«Επτά ανάσες» ποίημα του Κώστα Γ. Σταματέλου

Επτά ανάσες

Θά’λεγα ναι, πως μ’ αρέσει της Δευτέρας τ’ απόγευμα
γιατί σέρνει ακόμη στις ράχες του,
τ’ αρώματα της Κυριακής από μια βόλτα στο Σούνιο.
Μα όταν φτάνει το βράδυ
ονειρεύομαι, όνειρα της προηγούμενης επετείου κόντρα στον άνεμο,
με τη σημαία στα χέρια μου εκεί έξω στα γυμνά πεζοδρόμια,
εκεί, που σέρνεται ο ανήμπορος ρακοσυλλέκτης στη Σταδίου,
έχοντας κρεμάσει στο επ’ ώμου “μαγαζάκι” του…
έξω απτό μεγαθήριο κτήριο της Εθνικής Τράπεζας
με τ’ ανορθόγραφο σύνθημα στ’ αραχνιασμένο του στήθος,
“Έλληνας ζητά ελπίδα”, ενώ τ’ αυτοκίνητα περνούν ξυστά έχοντας τον χεσμένο
κι αχαρτογράφητο.

Της Τρίτης το πρωινό,
ζητά καλό κολατσιό γιατί ο έρωτας της Δευτέρας είν’ εξαντλητικός
απ’ τα γόνατα και κάτω.
Η Τρίτη, δεν ανασαίνει ως τις φτέρνες,
το’χει συνήθειο και τραβά καρφί την ανηφόρα από μπονόρα απ’ τπ λιμάνι στα Φυρά
μαζί με τ’ αγαπημένα γαϊδουράκια που μια ζωή υπακούουν τη μοίρα τους,
πάντα στην ώρα τους με το καμουτσίκι να σκίζει τ’ αγέρα το φύσημα
και τις ισορροπίες της πέτρας ώσπου να πέσει το βράδυ.

Της Τετάρτης ο αχός, αργεί να βγει
για να μην το πάρει κανείς χαμπάρι
πως, ε! που θα πάει που θα βγει
κοντοφτάνει η λύτρωση και η ισημερία της εβδομάδας
μαζί με του ήλιου την επανεμφάνιση κι ας είναι καταχείμωνο.
Κανείς δεν μιλά, ούτε τα ρολόγια γυρνούν,
μήτε τα τραινάκια και τα ραντεβού στα τυφλά σφυρίζουν
κι η καρδιά πια δεν ανταποκρίνεται στα καλέσματα του Ηφαιστίωνος.
Εκεί μένει βουβή, βουβή και κακομοιριασμένη
μα συνήθως ετοιμοπόλεμη για το νέο Γρανικό.
Λιγόψυχη η Τετάρτη, αδυνατεί να κρατήσει ισσοροπία στην Πειραιώς
ντρίτα για τις υψικάμινους στο Κερατσινί και το Πέραμα
καλώντας σε γρήγορση τα μουδιασμένα σου μέλη
ίσια με το μετά θάνατο σάλπισμα της μέρας.

Χωρίς Πέμπτη, δεν θα’ρχιζε το παραμύθι και το κλωθογύρισμα του….
άντε να περάσει κι η Παρασκευή να ιδούμε που θα λογυρίσουμε.
Χωρίς την ανάσα σου δεν θα’μουν εγώ,
ούτε ο μεταξοσκώληκας θα ύφαινε το τούλι του
αν δεν έτρωγε γατούμπρα και μουρόφυλλα
ούτε κι η Αθανασία θα’βγαινε στο παζάρι με τ’ αντάρτικο περπάτημα της
τραβώντας αποφασισμένη για το Σκοπευτήριο
να μαζώξει πευκοβελόνες και κυπαρισσόμηλα
απτό δισάκι της μοίρας μας.

Πάντα βιαστική η Παρασκευή, εν όψει Σαββατοκύριακου,
σηκώνεται μπονόρα-μπονόρα
και βάζει κίτρινο πουκάμισο και κορδέλα γαλάζια στα μαλλιά
στήνοντας το καλύτερο σενάριο απόδρασης από τα εγκόσμια
γραμμή – κορδόνι για το Μοναστηράκι
για μιας ώρας ανεμελιά στα σουβλατζίδικα
και στα παλαιοπωλεία της Αβησσυνίας.
Παρασκευόβραδο με Μοσχολιού και Ζαμπέτα στο γραμμόφωνο,
Αθηνάς και Σοφοκλέους γωνία
με τη γεύση καραμέλας απ’ το υπαίθριο βαφλατσίδικο
και το στριφτό μαυροτσίγαρο της τράκας.
κι ότι δεν πρόκαμες να πεις στον τροχονόμο ή στον κολλητό άστο…
κράτησέ το για το τραμ που εκμοντερνίστηκε
και κυκλοφορεί πια άνευ οδηγού προς το Κουκάκι.
Τα καμώματα της Παρασκευής, αναλύονται απ’ τούς ειδικούς
στα στημένα πορτοπαράθυρα της TV
με τους καρεκλοκένταυρους εραστές της παντομίμας και του κουσ-κους…

Αναλύονται απ’ τους προϊσταμένους στο Ιπποκράτειο
και στις αίθουσες διασωληνομένων στο ΣΩΤΗΡΙΑΣ,
εκεί στην ίδια πτέρυγα,
στον ίδιο διάδρομο πλάι απ’ την καντίνα με τις πολυκαιρισμένες καραμέλες
και τις προχθεσινές τυρόπιτες,
πλάι απ’ τους δίσκους βινυλίου με το Καζαντζίδη
και τη Μπέλου και τ’ άδεια πακέτα με τα Σέρτικα.
Η Παρασκευή, διαλαλεί το εμπόρευμα του Σαββάτου
σε ανορθόγραφο χασαπόχαρτο στην Αθηνάς
στο μαγαζάκι του Κυρ-Τάκη απ’ τα Τρίκαλα
που’ριξε μαύρη πέτρα πίσω του λέγοντας όποτε το θυμάται δηλαδή
το περίφημο «εγώ; εγώ γεννήθηκα για τα μεγάλα σαλόνια δικέ μου»
κι ας έγινε ο πισινός του βεγγαλικό
απ’ τον ποδαρόδρομο Καμίνια – Κατεχάκη καθημερνά
για να φορά γραβάτα την Κυριακή στο εκκλησίασμα
και μια θέση στα Δημόσια αποχωρητήρια της οδού Μιαούλη και Πλατεία Ηρώων στου Ψυρρή.
Η Παρασκευή αυτομολεί στο σκοτάδι ανίσχυρη
γιατί πανικοβάλλεται απ’ τον ερχομό του Σαββάτου
που λουσμένο, χτενισμένο κι “αχτύπητο” βάζει από νωρίς τα καλά του
και ξεπορτίζει τα μεσάνυχτα.
Ένα Σάββατο, μια ολόκληρη ζωή για τους τραβεστί στη Σταδίου,
στον Κηφισό στη Συγγγρού και στα νεοκλασικά της Γλυφάδας.
Ένα Σάββατο, ένα μηνιάτικο για τους ταξιτζήδες του Ελ. Βενιζέλος
που με μάτια χορτασμένα ξέκολα και πουτάνες πολυτελείας της Αττικής Οδού,
στριμώχνονται για μια θέση στην ουρά για ένα σουβλάκι στου Σάββα
κι ένα σκονάκι ευτυχίας στις πέντε τα ξημερώματα στην Πινδάρου.

Η Κυριακή, βάζει τ’ άσπρα της στη Μαυρομιχάλη
και κατηφορίζει Θησείο κι από κει
παίρνει τον Ηλεκτρικό για Πειραιά
ν’ ακούσει τα βαπόρια που σφυρίζουν αναχώρηση
πνίγοντας στην προκυμαία την ελπίδα και τους καημούς της απόδρασης
δένοντας με τη ματιά την ελπίδα τους στον καταπέλτη
που αργά – αργά και βασανιστικά τους αποχαιρετά
με τις μουσκεμένες αλυσίδες και τα φθαρμένα καραβόσκοινα του τρόμου,
καταπίνοντας την υπόθεση μιας …άλλης φοράς και χωρίς ολιγωρία
πιάνει Καστέλλα για βαρύ γλυκό και Ραβανί στο Τουρκολίμανο.
Και πριν έρθει το βράδυ,
λαχανιασμένη παίρνει με τα πόδια τον ανήφορο για το Λυκαβητό
κι ανάβει στον Εσπερινό κεράκι στον Αϊ-Γιώργη
και μετά χαλαρή κι αποκαμωμένη σχεδόν χάνεται στην Αίγλη του Ζαπείου
για να γεμίσει τα πνευμόνια της οξυγόνο απ’ τον ξεχασμένο Κήπο των Ανακτόρων
και να την πέσει στις αμέριμνες τουρίστριες.
Μεταβολή και σαν τις χάντρες του κομπολογιού
με τρεμάμενα πόδια κάνει χάζι στου Μπακάκου για ανήλικα
και στη Πλατεία Βάθης για κορμιά που κόβουν φλέβες για ένα γαμοδόλαρο
γιατί η δόση κατέστη πλέον προνόμιο.