Στην κόκκινη εκκλησιά… (της Κωνσταντίνας Κούρτη)

Χτες βράδυ 19 Αυγούστου 2022, όσοι παρευρεθήκαμε στην κόκκινη εκκλησιά, τρία χιλιόμετρα μετά τα Πλατύστομα, για την εκδήλωση ιστορικής μνήμης των τόπων της Ανατολίας, βιώσαμε τι σημαίνει ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ.

Η κόκκινη εκκλησιά, μνημείο προστιθέμενης ιστορικής και πολιτιστικής αξίας στα βάθη των αιώνων, στέκει αγέρωχα σ’ έναν κατάφυτο και γεμάτο ενέργεια τόπο, φυλάσσοντας θερμή υποδοχή στον επισκέπτη απ’ τον πρώτο κιόλας βηματισμό του στη χαμηλή πέτρινη στοά που οδηγεί στον αύλειο χώρο του αναπαλαιωμένου ναού καλώντας τον για προσκύνημα.

Χώρος ιερός, χώρος έμπνευσης για δημιουργία, χώρος περισυλλογής, ψυχικής ανάτασης και επικοινωνίας με όποιο βαθύ και αρχέγονο στοιχείο ενυπάρχει κοιμισμένο στην ελληνική μας ταυτότητα, ζητώντας την λυτρωτική εκτόνωσή του.

Ο συντοπίτης διαπρεπής ιστορικός Νίκος Σβορώνος όταν ρωτήθηκε τι προσδιορίζει τη συνέχεια της ελληνικής ταυτότητάς μας, απάντησε: «Μην μου ζητάτε να προσδιορίσω τη συνέχεια του ελληνισμού με φυλετικά κριτήρια. Δεν κάνω ζωολογία, κάνω ιστορία. Ο ελληνικός λαός ή το ελληνικό έθνος είναι ανακατεμένα, όπως συμβαίνει με όλους τους ιστορικούς λαούς του κόσμου. Για το ότι υπάρχει όμως από πολύ παλιά ένας ελληνικός λαός που έχει συνείδηση της ενότητάς του και της διαφοράς από τους άλλους λαούς και έχει συνείδηση της ιδιαιτερότητάς του και της πολιτισμικής του συνέχειας, δεν υπάρχει αμφιβολία. Ο ελληνισμός βρέθηκε σε τέτοιες αντικειμενικές καταστάσεις, ώστε να είναι από τους λίγους λαούς που απέκτησαν εθνική συνείδηση ακριβώς μέσα σε ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΣΥΝΟΛΑ και ΣΕ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΑ. Κυρίως σαν κατακτημένος λαός. Και το ότι διατήρησε την γλώσσα του, την εθνική συνείδηση, για μένα τούτο είναι αντιστασιακό φαινόμενο».

Σ’ ένα ιερό κλίμα θρησκευτικής μυσταγωγίας που μας συνέδεσε με το ιστορικό παρελθόν μας, συστατικό του οποίου υπήρξε και η θρησκευτική πίστη, η χτεσινή βραδιά δίκαια μπορεί να χαρακτηριστεί μαγική, μοναδική, λυτρωτική για το πνεύμα και την ψυχή!

Η σεμνότητα των συντελεστών της, του ακοίμητου φρουρού του μοναστηριού μας πατρός Νικηφόρου, των ξεχωριστών μουσικών της οικογένειας Φουρλάνου και όλων των συμμετεχόντων προέδρων των πολιτιστικών συλλόγων, άριστα εναρμονισμένη με το λιτό και γεμάτο δέος περιβάλλον, ζητούσε τη δική μας συμμετοχή κάτω από το φως των κεριών στο ίδιο πλαίσιο ήθους, ώστε να γίνουμε ένα σύνολο, μια φωνή καμωμένη από τα ίδια συναισθήματα. Το πέτυχαν στον απόλυτο βαθμό σε όλη τη διάρκεια αυτού του μουσικού – κειμενικού ταξιδιού στις αλησμόνητες πατρίδες, την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, την Καππαδοκία, τον Πόντο και την Αλεξάνδρεια.

Με πόση ευλάβεια και σεβασμό στον ιστορικό τούτο χώρο και στα συγκλονιστικά βιώματα των προγόνων μας, έπαιξαν πληθώρα μουσικών οργάνων μεταφέροντας χείμαρρο μηνυμάτων, η νεαρή Ελένη Φουρλάνου και ο αδερφός της Κωνσταντίνος, άξιοι συνεχιστές του μέντορα πατέρα τους Χριστογιάννη! Ως άλλοι σκαπανείς αυτού του ζωντανού πολιτισμού μάς ταξίδεψαν στους παραπάνω τόπους.

Ο λόγος του πατρός Νικηφόρου καθαρός, μεστός και αποφασιστικός, έκδηλη απόδειξη δημιουργικού πείσματος για την ολοκλήρωση του έργου αναστήλωσης της μονής και μαζί με αυτήν της αναγέννησης θρησκευτικής και ιστορικής πίστης.

Άξιε και σεβαστέ ποιμενάρχη, είθε να πορεύεστε με υγεία και σθένος, έχοντας σύμμαχο την στήριξη και την αγάπη μας!

Μέσα από τα βάθη της καρδιάς, ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα σπουδαία επιτελείτε, για όσα φανερά ή αφανέρωτα ζυμώνετε για τούτη τη γενιά και την επόμενη.

«Σε μια τρανή τα μάτια μου
που κλείνει ανατριχίλα
μου ξεφυλλίζεται η ψυχή
μέσα στο φως, γαλάζια»

Άγγελος Σικελιανός
(Από τα πρώτα του ποιήματα)

Κάβαλλος, 20/8/2022

Κωνσταντίνα Κούρτη