Στο 902.gr η εκδήλωση της ΤΕ Λευκάδας του ΚΚΕ για τα 80 χρόνια από την απελευθέρωση της Λευκάδας από τον ΕΛΑΣ

Την πολύτιμη πείρα ότι μπροστά «στον αγώνα για τη διάσωση της καπιταλιστικής εξουσίας, όλες οι διαθέσιμες αστικές δυνάμεις ήταν χρήσιμες και απαραίτητες» για την καταστολή του ενόπλου ελληνικού λαού με μπροστάρη το ΚΚΕ, ανέδειξε ανάμεσα στα άλλα ο Βασίλης Μόσχος, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ στην ομιλία του στην εκδήλωση για τα 80 χρόνια από την απελευθέρωση της Λευκάδας από τον ΕΛΑΣ.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα από την Τομεακή Επιτροπή Λευκάδας του ΚΚΕ στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου. Επίσης η Γιώτα Σταματέλου, πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας του ΑΠΘ, παρουσίασε το χρονικό της απελευθέρωσης του πολύπαθου νησιού από τον ΕΛΑΣ, ενώ η Ειρήνη Κατσαρού απήγγειλε στίχους από την «Κατοχική Τριλογία» του Γιάννη Αθηνιώτη. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με αφιέρωμα στο αντάρτικο τραγούδι από τον Στέλιο Ζαβιτσάνο και Βαγγέλη Βερροιώτη.

Στο άνοιγμα της εκδήλωσης η Ευτυχία Καραβασίλη, γραμματέας της ΤΟ Λευκάδας σημείωσε, ότι αυτού του είδους οι ιστορικές εκδηλώσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικές γιατί ανοίγουν ένα παράθυρο στην ιστορική αλήθεια, στην Ιστορία όπως την έγραψε ο ίδιος ο λαός με καθοδηγητή και αιμοδότη το ΚΚΕ, κόντρα στην αστική προπαγάνδα που θέλει να σπιλώσει τον καθοριστικό ρόλο του κόμματος, να κρύψει τις πραγματικές αιτίες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, και τα ταξικά χαρακτηριστικά που διαχώριζαν και τότε, όπως και σήμερα, τον ελληνικό λαό και την αστική τάξη.

Αγώνας για την απελευθέρωση της χώρας

Το καλοκαίρι του 1944 κορυφώνονται σε όλη τη χώρα σκληρές μάχες μπροστά στην αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων. Στις 16 Ιουνίου ξεκινά μια από τις φονικότερες μάχες της Κατοχής στο Λαϊνάκι της Λευκάδας όπου οι ΕΛΑΣίτικες μονάδες ηττώνται από τις συντονισμένες δυνάμεις των Γερμανικών δυνάμεων κατοχής, των Ταγματασφαλιτών και ΕΔΕΣιτών. Ενδεικτικό, είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι νεκροί δεν καταγράφηκαν κατά τη διάρκεια της μάχης αυτής καθαυτής, αλλά τις επόμενες μέρες λόγω των διώξεων από τους συνεργάτες των Γερμανών, ενώ πραγματοποιήθηκαν βιασμοί γυναικών και το κάψιμο ολόκληρων ΕΑΜοκρατούμενων χωριών, όπως της Ευγήρου στις 18 Ιουνίου και της Εγκλουβής στις 19 Ιουνίου 1944. Οι τακτικές μονάδες του ΕΛΑΣ καταφεύγουν στην Αιτωλοακαρνανία όπου συνεχίζουν να δίνουν την μάχη της απελευθέρωσης.

Ο Βασίλης Μόσχος στην ομιλία του τόνισε ότι «οι επιχειρήσεις που ανέλαβαν τα Τάγματα Ασφαλείας και οι άλλοι κατασταλτικοί μηχανισμοί του καπιταλιστικού κράτους τις παραμονές της Απελευθέρωσης δεν μπορούν να ερμηνευτούν μόνο από τη σκοπιά των προτεραιοτήτων των Αρχών Κατοχής, της θέλησής τους να διασφαλίσουν την ομαλή τους αποχώρηση, αλλά θα πρέπει να ειδωθούν και μέσα από το πρίσμα της προετοιμασίας της επόμενης μέρας».

Τα γεγονότα που ακολούθησαν επιβεβαιώνουν την παραπάνω εκτίμηση. Η αποχώρηση των Γερμανών από την Λευκάδα έλαβε χώρα στις 12 Σεπτέμβρη του 1944 και δύο μέρες μετά κατόπιν απόβασης τους στον Άγιο Νικήτα, το νησί καταλήφθηκε από τον ΕΔΕΣ ύστερα από επαφές των Ραλληδοεδεσιτών της Λευκάδας με το Στρατηγείο του Ζέρβα.

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1944 υπογράφηκε η Συμφωνία της Καζέρτας στην οποία, μεταξύ των άλλων, προβλέπονταν ότι η Λευκάδα θα περνούσε κάτω από τον έλεγχο του ΕΛΑΣ. Φυσικά η συμφωνία δεν τηρείται από τις αστικές δυνάμεις όπως επιβεβαιώνουν 2 τηλεγραφήματα στο Ριζοσπάστη της εποχής που έστειλε η επαρχιακή επιτροπή Λευκάδας του ΕΑΜ στην Κυβέρνηση, την Κ.Ε. του ΕΑΜ και το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ με το οποίο κατήγγειλε την αθέτηση της συμφωνίας από μέρους του ΕΔΕΣ και το όργιο τρομοκρατίας και λεηλασιών που βίωνε ο λαός της Λευκάδας. Τα παραπάνω επιβεβαίωσε και επιτροπή Λευκαδιτών στον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, η οποία αναφέρθηκε με λεπτομέρειες στην κατάσταση που επικρατούσε στο νησί, στα όργια και στην τρομοκρατία του ΕΔΕΣ.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το Δεκέμβρη του 44 και ενώ διεξάγονταν σκληρές συγκρούσεις σε Αθήνα και Πειραιά, με τις κύριες δυνάμεις του ΕΛΑΣ να μάχονται ενάντια στον ΕΔΕΣ στην Ήπειρο, ανατέθηκε στο 24ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ με αμφίβια επιχείρηση να καταλάβει την Λευκάδα. Εκεί είχαν καταφύγει τα υπολείμματα των ταγματασφαλιτών του Ξηρόμερου που μαζί με τους ντόπιους Ράλληδες και τον ΕΔΕΣ συγκροτούσαν μια άριστα εξοπλισμένη δύναμη 600 ανδρών. Η επιχείρηση ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία με απόβαση στη θέση Κεραμιδάκι της Νικιάνας το βράδυ της 26ης Δεκέμβρη ενώ ακολούθησε μια σκληρή μάχη που κράτησε από το πρωί ως τις απογευματινές ώρες. Λίγες μέρες μετά ναυτικές δυνάμεις των Άγγλων φυγαδεύουν στην Κέρκυρα τον μεγαλύτερο όγκο των Ραλληδοεδεσιτών, ενώ ο λαός της Λευκάδας ξεσπά σε πανηγυρισμούς.

Η ένοπλη ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη 1944 σημείωσε ο Βασίλης Μόσχος «υπήρξε μια αντικειμενική και αναπόφευκτη, κρίσιμη και κορυφαία έκφραση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας, σε συνθήκες όπου εκ των πραγμάτων είχε τεθεί επί τάπητος το «ποιος – ποιον», δηλαδή το ποια τάξη θα καταλάμβανε την εξουσία, επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά την πλήρη διάσταση ανάμεσα στα εργατικά-λαϊκά και τα καπιταλιστικά συμφέροντα».

Παράλληλα σημείωσε ότι οι εκπρόσωποι της εγχώριας καπιταλιστικής εξουσίας και οι επιτελείς του βρετανικού ιμπεριαλισμού γνώριζαν καλά ότι δεν υπήρχαν ακόμα οι αναγκαίες στρατιωτικές δυνάμεις, προκειμένου να αντιμετωπιστεί στρατιωτικά ο ΕΛΑΣ και ο πολιτικός – ταξικός συσχετισμός δυνάμεων που είχε διαμορφωθεί. Έτσι αξιοποίησαν δίπλα στη διπλωματία, κάθε διαθέσιμη αστική ένοπλη δύναμη ενάντια στο Κόμμα και τον ένοπλο λαό για την διάσωση της αστικής εξουσίας.

Επιπρόσθετα σημείωσε ότι «τα βαθύτερα όμως αίτια της αρνητικής έκβασης της σύγκρουσης (που είχαν αντανάκλαση και σε στρατιωτικό επίπεδο) είχαν τις ρίζες τους στη στρατηγική του Κόμματος περί «εθνικής ενότητας» και «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης». Έτσι, η μάχη του Δεκέμβρη έλαβε τον χαρακτήρα της άμυνας απέναντι στην αστική επιθετικότητα, της πίεσης για έναν «έντιμο συμβιβασμό» και όχι της πάλης για την εργατική εξουσία, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης». Κάλεσε δε, τους παρευρισκόμενους να μελετήσουν την ιστορία και να διδαχθούν από αυτήν, ώστε μπροστά στις νέες προκλήσεις που ορθώνονται στο λαό μας, αυτές του ιμπεριαλιστικού πολέμου και μίας νέας ενδεχόμενης καπιταλιστικής κρίσης, με όπλο και την ιστορική πείρα, να δώσουν τη μάχη «αυτή τη φορά έως το τέλος, για την ταξική απελευθέρωση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού».

(902.gr)