Αλογάκι της Παναγίας πάνω σε μια ανθισμένη ρολογιά

Το έχουμε παρουσιάσει και άλλες φορές αλλά σήμερα το πετύχαμε πάνω σε μιά ανθισμένη ρολογιά (Passiflora). Η κοινή ονομασία του παράξενου αυτού εντόμου είναι αλογάκι της Παναγίας (άλλοι το αποκαλούν και αλογάκι του διαβόλου). Η επιστημονική του ονομασία είναι Mantis religiosa και προέρχεται από την ελληνική λέξη μάντης.

Χαρακτηριστικό του είναι τα μεγάλα του μπροστινά πόδια και το τριγωνικό του κεφάλι που μπορεί να περιστρέφεται όσες μοίρες μπορεί και ο άνθρωπος το κεφάλι του.

Όπως αναφέρει σε μια συνέντευξη του ο Engelbert Mayer, ιδρυτής της ομάδας ΝΑΒU (Naturschutzbund – Ένωση για την Προστασία της Φύσης) στο Kaiserstuhl, πρόκειται για ένα κανιβαλικό έντομο που όμως δεν δαγκώνει, δεν είναι δηλητηριώδη και είναι αβλαβή για τον άνθρωπο. Στην ερώτηση αν το θηλυκό τρώει πάντα το αρσενικό μετά το ζευγάρωμα απαντά πως μπορεί να συμβεί αυτό αλλά δεν είναι πάντα αναγκαίο, ενώ έχει επίσης παρατηρηθεί ένα αρσενικό να τρώει ένα αρσενικό, ένα θηλυκό να τρώει ένα θηλυκό, ή το θηλυκό να τρώει το αρσενικό κατά τη διάρκεια του ζευγαρώματος. Οτιδήποτε είναι δυνατό. To 2017 είχε ψηφιστεί ως έντομο της χρονιάς στην Γερμανία, την Αυστρία και την Ελβετία.

Αναφορές στο αλογάκι της Παναγίας γίνονται και στην σύγχρονη ελληνική Γραμματεία.

«… Γυρίζοντας ένα μεσημέρι στην κοίτη ενός ξεραμένου ποταμού, είδα κάτου από ένα πλατανόφυλλο δυο έντομα να σμίγουν. Ήταν δυο πράσινα, λιγνά, χαριτωμένα αλογάκια της Παναγίας. Ζύγωσα αγάλια, κρατώντας την αναπνοή μου. Μα απότομα σταμάτησα τρομαγμένος: το αρσενικό, μικρό κι αδύναμο, ήταν αποπάνου κι αγωνίζουνταν να τελέψει την ιερή εντολή του μα με τρόμο είδα ότι του έλειπε το κεφάλι. Γαλήνια η θηλυκιά το μασούλιζε, κι άμα τέλειωσε, στράφηκε πάλι σιγά κι έκοψε το λαιμό, κι ύστερα πάλι το στήθος του αρσενικού, που γαντζωμένο σφικτά αποπάνου της εξακολουθούσε να πάλλεται… Η φοβερή τούτη σκηνή ανατινάχτηκε ξάφνου τώρα μέσα απ΄ τα χαλάσματα τούτα. Αστραπή γαλάζια σκίζει απόψε και φωτίζει την καρδιά μου. Η πολύμαστη θεά ανασηκώνει τον πέπλο της. Στα φυτά και στα ζώα η πνοή του μυστηρίου είναι πιο φανερή παρά στον άνθρωπο. Αυτά, πιστά, ξέσκεπα, ακλουθούν τη μεγάλη Κραυγή. Ταυτίζουν τον έρωτα και το θάνατο. Όταν δίχως κεφάλι, δίχως στήθος μάχουνται να νικήσουν το θάνατο, γεννώντας, με δέος μαντεύουμε μέσα μας την ίδια κραυγή. Τον ίλιγγο, την βεβαιότητα του χαμού και όμως, πιο απάνου, τη χαρά, την παραφροσύνη στο χαμό, την έφοδο για την αθανασία…».

Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Ταξιδεύοντας: Ιταλία – Αίγυπτος – Σινά – Ιερουσαλήμ – Κύπρος – Ο Μοριάς»

…………………………………………………….
«Εύγε» μου είπε «και ανάγνωση γνωρίζεις
και πολλά μέλλει να μάθεις
αν το Ασήμαντο εμβαθύνεις
Και μια μέρα θα ΄ρθει βοηθούς ν΄ αποκτήσεις
Θυμήσου:
τον αγχέμαχο Ζέφυρο
το ερεβοκτόνο ρόδι
τα φλεγόμενα ωκύποδα φιλιά»
Και ο λόγος του χάθηκε σαν ευωδιά
Η ώρα εννιά χτύπησε πέρδικα τη βαθιά καρδιά της ευφωνίας
αλληλέγγυα στάθηκαν τα σπίτια
και μικρά και τετράγωνα
με καμάρα λευκή και λουλακί πορτόφυλλο
Κάτω απ΄ την κληματαριά
ώρες εκεί ρέμβασα
με μικρά μικρά τιτιβίσματα
κοασμούς, τρυσμούς, το μακρινό κουκούρισμα:
Να το πιπίνι να το λελέκι
να το γυφτοπούλι
ο νυχτοπάτης και η νερόκοτα
ήταν και ο μπόμπιρας εκεί
και το αλογάκι που λεν της Παναγίας
Η στεριά με τα σκέλη μου γυμνά στον ήλιο
και πάλι δύο οι θάλασσες
και η τρίτη ανάμεσα -λεμονιές κιτριές μανταρινιές-
και ο άλλος μαΐστρος με τ΄ απάνω του αψηλό μπογάζι
αλλοιώνοντας τ΄ οζόνιο τ΄ ουρανού
Χαμηλά στων φύλλων τον πυθμένα
η τριβίδα η λεία
τ΄ αυτάκια των ανθών
κι ο θαλλός ο αδημονώντας και είναι