Σε φάση ολοκλήρωσης…

Όπου να ΄ναι την τελειώνουν! Σήμερα δούλευαν με πιο αργό ρυθμό ή έτσι μου φάνηκε. Βρίσκεται στο στάδιο της τελειοποίησης. Τελευταίες πινελιές! Ο λόγος για μια χελιδονοφωλιά πάνω από την βεράντα του σπιτιού μου.

Είχαν ξεκινήσει να την κτίζουν πριν δύο χρόνια, αλλά για άγνωστο λόγο την είχαν παρατήσει μισοτελειωμένη. Υπέθεσα τότε ότι κάτι θα έπαθαν με την ταχύτητα που πετάνε και τα τόσα εμπόδια που συναντάνε. Φέτος ήρθαν ξανά. Επιθεώρησαν το χώρο και μετά έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά για να την συνεχίσουν από το σημείο εκείνο που είχε παλιότερα κτιστεί. Φαίνεται η «ραφή» που χωρίζει την παλιά από τη νέα φωλιά.

Είναι Μιλτοχελίδονα (Hirundo daurica), από τα γνωστότερα και πιο μεγάλα είδη χελιδονιών που μεταναστεύουν στον τόπο μας. Το είδος αυτό ξεχωρίζει από το ότι στα πλάγια του κεφαλιού του έχει μια καστανή ζώνη, που συνεχίζει μέχρι τον σβέρκο. Το στήθος και η κοιλιά του είναι ανοιχτόχρωμα με αχνές γραμμώσεις. Οι φτερούγες και η διχαλωτή ουρά του με μακριές μύτες έχουν χρώμα μαύρο. Φωλιάζει σε βουνά και βράχια, αλλά συναντάται και σε αστικές περιοχές επιλέγοντας, χαλάσματα γέφυρες, και σπίτια για να χτίσει τη φωλιά του.

Η ιδιαιτερότητα της φωλιάς του, για την κατασκευή της οποίας χρησιμοποιεί λάσπη και πούπουλα, είναι ότι είναι κλειστή και διαθέτει μόνο μία σήραγγα εισόδου για να προφυλάσσεται από τους εχθρούς. Ίδια περίπου φωλιά, με μια μακρύτερη όμως μπούκα, κάνει και ο πετροκότσυφας (τσοπανάκος). Είχα δει όταν ήμουν πιτσιρικάς μία τέτοια φωλιά σε ένα βράχο στην περιοχή «Κατούνι». Τώρα έχουν πια λιγοστέψει τα πουλιά αυτά, αν δεν έχουν χαθεί κιόλας τελείως. Τα χελιδόνια που χτίζουν αυτού είδους τις φωλιές τα λέμε στο χωριό μου, τα Κολυβάτα Αλεξάνδρου, Πετροχελίδονα.

Το μόνο κακό είναι ότι όσο κάθομαι στην βεράντα σταματούν τη δουλειά, κάνοντας κύκλους γύρω από τη φωλιά χωρίς όμως να την ακουμπούν, αλλά όπως άκουσα με τον καιρό θα συνηθίσουν την ανθρώπινη παρουσία.