Ζητείται ανθρωπιά (της Κωνσταντίνας Κούρτη)
Άλλο ένα αποτρόπαιο, φρικιαστικό θέαμα ωμής και απρόσκοπτης βίας, έπαιξε στο ειδησεογραφικό τηλεοπτικό πρόγραμμα ως απόδειξη ενός συνεχώς αυξανόμενου κανιβαλισμού και απανθρωπίας, που βυθίζει τις κοινωνίες με αστρονομικές ταχύτητες όλο και σε πιο βαθιά παρακμή.
Αυτή την φορά το θύμα ένας νεαρός Νιγηριανός, χτυπημένος στο πόδι από αυτοκίνητο, ντυμένος το ρούχο της ανημπόριας και της απελπισίας, καθώς «αιτούνταν» το ευτελέστερο της προσωπικής αξιοπρέπειας για την επιβίωσή του, το πενιχρό δηλαδή νόμισμα του περαστικού, υπέστη στον ΥΠΕΡΤΑΤΟ βαθμό την ΠΕΝΙΑ της καρδιάς και του μυαλού, μεταμορφωμένη σε κόλαση μίσους και βαναυσότητας, που ξεπερνά κάθε φυσική νομοτέλεια ΖΟΥΓΚΛΑΣ και παραπέμπει στην εσχατιά της ανθρώπινης ύπαρξης, την ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ.
Η φρίκη του γεγονότος μοιάζει να μην έχει τέλος, αφού η ανατριχιαστική αδιαφορία για την αποτροπή της δολοφονίας από τους αυτόπτες μάρτυρές της, συνηγορεί υπέρ της και επισφραγίζει την ολοκληρωτική απώλεια έστω και των ελαχίστων στοιχείων ευαισθησίας, συνείδησης και πολιτισμού που συνιστούν την ανθρώπινη υπόσταση.
Όλο αυτό στην γειτονική μας Ιταλία, ως αποκύημα της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, μέρος κι αυτή της εξάπλωσης σε παγκόσμια πλέον κλίμακα αυτής της παθητικά αποδεκτής βίας.
Αυτόματα η θέαση του συμβάντος μου έθεσε τον προβληματισμό τι θα γινόταν αν αυτό ξετυλιγόταν στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα και η απάντηση με αντίστοιχη ταχύτητα χρωματίστηκε θετικά, αφού δεν χάθηκε ακόμα η πίστη πως κάποιοι από εμάς θα σπεύδαμε να περιορίσουμε το κακό.
Σήμερα, ναι κάποιοι…αύριο;
Στην τόσο κοντινή μας επόμενη ημέρα, θα υπάρχει ένα κλωνί ελπίδας για την διάσωση και υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ζωής;
Από πόσα συγγενικά με το επαχθές συμβάν στιγμιότυπα ή ακόμα και καθιερωμένες τάσεις – στάσεις και τελικά έξεις της καθημερινότητας συνίσταται η βία, η διάσταση της οποίας τείνει να εξαφανίσει κάθε έννοια ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, απόκρουσης, αντίδρασης, επαναστατικότητας άρα και ζωής;
Η ανιούσα κλίμακα τέτοιας έκφρασης συνεχώς εμπλουτίζεται από φαινομενικά ανεκτές συμπεριφορές που σταδιακά εδραιώνουν την ποταπότητα και κάνουν το ευτελές να μοιάζει τόσο βολικό!
Πόσο γνώριμα βιώνουμε όλοι την καθολική επιτρεπτικότητα και ατιμωρησία στην παραδοξότητα, την παρανομία και τελικά την αυθαιρεσία του τριπλοπαρκαρίσματος, της εύκολης βωμολοχίας, της οδικής παραβατικότητας, της αυξανόμενης ρύπανσης με κεντρική θέση την ηχορύπανση, αφού η πειραγμένη μηχανή και εξάτμιση καθιστά την παρουσία ξεχωριστή, την άκρατη κυριαρχία του σπρέι που δεν εξαιρεί τα μνημεία και ό,τι προσδιορίζει αρχιτεκτονικά τον πολιτισμό μας, την μετατροπή των δημοσίων κτιρίων και δη των σχολικών και πανεπιστημιακών σε σταύλους, την εγκληματική φτωχοποίηση και παραποίηση της γλώσσας μας και τόσα άλλα;
Κι αν πρόσκαιρα περνιούνται ως απλές τάσεις της εποχής, μήπως η δύναμή τους επιβεβαιώνεται καθώς αδιαλείπτως κυκλικά επιστρέφουν στην αφετηρία τους επιτελώντας την τέλεια αυτοκαταστροφή;
Πόσο προλαβαίνουμε να ξεφύγουμε από αυτήν;
Η στάση του καθενός μας ΣΗΜΕΡΑ, ΤΩΡΑ, είναι καθοριστική για την ανατροπή.
Ο «σωματέμπορος εγωισμός μας» (Κική Δημουλά) βασικό συστατικό της ιδιοτέλειας, του ναρκισσισμού, της επικράτησης, της παραβίασης, της φοβίας, του ατομικισμού και τελικά της ανεπάρκειας, δεν καταπολεμάται στο κλειστό κύκλωμα της εσωστρέφειας, αλλά στο άνοιγμα προς την ΣΧΕΣΗ (είδος προς εξαφάνιση).
Ας ασχοληθούμε ως κοινωνία και ως πρόσωπα με την ατομική μας καλλιέργεια.
Απορροφηθήκαμε από την ενασχόληση του κατά κεφαλήν εισοδήματος (Χρήστος Γιανναράς) και αφήσαμε στο περιθώριο την ψυχή να διψά, να αιτείται χωρίς αντίκρισμα.
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑ!!!
Αξεδίψαστος
πουλάει το έχει του
δεν μετανιώνει.
Βιβή Κοψιδά-Βρεττού
Κάθε αντίσταση αναγκαία και ελπιδοφόρα……
Κωνσταντίνα Κούρτη 2/8/2022
