«Μην καρτεράς», ποίημα του Κώστα Γ. Σταματέλου

Μην καρτεράς

Περνάει ο καιρός μαραίνονται τα γιούλια στο μπαλκόνι,
τ’αρώματα, τα κάλη μας τα παίρνει ο Νοτιάς

κι ανταριασμένα σύγνεφα το διάβα μας σκεπάζουν …και προχωράμε στα θολά νερά της..ξενιτιάς.

Ποιος ξέρει που θα φτάσουμε σε ποιο πικρό λιμάνι και ποιά νυχτιά σε ποιά ’γκαλιά θα βρούμε απανεμιά;
τα μυστικά περάσματα ναι…πότε θα διαβούμε; πότε θα ρίξουμ’άγκυρα σε γνώριμα νερά;
Ποιος θα προσμένει με χαρά κι ας έχ’ανεμοζάλη ένα στερνό χαιρετισμό πατρίδας ασπασμό;

Μην καρτεράς… είν’άδικο καθώς το κύμα φεύγει πως θα’βρεις τον αναπαμό που χρόνια ζεις γι’αυτόν,

φύγαν, πετάξαν σαν πουλιά, ελπίδες, προσδοκίες και μονάχα χαλάσματα τριγύρω ξεψυχούν.
Κράτα στερνό ανάσασμα τ’Ομήρου ηλιαχτίδα και βγες μέσα στο πέλαγο ταξίδι αν ποθείς.
Μ’αν τη χαρά δεν χάρηκες λιμάνι αν δε βρήκες, να’χεις τα μάτια ανοιχτά και θα’ρτει χαραυγή.

Δροσάτα μεσοπέλαγα θε να φανούν τα χρόνια λουλούδια ’πα στα κλώνια σε μια νεροσυρμή.
Μα κι αν φυσήξει άνεμος κι αργοσαλέψ’ η ώρα και τα σαράντα κύματα στο Γιβραλτάρ σε βγάλουν,

μην κλάψεις κράτα το πανί τιμόνι κι ευαγγέλιο κι όπου σε βγάλει θάλασσα παντοτινά ν’ αράξεις.
Εκεί! χτίσε το όνειρο και πιάσε το καρτέρι κι ένα καινούργιο ταίρι βρες στην απανεμιά.
Κι όταν στη βαρυχειμωνιά θα χάνονται τ’αστέρια να σμίγετε τα χέρια στον Πλάστη προσευχή.
Μην κουραστείτε ψάχνοντας τ’ωραίο μονοπάτι που θα’βγει σε παλάτι αν έχετε ψυχή.

Κώστας Γ. Σταματέλος

Σεπτέμβρης 2024