Παρακμή…

Μία φωτογραφία που αποτυπώνει πλήρως το πραγματικό πρόσωπο της καπιταλιστικής αγριότητας και της σκληρής πραγματικότητας που έχει διαμορφώσει το σύστημα για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού κάνει το γύρο του διαδικτύου και προκαλεί δικαίως την αγανάκτηση και την οργή στη θέα της. Η φωτογραφία της ντροπής δείχνει σε ράφια σούπερ μάρκετ συσκευασίες βρεφικού γάλακτος να προστατεύονται από αντικλεπτικά, αδιάψευστος μάρτυρας της τραγικής κατάστασης που βιώνει μεγάλο μέρος της κοινωνίας και αποκαλυπτικό σημάδι ότι ακόμα και τα πιο βασικά είδη για την ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι δεδομένα για όλους.

Η αλήθεια είναι όμως ότι η εικόνα δεν είναι πρωτοφανής. Τείνει να γίνει κανονικότητα, ακόμα και στις καπιταλιστικές μητροπόλεις της Ευρώπης αλλά και όλου του κόσμου, η «προστασία» με παρόμοιες μεθόδους προϊόντων που καλύπτουν βασικές διατροφικές – και όχι μόνο – ανάγκες. Αποκαλύπτοντας έτσι με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο τη γύμνια του συστήματος που διευρύνει συνεχώς τις ανισότητες και γεννάει αδιάκοπα φτώχεια και πείνα ακόμα και στις πιο λαμπερές και πολυδιαφημισμένες πόλεις και χώρες της βιτρίνας του. Εκτός από τη χώρα μας, στην Αγγλία, στη Γερμανία, στη Γαλλία, αντίστοιχες εικόνες κατακλύζουν το διαδίκτυο φανερώνοντας την σκληρή αλήθεια που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Η επιδημία αντικλεπτικών εξαπλώνεται όσο δυσχεραίνει η καθημερινότητα και οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων.

Πλέον οι αντιφάσεις ενός συστήματος που βρίσκεται σε παρακμή και παράγει συνεχώς κρίσεις που φορτώνει στις πλάτες των εργαζομένων βγάζουν μάτι ακόμα και στους διαδρόμους των σούπερ μάρκετ. Τα μονοπώλια της διατροφικής αλυσίδας προστατεύουν την πραμάτεια τους και εξασφαλίζουν τα κέρδη τους με τους σύγχρονους Αγιάννηδες να αδυνατούν να καλύψουν τα στοιχειώδη, να κοιτούν τα αντικλεπτικά πάνω σε ένα κουτί γάλα, την ώρα μάλιστα που το πολιτικό προσωπικό βάζει τη δική του σφραγίδα στην αθλιότητα υπερασπιζόμενο τα αφεντικά του και επιστρατεύοντας παλαιάς κοπής αντικομμουνισμό για τα ράφια επί σοβιετικής εποχής. Το μόνο σίγουρο είναι, για όποιον θρασύτατα αναρωτιέται, ότι στην ΕΣΣΔ δε χρειαζόταν να έχουν αντικλεπτικά πάνω στα βρεφικά είδη. Το κράτος φρόντιζε για όλα τα απαραίτητα της ανατροφής του κάθε παιδιού.

Γιατί πίσω από τις εικόνες με τα αντικλεπτικά στα βρεφικά γάλατα, αυτό που δε φαίνεται, αλλά δεν μπορεί κανείς να αποκρύψει, είναι ένα βρέφος που κλαίει από την πείνα, είναι μία μάνα που δεν έχει να το ταΐσει, είναι ένα κράτος που κάνει τα πάντα για να διασφαλίσει την κερδοφορία των λίγων, αλλά δεν είναι στις προτεραιότητές του η πρόνοια, η στήριξη στους πλέον ευάλωτους και η εξασφάλιση όλων εκείνων που χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν η συντριπτική πλειοψηφία δουλεύει ώστε ο πενιχρός μισθός να πληρώνει λογαριασμούς και νοίκια, να ψευτοκαλύπτει ανάγκες και τρύπες μέχρι να βγει ο μήνας και μετά πάλι από την αρχή μέχρι τον επόμενο. Και σαν να μη φτάνει αυτό να προσπαθούν να της φορτώσουν τα σπασμένα των πολιτικών τους. Την ώρα μάλιστα που κερδοσκοπούν πάνω στις πλάτες του λαού με την ακρίβεια, την ώρα που οι ενεργειακοί όμιλοι θησαυρίζουν όσο τα σπίτια παγώνουν και τα ντουλάπια των νοικοκυριών μένουν άδεια, το σύστημα ξεγυμνώνει τον πραγματικό αντιδραστικό του χαρακτήρα.

Άραγε πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ένα σύστημα που αδυνατεί να ταΐσει τα παιδιά του πέρα από απάνθρωπο και κτηνώδες; Τι έχει να προσφέρει ακόμα στην ανθρωπότητα εκτός από τα να την πηγαίνει πίσω και να συντηρεί την οπισθοδρόμηση και την αδικία;

Ο αγώνας για την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος δεν είναι απλά μονόδρομος αλλά μία μάχη αξιοπρέπειας απέναντι σε μία εκμεταλλευτική “μπότα” που συνεχώς συνθλίβει με όλο και περισσότερη δύναμη όχι μόνο τους πιο αδύναμους, αλλά και εκείνους που θεωρούσαν πριν λίγα χρόνια ότι η σήψη του δε θα τους αγγίξει. Η πάλη για το γκρέμισμά του και το οριστικό πέταμά του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας προβάλλει ως επιτακτική και ιστορική ανάγκη. Γι’ αυτό είναι σημαντικό ο αγώνας μας να ανοίγει τον δρόμο στο αύριο, σε μία κοινωνία που οι ανθρώπινες ανάγκες θα είναι στο επίκεντρο.

Ταυτόχρονα, όμως, στις σημερινές συνθήκες προσωρινής επικράτησης της βαρβαρότητας αυτή η πάλη είναι που μας κρατάει όρθιους και με ψηλά το κεφάλι, ώστε ο καπιταλισμός να μη μας παρασύρει στον βούρκο που συνεχώς βυθίζεται. Έτσι γεννιέται η ελπίδα που τροφοδοτεί τους αγώνες μας και την πίστη μας για την ανατροπή του, κοιτώντας κατάματα το τέρας, να υπόσχεσαι ότι δεν θα συμβιβαστείς στην ιδέα ότι θα το αποδεχτείς ή θα γίνεις ίδιο με αυτό.

(902.gr)