Το στοιχειωμένο Κάστρο (του Ιωάννη Κατωπόδη)

Του
Ιωάννη Κατωπόδη

Το παλιό καλό καιρό, τότε που οι άνθρωποι, αν και φτωχοί, γλεντούσαν τη ζωή τους, ζούσε σε μια πόλη παραθαλάσσια, μια χήρα, μάννα ενός εικοσάχρονου λεβέντη που ήταν ότι της είχε απομείνει στη σκληρή της ζωή. Τον μεγάλωνε να γίνει παλικάρι και τον αγαπούσε τόσο, που οι γειτόνισσες την είχαν για παράδειγμα στο στόμα τους και τα νεαρά κορίτσια την λάτρευαν σαν Θεά, που είχε το ποιο όμορφο στη χώρα νιό. Ο μονάκριβος Τόλης χανόνταν για ώρες στα στενά σοκάκια και στις αλάνες, αλλά τα καλοκαίρια που τον έχανες που τον έβρισκες, να κάνει μακροβούτια στο κοντινό μας κάστρο μαζί με τη μεγάλη και θορυβώδη παρέα του.

Δίπλα στο κάστρο, βρίσκονταν πάνω στους βράχους, μια φανταχτερή κατασκευή σαν περίπτερο, με ολοστρόγγυλο μέτωπο στο οχυρό, στη χώρα και τη διπλανή λιμνοθάλασσα, στα βράχια, και στην αστραφτερή αμμουδιά. Του άρεσε να πηγαίνει εκεί με το ποδήλατο, απολαμβάνοντας στη διαδρομή τις μυρωδιές της φύσης και την οπτασία των πουλιών για κάνει βουτιές από τα βράχια, να περνάει κολυμπώντας το φάρο λίγο ποιο κάτω και μετά να βγαίνει στην αμμουδιά, για να σταματήσει στο περίπτερο που σέρβιρε κρύο καφέ φραπέ τα καλοκαίρια. Περνούσε ώρες να κάθετε εκεί και να πειράζει τους περαστικούς και τις περαστικές με την παρέα του.

Ο Τόλης, μια φωτεινή μέρα του καλοκαιριού, ετοιμάζονταν για τη τελευταία του βουτιά, πριν πάρει το ποδήλατο για το δρομολόγιο του γυρισμού. Η μάνα του τον περίμενε κάθε μεσημέρι να γυρίσει για να φάνε παρέα το φτωχικό τους. Αντί για αυτό, μετά από ώρες άγονης και αποπνικτικής αναμονής, την οδήγησαν στο νοσοκομείο για να βρει το Τόλη της ζωντανό αλλά για πάντα σακατεμένο. Τότε το φως του απομεσήμερου χάθηκε μέσα στο μαύρο σκοτάδι του νου της και πάνω στη δυστυχία της η χήρα καταράστηκε το περίπτερο στο κάστρο, ποτέ του να μη δει χαΐρι.

Χρόνια πολλά και καλά και άσχημα πέρασαν από τότε. Η χώρα πνίγηκε στους τουρίστες κάθε λογής, αλλά ο Τόλης και η μάνα του δεν ξαναβγήκαν στην αγορά. Δέχονταν μόνο στο σπίτι τους πιστούς φίλους του Τόλη, που μαζεύονταν να ακούσουν τη μουσική που τους άρεσε. Έτσι έμαθαν όλοι οι κάτοικοι της χώρας για τη κατάρα της μαύρης χήρας.

Και κάθε χρόνος που πέρναγε από τότε ήταν και χειρότερος για το κάστρο και το περίπτερό του. Μάλιστα κάποιοι λένε ότι η κατάρα της μάνας έπιασε από την άλλη κιόλας μέρα και ακόμη συνεχίζεται. Έτσι από τότε κανείς λεβέντης δεν ξαναπαρουσιάστηκε εκεί, ούτε για φραπέ ούτε για βουτιές.

Τότε ο ιδιοκτήτης σκέφτηκε να αλλάξει το περίπτερο και να το κάνει φαστφουντάδικο που ήταν και της μόδας. Μα πάλι κανένας δεν πατούσε, ούτε οι τουρίστες και έτσι το πούλησε σε ένα άλλο παλιό επιχειρηματία από τη χώρα. Μα πριν προλάβει να το διακοσμήσει ο νέος καταστηματάρχης, πέθανε
ξαφνικά ο δύστυχος. Το πήρε μετά ο ανιψιός του και αυτός έκανε φυλακή αρκετό καιρό από τα χρέη που συσσώρευε το μαγαζί.

Στο μεταξύ οι φίλοι που επισκέπτονταν το Τόλη όλο και λιγόστευαν μέχρι που στο τέλος μόνο ο Σπύρος τον επισκέπτονταν και του μετέφερε τι γίνεται στο κάστρο και τη χώρα.

Είχε βουίξει ο τόπος πως το κάστρο είναι στοιχειωμένο και κανένας δεν στέριωνε εκεί παρότι η χώρα είχε γεμίσει τουρίστες.

Μια μέρα όμως και αφού πέρασαν αρκετά χρόνια και το περίπτερο κόντευε να πέσει μέσα από την εγκατάλειψη, πέρναγε από κει με το κότερό του ένας μεγάλος και ξακουστός Σεΐχης που το ήθελε δικό του γιατί μαγεύτηκε από την ομορφιά του. Και αποφάσισε να το αγοράσει και να το εκμεταλλευτεί. Έτσι επισκέφθηκε το Καπετάν Νιόνιο ένα παλιό του γνώριμο από τη χώρα που δούλευε στα πλοία του πριν πάρει σύνταξη και τον ρώτησε αν πωλείται και πόσο.

Μην το πάρεις ποτέ, είναι στοιχειωμένο σου λέω, όλη η χώρα το ξέρει. Κινδυνεύεις καλέ μου φίλε και του διηγήθηκε την ιστορία του Τόλη και της μάνας του.

Και πως θα λυθούν τα μάγια καλέ μου καπετάνιο τον ρώτησε ο Σείχης που επέμενε στην ιδέα του.

Μόνο αν πεθάνει η γριά και ξαναπερπατήσει ο γιός της λένε ότι θα λυθούν τα μάγια.

Ο Σεΐχης τότε διέταξε όλο το ιατρικό προσωπικό του γιοτ του να επισκεφθεί το Τόλη και να τον μεταφέρουν στα καλύτερα νοσοκομεία του κόσμου για να τον κάνουν καλά.

Όταν όμως έφτασαν στο σπίτι της χήρας κανείς δεν τους άνοιξε όσο κι αν χτύπαγαν και ξαναχτύπαγαν τις πόρτες, μέχρι που φάνηκαν όλες μα όλες οι γειτόνισσες και τους ενημέρωσαν να μη ξαναπατήσουν εκεί γιατί μαζί με το κάστρο είχε στοιχειώσει και το σπίτι.