Δύο ποιήματα της Κατερίνας Λιβιτσάνου-Ντάνου για την ιδιαίτερη πατρίδα της

Η πατρίδα μου

Όπου κι αν πάω
έρχοντ’ εμπρός μου
τα βουνά με τις ξερολιθιές,
τ’ αμπέλια, τα λιοστάσια,
οι κήποι τα ξωκλήσια,
οι ανθισμένες μυγδαλιές,
τα δροσερά πλατάνια,
οι ανεμώνες, τα κυκλάμινα
τα τόσα αγριολούλουδα.

Και ζωντανεύουν όσοι χάθηκαν,
αγαπημένοι,
μα κι όλες οι μορφές
των χωρικών,
με τις γιορτές μα και τις λύπες τους.

Όπου κι αν πάω
η πατρίδα μου είναι πάντα μαζί μου.

Η ΣΦΑΚΙΣΑΝΑ

Γυναίκα ηρωίδα,
όπου κι αν είμαι
σε βλέπω,
ντυμένη χωριάτικα,
λυγερή, καλοσυνάτη,
ακούραστη κυρίως…

Νεροκουβαλήτρα εσύ,
μάνα και κόρη
κι αγαπητικιά,
στις λύπες, μα και στις χαρές
μπροστάρισα,
αθάνατη κυρίως…

Σφακισάνα εσύ,
τεχνίτρα του αργαλειού,
με τα μυριστικά
στις πέτρινες αυλές
αφέντρα της καρδιάς,
λεύτερη κυρίως…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα ποιήματα περιλαμβάνονται στο βιβλίο μου “ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΣΦΑΚΙΩΤΕΣ”, που κυκλοφόρησε το 2008 από τις εκδόσεις ΠΑΣΧΕΝΤΗ, για λογαριασμό του πρώην Δήμου Σφακιωτών Λευκάδας.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ ΝΤΑΝΟΥ