Πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής «Θερινά ειδύλλια» του Πέτρου Ζουμπουλάκη

Πραγματοποιήθηκαν την Δευτέρα 1η Αυγούστου 2022 στην αίθουσα τέχνης «Θεόδωρος Στάμος» τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής «Θερινά ειδύλλια» του Πέτρου Ζουμπουλάκη, που επιμελήθηκε η Χαρά Σαΐτη.

Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 14 Αυγούστου 2022 και θα είναι ανοιχτή για το κοινό καθημερινά 11.00-13.00 και 19.00-22.00, εκτός Κυριακής πρωί.

Μνήμη Γιάννη Τσαρούχη, μικτή τεχνική σε μουσαμά, 45×55

Γράφει για την έκθεση η Χαρά Σαΐτη, εικαστικός-θεωρητικός της τέχνης και επιμελήτρια της έκθεσης:

«Στο αποκορύφωμα των πολιτιστικών εκδηλώσεων του φετινού λευκαδίτικου καλοκαιριού, η έκθεση ζωγραφικής του Πέτρου Ζουμπουλάκη «Θερινά ειδύλλια» έρχεται για να μας θυμίσει την ξεγνοιασιά, τον ερωτισμό, τις ηδονικές περιπλανήσεις του νου και της φαντασίας, σε ένα σύμπαν βαθιά φιλοσοφημένο και συμβολικό. Ο δημιουργός κρατάει τον μίτο του δικού του λαβύρινθου εκκινώντας από ένα αρχαιοελληνικό γλυπτό. Είναι εκείνα τα γλυπτά που έχουν σημαδέψει τα φοιτητικά του χρόνια δίπλα στον Μόραλη, όπου ατέλειωτες ώρες σε υποφωτισμένες μουσειακές αίθουσες έγιναν αφορμή για σχέδια, σημειώματα, σκαριφήματα και σπουδές του ανθρώπινου σώματος, μέσα από την εξιδανίκευση των κλασικών μαϊστόρων. Ο ζωγράφος όπως φαίνεται, αιχμαλωτίστηκε για πάντα στην αισθητική τους, καθώς η ζωγραφική του στοιχειώνεται από αυτά, για τα να μεταστοιχειώσει σε πάλλοντα και ζώντα κορμιά ενός δικού του κόσμου. Θεριά αινιγματικά και ρωμαλέα, προκλητικά και ελεύθερα, δεσπόζουν στις συνθέσεις του και προκαλούν τον θεατή σιωπηλά να εισχωρήσει στον κόσμο τους…».

Ο ίδιος ο καλλιτέχνης έχει γράψει για αυτήν την εικαστική ενότητα:

«…. Στράφηκα -πού αλλού;- στη διαχρονική αιώνια αξία, την ιδανική πολιτεία, την ελληνική αρχαιότητα. Τη μεγάλη μας κληρονομιά και προίκα. Την αστείρευτη πηγή έμπνευσης, αρμονίας και μέτρου, που ήταν ταυτόχρονα ένας ύμνος στην αθώα γύμνια της αλήθειας του Ανθρώπου. Δεν ήταν αιφνίδια προγονοπληξία. Ήταν θαυμασμός, βίωμα βαθιάς μελέτης και αφομοίωσης παλιάς.….. Μια φιγούρα ενός αρχαίου γλυπτού, κατά προτίμηση γυναικείου, δεσπόζει στη σύνθεση. Αφαιρώ τον όγκο και το βάρος του το λίθινο και του δίνω υπόσταση άυλη και διάφανη, σαν όνειρο ή σαν μια οπτασία που έρχεται να μας «στοιχειώσει» από το βάθος των χρόνων. Αντιπαραβάλλω σ’ αυτό μια νεκρή φύση, κάποια δηλαδή «φωτογενή» αντικείμενα (μουσικά όργανα, φρούτα, διαφανείς φιάλες, κοχύλια, άνθη, βιβλία, κ.λ.π.), πειρασμούς στην απόδοσή τους για τον ζωγράφο, απόλαυση σπάνια πια…».