«Πατέρας Νικηφόρος», ποίημα της Κωνσταντίνας Κούρτη

ΠΑΤΕΡΑΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ

Άγιε Καθηγούμενε, Άγιε της Κυράς μας
στο Βήμα λόγο εκφωνείς ίδιο της γιατρειάς μας
της Διακονίας Ταπεινός, της Λειτουργίας Μύστης
Ο ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΟΣ Κοινωνός, ο Αγωγός της Πίστης,

Τα λόγια σου είναι βάλσαμο στην πίκρα της καρδιάς μας,
γιατί την σφίγγει το ΕΓΩ, το άκαμπτο θέλημά μας
οι απαιτήσεις οι πολλές, το δόλιο φρόνημά μας,
η αστοχία πνεύματος, η επιλογή της πτώσης,
που στο σκοτάδι οδηγεί σταδιακά σε δόσεις
χάνοντας την πυξίδα μας, τον στόχο, τον σκοπό μας,
τον λόγο της υπάρξεως, την ρίζα απ’ τον κορμό μας.

Κι εκεί στην παραζάλη μας, στην δίνη της αντάρας
αναζητούμε γιατρικό, το λυτρωμό κατάρας
που ως δώρο άγιο εισχωρεί βαθιά στα σωθικά μας
απ’ τα γλυκά ακούσματα και τ’ αναγνώσματά μας
των εκπομπών της όψης σου, της ρήσης σου ευστοχία
το νόημα της προσευχής που δίνεις μ’ ευλογία.

Γι’ αυτό το όχημα μιλάς με όλο σου το είναι
του ΘΕΙΟΥ δίοδος γλυκιά, «δοκίμασε και κρίνε»
μας παροτρύνεις συνεχώς για να βρουμε το φως μας
αφού χωρίς την προσευχή εμπλέκει το εντός μας
σ’ αχαρτογράφητα νερά, σ’ άγνωστους γαλαξίες
που δεν ελέγχουν προστριβές, λάθη κι αμαρτίες.

Η προσευχή είναι η ΟΔΟΣ, Ο ΤΡΟΠΟΣ, ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
η γνωριμία με το ΦΩΣ, ΤΗΣ ΓΕΦΥΡΑΣ ΣΑΝΙΔΙ.

Σ’ Εσένα Καθηδηγούμενε, πατέρα Νικηφόρε
προστρέχουμε ζητώντας σου στήριξη, σημασία,
και απ’ το λόφο σου ΚΥΡΑ έλεος ΠΑΝΑΓΙΑ
σε κάθε δυσκολία μας στέκεις ΥΠΕΡΑΓΙΑ.

Κωνστ. Κούρτη

Κάβαλλος Λευκάδα 4/8/24