«Εις μνημόσυνον αιώνιον π. Διονυσίου Λάζαρη»

«καί ὥσπερ ἐπί τῆς γῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ σου λειτουργόν αὐτόν κατέστησας, οὕτω καί ἐν τῷ οὐρανίῳ σου θυσιαστηρίῳ ἀνάδειξον, Κύριε·»

Γιατί άραγε ο Θεός παίρνει κοντά Του εργάτες της Εκκλησίας Του και ορφανεύει το ποίμνιο Του;

Εναγώνιο ερώτημα, ακατάληπτο και μη εξηγούμενο. Έτσι έφυγε για την αιωνιότητα και βρίσκεται πλέον μέσα στο φώς και στη ζωή του Χριστού μας ο πατήρ Διονύσιος Λάζαρης. Ο π. Διονύσιος δεν έζησε για τη φθαρτή επίγεια ζωή. Από εδώ από τη γη, βίωνε την προσμονή της αιωνιότητας. Σ’ αυτό συντελούσαν ο λιτός του βίος, η καλωσύνη, η ταπεινότητα, και η γλυκύτητα που τον διέκριναν.

Όλα τα χρόνια της ζωής του, χρόνια προσφοράς στη δοξολογία του Θεού. Νύχτα και μέρα δεν έπαυε να αναπέμπει δεήσεις και ικεσίες δοξολογίας προς τον Θεό. Παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που τον κατέτρεχαν, το μόνο που άκουγε κάποιος από τα χείλη του ήταν το «Δόξα τω Θεώ».

Άκακος, αμνησίκακος, αφιλοχρήματος, πολύ ελεήμων, σεμνός και σεβάσμιος, επιβλητικός και ιεροπρεπής. Έκανε το καλό και το ξεχνούσε. Γι’ αυτό και δικαιολογημένα γεύτηκε πλούσια την αγάπη των ενοριτών του και όχι μόνο. Πέρασε θλίψεις, αγωνίες, δοκιμασίες, στερήσεις, δυσκολίες. Οι συνεχείς, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια δοκιμασίες και ο πόνος που τον συντρόφευε, αντί να γίνεται αφορμή διαμαρτυρίας γινόταν αφορμή δοξολογίας προς τον Κύριο.

Η αγάπη του για την Εκκλησία τεράστια. Σε θέματα εκκλησιολογικά υπήρξε πάντα ακριβής και ασυμβίβαστος. Όπου έπρεπε ήταν αυστηρός και προσεκτικός. Πάντα ομιλητικός, ποτέ φλύαρος.

Το πέρασμά του από αυτόν τον κόσμο ως ιερέα και πνευματικού ήταν ως η πορεία ενός αστεριού που έλαμψε αλλά δεν χάθηκε και δε πρέπει να χαθεί. Η άφατη λύπη μας ελαττώνεται από την ελπίδα και την πεποίθηση ότι ο αλησμόνητος π. Διονύσιος «μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν», ότι πέρασε η ψυχή του στο φώς και στον Παράδεισο.

Η ιερωσύνη είναι το μέγιστο αξίωμα στον κόσμο. Ένα αξίωμα το οποίο ούτε στους αγγέλους δόθηκε ούτε στους αρχαγγέλους. Είναι σφραγίδα ανεξίτηλη. Ακολουθεί και μετά θάνατον τον ιερέα. Γι’ αυτό και ευχόμεθα ο Κύριος να τον αναδείξει και ιερέα του Ουρανίου Του θυσιαστηρίου.

Πολυσέβαστε πάτερ Διονύσιε,

Σε όλους τους ανθρώπους του Θεού όλο και κάποιος ευαγγελικός λόγος ταιριάζει. Στη δική σου ταπεινή και ταυτόχρονα υπέροχη προσωπικότητα ταιριάζει το «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία». Εκεί όπου βρίσκεσαι, εκεί όπου τώρα γεύεσαι τη βασιλεία των Ουρανών, σε παρακαλούμε να δέεσαι στον ελεήμονα Κύριο και την Παναγιά μας την Φανερωμένη για όλους εμάς τους αμαρτωλούς, να αγωνιζόμαστε τον αγώνα τον καλό κατά το παράδειγμά σου.

Ας είναι τα λόγια αυτά ένα ελάχιστο αντίδωρο ευγνωμοσύνης για όλα όσα μας προσέφερε στη σύντομη βιοτή του την επίγεια ο π. Διονύσιος. Ο πάντοτε ταπεινότατος π. Διονύσιος τον οποίον δυστυχώς οι συνθήκες της επικαιρότητας δεν επέτρεψαν να αποχαιρετήσουμε όπως του άξιζε. Και η θεία οικονομία προνόησε να έρθει στον επίγειο κόσμο μας στις 17 Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Διονυσίου του Θαυματουργού και να τελευτήσει τον βίο του την ημέρα που έγινε η μετακομιδή του Σκηνώματος του Αγίου (22 Αυγούστου 1717). Η μετακομιδή του σκηνώματος βεβαίως, όπως γνωρίζουμε, εορτάζεται για λόγους εκκλησιαστικούς στις 24 Αυγούστου. Και το κυριώτερο, όσο ταπεινή υπήρξε η βιοτή του άλλο τόσο και περισσότερο ίσως ταπεινό υπήρξε το ξόδι του. Χωρίς κωδωνοκρουσίες πολλές, έστω και πένθιμες, ούτε αυτής ακόμη της ενορίας την οποία επι 35 ολόκληρα χρόνια διακόνησε, χωρίς ηχηρές παρουσίες εκκλησιαστικών και πολιτικών αρχών και πομπώδεις νεκρολογίες. Ήσυχα, σεμνά και ταπεινά τον αποχαιρετήσαμε ελάχιστοι από τους πολλούς που τον γνώρισαν, ωφελήθηκαν και τον εκτιμούσαν απεριόριστα.

Με δάκρυα φιλούμε τα χέρια σου,

Με συντριβή τα πόδια σου

Και με ευλάβεια το τίμιο πετραχήλι σου.

Αναπαύου εν ειρήνη. Καλή ανάπαυση και καλή Ανάσταση.

Παντοτινά ευγνώμονες

Ας έχουμε την ευχή σου.

Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους σου.

Ένα πνευματικό τέκνο του π. Διονυσίου.