσεις των κρατιδίων ελέγχουν στο μέγιστο την βιομηχανοεπιχειρηματική δραστηριότητα στην Γερμανία, και συγκροτούν τις περιφερειακές elit και λόμπυ εισαγωγής αποφάσεων και νόμων για ψήφιση στο Γερμανικό κοινοβούλιο.