Μάθημα ζωής (της Κωνσταντίνας Κούρτη)

Πέρασαν κιόλας οχτώ ημέρες από το Σάββατο της 15ης Οκτωβρίου, όπου το απόγευμα στο ιστορικό ξωκλήσι της Παναγίας της Βλαχέρνας Λευκάδας όσοι καλεσμένοι παρευρεθήκαμε στο ιερό μυστήριο του γάμου σας (της Ρούλας Βασιλείου και του Σπύρου Στεριώτη) ζήσαμε την συγκινησιακή φόρτιση τούτου του μοιράσματος της χαράς σας.

Όλα άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους, σαν σε μυστική συνεννόηση, έγιναν ένα σύνολο εικόνων, συναισθημάτων και νοήματος δοσμένο μέσα από την απλότητα, την ταπεινότητα και την ευγνωμοσύνη που αναδύεται από εσάς τους δύο.

Οι μνήμες περισσότερων των 200 χρόνων σε τούτο το κάστρο αποφασιστικότητας και θέλησης για ελευθερία, με όρκους πίστης και αφοσίωσης στα ιερά και όσια του ελληνικού γένους μας, μοιάζουν ακόμα ζωντανές και επίκαιρα ταυτισμένες με την ουσία της ύπαρξης που όχι μόνο δεν υποτάσσεται στα δεσμά της δυσκολίας αλλά τα υπερβαίνει και τα σπα, κατακτώντας το νόημα της ζωής.

Αυτό το νόημα το υπηρετείτε μαζί, αναδεικνύοντας τον ψυχικό σας πλούτο όπως έκδηλα εκφράζεται μέσα από το πλατύ χαμόγελό σας, την καλοσύνη σας, την δύναμη της αγάπης σας στην ζωή.

Γεννημένοι και μεγαλωμένοι κι οι δυο στο νησί μας, πορεύεστε δυνατά καθιστώντας την ομορφιά της απλότητάς σας τόσο στην προσέγγιση του ανθρώπου όσο και στην αντιμετώπιση των δυσκολιών που σας επιφυλάσσει ο τροχός της ζωής, σε ποιοτικό στοιχείο ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ άρα και ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΡΟΤΥΠΟΥ.

Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η ωφέλεια που προκύπτει από την καλοσύνη, την ευγένεια, την αισιοδοξία και την αγάπη που προσφέρετε σε όσους σας περιστοιχίζουν;

Αγαπημένη μου ανιψιά, με βαθιά συγκίνηση γράφονται τούτες οι αράδες, καθώς αυτό που μας συνδέει δεν είναι η διαπίστωση μιας σχέσης που μας δόθηκε εξ ορισμού, αλλά αυτής που στέκει ως οικοδόμημα των γεννήτορών μας με θεμέλια την κοινή γαλούχηση για τον τρόπο απέναντι στα πράγματα και την ζωή.

Θαυμαστή η δύναμη της ψυχής σου που μετουσίωσε την περιπέτεια της υγείας σου σε νικηφόρα έκβαση ενός αγώνα που απρόσμενα προέκυψε μα τελεσφόρησε με εσένα κι από εσένα. Και πόσο άξια αναγνώρισης η στήριξη από τον άνθρωπο σου!

Ζώντας στο ήρεμο, γεμάτο αγάπη οικογενειακό σου περιβάλλον, έμαθες να αντιμετωπίζεις με χαμόγελο και γενναιοδωρία κάθε εμπόδιο, έχοντας να λαμβάνεις επιστροφές από αυτήν την δοσοληψία του βίου σου.

Απόδειξη αυτής της εκ μακρόθεν αγωνιστικής στάσης, το ψυχικό σθένος όλων σας με ξεχωριστό αυτό του αγαπημένου σου αδερφού του Ηλία, που ως νέος πρωταγωνιστής ενός αδιαπραγμάτευτα σκληρού έργου, κλήθηκε να παίξει και παίζει αποφασιστικά, γενναία και επιτυχημένα.

Ως ένας άλλος καθημερινός παραολυμπιονίκης, ο Ηλίας καθιερώθηκε στην λευκαδίτικη κοινωνία σε πρότυπο ΔΥΝΑΜΗΣ, ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΥ, αφού πετυχαίνει με αμείωτο πείσμα και θέληση να μετατρέπει την κινητική του δυσκολία σε μοχλό σκληρής προπόνησης για το έπαθλο της ανατροπής. Ένα έπαθλο που κερδίζεται κατ΄ επανάληψη στα γεμάτα θαυμασμό μάτια μας καθώς παρακολουθούν χρόνια τώρα την αυξανόμενη κλίμακα σωματικής και λειτουργικής βελτίωσής του.

Διάχυτη η συγκίνηση όλων μας στην καθηλωτική τέλεση του μυστηρίου και στην συνέχεια, στο τραπέζι που τόσο απλόχερα μας περίμενε.

Αυτός ο γάμος απέπνευσε την ζεστασιά, την ανθρωπιά και την μεγαλοσύνη όλων των συντελεστών του, από τους πρωταγωνιστές του τους νεόνυμφους, τους γονείς, τα αδέρφια, τους συγγενείς και φίλους μέχρι τον τελευταίο καλεσμένο που με χαρά συμμετείχε στο γλέντι.

Παλαμάκια, χαμόγελα και δάκρυα συνόδευσαν την λεβεντιά της ανυπόταχτης ψυχής και του γεροδεμένου κορμιού του Ηλία που τόσο εκφραστικά απέδωσε τον ζεϊμπέκικο χορό.

Ένα βράδυ γεμάτο συναισθήματα, γεμάτο μηνύματα ζωής και αναγνώρισης της νοηματοδότησής της.

Κάθε νέο μήνυμα γεννά ερωτήματα και στην προκειμένη περίπτωση ως φυσικό επακόλουθο αυτά προκύπτουν.

Πώς θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς τα ισχυρά πρότυπα θελήσεως ανατροπής του αρνητικού πρόσημου σε θετικό;

Σε ποιο βαθμό βεβαιοτήτων ζούμε και σε ποιο βαθμό ευαισθησίας αντιμετωπίζουμε ως πολιτεία, ως κοινωνία και ως πρόσωπα τους συνανθρώπους που μεταλλάσσουν την αβεβαιότητα των ικανοτήτων τους σε αρένα γενναίων νικών;

Ως κοινωνία κι ως μονάδες ή πρόσωπα σήμερα έχουμε κάνει βήματα, μιας θετικότερης στάσης που δεν επιτρέπει την λύπηση, τον στιγματισμό, την περιθωριοποίηση, τον ευνουχισμό αυτών των γενναίων αγωνιστών. Πολύ συχνά διαπιστώνουμε ευχάριστα ότι αυτοί οι αγωνιστές είναι πόλος έλξης στις παρέες, στους συμμετέχοντες σε σεμινάρια αυτοβελτίωσης, σε προβολές, σε κοινωνικά δρώμενα κτλ.

Ως πολιτεία όμως ισχύει τo ίδιο; Ποια η φροντίδα για την εξυπηρέτηση των καθημερινών τους αναγκών, η μέριμνα για την ψυχολογική τους αποφόρτιση, η ύπαρξη διευκολύνσεων που στοιχειωδώς ορίζει το ποσοστό των δυσκολιών τους;

Πόσο ευήκοα είναι τα ώτα του πολιτειακού μας συστήματος όταν ένα πενιχρό επίδομα αποτελεί την μοναδική σανίδα σωτηρίας στην θαλασσοταραχή της διαβίωσης; Το απαιτούμενο ενδιαφέρον είναι πολύπλευρα σημαντικό για την ψυχική, πνευματική και σωματική υγεία των ανθρώπων που μας παραδίδουν αμισθί μαθήματα αξιοπρέπειας, ανθρωπιάς, δύναμης και θάρρους.

Στην Ελλάδα του 2022, για την Ελλάδα και για την Ευρώπη, πόσο άπιαστο φαντάζει το όραμα δημιουργίας καλύτερων υποδομών ζωής γι΄ αυτούς; Πέρα από την κατασκευή της ράμπας στα πεζοδρόμια, την ύπαρξη της οποίας οφείλουμε στους Ολυμπιακούς του 2004 και επιλεκτικά σε μεγάλα καταστήματα και σε κάποια νέα δημόσια κτίρια, ποιο άλλο μέτρο της πολιτείας σέβεται τον τιτάνιο αγώνα αυτών των γενναίων συνανθρώπων μας;

Σε ποια σύγχρονη χώρα η κατάσταση της μόνιμης αναπηρίας χρειάζεται απόδειξη επιβεβαίωσής της υποβάλλοντας σε απάνθρωπη γραφειοκρατική ταλαιπωρία τους αγωνιστές της ζωής; Πόσο εξευτελιστική για την ανθρώπινη υπόσταση η συντήρηση του πελατειακού κράτους που θρέφει την ανικανότητα και αδιαφορία της ιεραρχημένης διοίκησης;

Στον ασφυκτικό κλοιό αυτού του υψηλού ποσοστού δυσκινησίας και αναποτελεσματικότητας που καταγράφει το κρατικό σύστημα με υπάλληλους χωρίς ίχνος επιμόρφωσης, ελέγχου και αξιολόγησης του έργου τους, πώς μπορούμε να αντιταχθούμε εμείς οι απλοί πολίτες όταν οι δομές δεν ορίζονται από εμάς;

Η πρωταρχική αντίσταση ας έχει αφετηρία τις προσωπικές κεραίες ευαισθησίας προς τον άνθρωπο, την γνώση, την αυτοβελτίωση, την αναθεώρηση, την απόσυρση των πεποιθήσεων που κλείνουν την σκέψη μας και περισσότερο την καρδιά μας.

Η αναθεωρημένη σκέψη δημιουργός της ανάγκης αλλαγής των ποιοτικών μας κριτηρίων άρα και των επιλογών μας και της στάσης μας σ΄ ένα ανακυκλούμενο και αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα που μας θέλει άβουλους θεατές σ΄ ένα παιχνίδι που παίζεται για εμάς, χωρίς εμάς.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΡΤΗ

ΝΙΚΑΙΑ 23/10/22