Αναγνώστης για τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο

Είναι σχετικά άγνωστο, πως ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος ξεκίνησε από την ποίηση και δημοσίευε ποιήματα στη Νέα Εστία, πολύ πριν ασχοληθεί με το σινεμά, αλλά δεν έχει εκδώσει κάποια ποιητική συλλογή. Έφερε όμως την ποίηση στον κινηματογράφο κι έγινε ο ποιητής της έβδομης τέχνης.

Στις ταινίες του, ο Έλληνας αντίκριζε το πρόσωπό του στον καθρέφτη του χρόνου. Ποιος ήταν, ποιος είναι και -με τρόμο- ποιος θα είναι στο μέλλον. Όποιος ήθελε να δει και όποιος μπορούσε -γιατί οι συμβολισμοί του Αγγελόπουλου δεν ήταν πάντα προσιτοί- γινόταν μάρτυρας της ανθρώπινης περιπέτειας, της ατομικής και της συλλογικής. Ο ίδιος άλλωστε είπε «οι ταινίες μου δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια καταγραφή της ανθρώπινης περιπέτειας μέσα στο χρόνο». Η περιπέτεια όμως αυτή δεν μπορεί ν’ αφήνει κανέναν αδιάφορο. Όποιος αγγίζει τις πληγές του, τότε ίσως μπορεί και να τις γιατρέψει.

Ένα ανέκδοτο ποίημα του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, γραμμένο το 1982:

«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία, αλλά δε μπορώ να κάνω το ταξίδι σας.

Είμαι επισκέπτης.

Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά..

Κι έπειτα, δε μου ανήκει.

Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει «δικό μου είναι».

Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου, είχα πει κάποτε με υπεροψία.

Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε.

Ότι δεν έχω, καν, όνομα.

Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο.

Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάζω.

Ξεχάστε με στη θάλασσα.

Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».