Μια κλωσούρα…

Είχα πολλά χρόνια να δω κλωσούρα. Από τότε που ήμουνα πιτσιρικάς στο χωριό που ήταν ένα συνηθισμένο θέαμα. Όταν πλησίαζες χυμούσα πάνω σου για να προστατεύσει τα μικρά της.

Θυμάμαι τη μάνα μου και άλλες γυναίκες να κοιτάζουν τα αυγά στο φως για να δουν αν έχουν σπόρο προτού βάλουν την κότα να κλωσήσει.

Θυμάμαι πάλι, μια φορά, να αναρωτιέται η μάνα μου που ξενογεννάει η κότα, όταν μετά από λίγο καιρό ξεπρόβαλε στην αυλή του σπιτιού με καμιά δεκαπενταριά κλωσοπούλια. Είχε κάνει την φωλιά της μέσα σε μια μεγάλη βατσινιά πίσω από το σπίτι. Πάλι καλά που είχε γλυτώσει τότε από τις αλεπούδες που γυρόφερναν το χωριό. Κάποτε μάλιστα μία αλεπού -μου φαίνεται σαν να ναι χθες- είχε τρυπώσει ντάλα μεσημέρι από την κατωγιόπορτα που υπήρχε σε κάθε σπίτι για να μπαινοβγαίνουν οι γάτες στο κατώγι του σπιτιού του Λάκη του Παναή. Είχαν βάλει μια σακέρα στην κατωγιόπορτα και την έπιασαν ζωντανή όταν πήγε να βγει. Μάλλον δεν ήταν επικηρυγμένες εκείνη την εποχή. Αυτό έγινε αργότερα. Τις έκοβαν τις ουρές και τα πόδια, αν θυμάμαι καλά, σαν απόδειξη.