Το λογοτεχνικό έργο του βραβευμένου Μεγανησιώτη συγγραφέα Αριστείδη Δάγλα παρουσιάστηκε στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Λευκάδας

Προσκεκλημένος της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Λευκάδας βρέθηκε το απόγευμα του Σαββάτου 10 Μαΐου ο βραβευμένος Μεγανησιώτης συγγραφέας Αριστείδης Δάγλας, ο οποίος έχει συγγράψει ως ώρας 18 παιδικά βιβλία, με δύο ακόμη να βρίσκονται στα σκαριά, προκειμένου να παρουσιαστεί το συγγραφικό του έργο στο ευρύτερο κοινό.

Τον συγγραφέα παρουσίασε στους προσκεκλημένους που είχαν γεμίσει ασφυκτικά το αναγνωστήριο της Βιβλιοθήκης αλλά και τον προθάλαμο όπου γινόταν ζωντανή μετάδοση της εκδήλωσης, μεταξύ των οποίων βρισκόταν πρώην καθηγητές και συμμαθητές του συγγραφέα, η Μαρία Ρούσσου, προϊσταμένη της Βιβλιοθήκης, η οποία διάβασε και τον χαιρετισμό της Ευαγγελίας Μελά, Αντιδημάρχου Παιδείας και Πολιτισμού του Δήμου Μεγανησίου, ενώ χαιρετισμό απέστειλε, όπως είπε, και η υπουργός Παιδείας, κ. Σοφία Ζαχαράκη. Χαιρετισμό απεύθυνε επίσης εκ μέρους του Εφορευτικού Συμβουλίου της Βιβλιοθήκης ο π. Ιωαννίκιος Ζαμπέλης.

Όπως είπε η Μ. Ρούσσου, ο συγγραφέας έχει εκδώσει 18 βιβλία και έχει άλλα δύο στα σκαριά. Πιθανά η Βιβλιοθήκη να βοηθήσει στην έκδοση κάποιου εξ αυτών. Ο συγγραφέας, παίρνοντας αφορμές από τα προσωπικά του βιώματα, τις εμπειρίες και τη φαντασία του γράφει πολλές φορές συμβολικά και εκφράζεται μέσα από ιστορίες και μύθους ηρώων, κατά τη γνώμη της με τη λογική και με τα τεχνάσματα του Αισώπου.

Για τη ζωή και το έργο του Μεγανησιώτη συγγραφέα μίλησαν ο συντοπίτης του Γιάννης Πολίτης, δημοσιογράφος, ο επίσης συντοπίτης του και ομότεχνός του Παναγιώτης Κονιδάρης, το δεύτερο μυθιστόρημα («Πανάκεια») του οποίου μεταφράστηκε στην αγγλική γλώσσα, και ο ίδιος ο Αριστείδης Δάγλας.

Ο Γ. Πολίτης, έκανε λόγο για μία «εισβολή» Μεγανησιωτών, λόγω της σύνθεσης του πάνελ των ομιλητών και μεταξύ άλλων είπε: «Είμαστε πολύ κοντά και πολύ μακριά. Νομίζουμε ότι γνωριζόμαστε, αλλά δεν γνωριζόμαστε όσο πρέπει, είμαστε άλλες κοινωνίες… Το μικρό Μεγανήσι, παρότι είναι μικρός και πολύ φτωχός τόπος, έβγαλε πολλούς μορφωμένους ανθρώπους. Ίσως τους ανάγκασε η φτώχια να πιεστούν και να κάνουν κάτι περισσότερο. ο Άρης, που ήταν και αυτός φτωχόπαιδο σαν και εμάς, είχε μία μεγάλη τύχη.

Για όσους δεν τον ξέρετε είχε έναν πολύ σπουδαίο πατέρα, τον Λάμπρο. Ήταν κομμουνιστής και λαμπρή προσωπικότητα. Ήταν πολύς για το Μεγανήσι. Έμεινε για πολλά χρόνια πρόεδρος της Κοινότητας Κατωμερίου, αλλά ήταν ουσιαστικά σαν σημερινός Δήμαρχος. Αλλά ήταν και καλλιτέχνης, ψάλτης, έκανε θεατρικές παραστάσεις, ζωγράφιζε. Τον ψήφιζαν όλοι οι δεξιοί, γιατί ήταν ο άνθρωπος που έλυνε όλα τα προβλήματα. Ο Άρης, λοιπόν, πήρε από εκεί μια σπουδαία κληρονομιά. Του άνοιξε το μυαλό πολύ νωρίς γιατί ήταν εγγράμματος, ο πατέρας του διάβαζε, και ταυτόχρονα είχε μία σπουδαία γιαγιά που έλεγε ιστορίες, παραμύθια. Αυτά τα πήρε λοιπόν και μαζί με τη δική του μόρφωση που είναι σπουδαία και την κοινωνική του διαδρομή τα μετεξέλιξε. Πρώτος πυρήνας των βιβλίων του είναι οι ιστορίες που έλεγε η γιαγιά του…».

Αποσπάσματα από τα βιβλία του διάβασαν διάβασαν η Λουκία Κατωπόδη, σκηνοθέτης, και με έκδηλη τη συγκίνησή της Χαρά Τυπάλδου, φιλόλογος, που έτυχε να έχει τον συγγραφέα μαθητή στην δευτέρα τάξη του Γυμνασίου στο Μεγανήσι, σε μια δύσκολη εποχή που η μετακίνηση ακόμη από και προς το νησί γινόταν με καΐκια.

Ο Π. Κονιδάρης, ο οποίος μίλησε κατεξοχήν για το λογοτεχνικό έργο του συγγραφέα, είπε μεταξύ άλλων ότι οι πρώτες ιστορίες που παρουσίασε, συνέπλεαν στο μεγάλο ποτάμι της λευκαδίτικης και της ευρύτερης λαϊκής μας παράδοσης. Το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα ήταν «Ο Δεκατρής», μια σπουδαία ιστορία ενός γενναίου και ευφυούς παιδιού το οποίο όμως είχε μία σωματική αναπηρία. Η εξυπνάδα του είναι αυτή που θα τον σώσει από τον κοινωνικό αποκλεισμό. Η εξυπνάδα του είναι επίσης αυτή που θα του επιτρέψει να τα βάλει και τελικά να νικήσει τον κακό δράκο που λυμαινόταν την περιοχή. Αυτό που είναι σημαντικό στα παραμύθια, είπε, σε αντίθεση με την πραγματική ζωή δεν είναι ότι υπάρχουν κακοί δράκοι αλλά ότι αυτοί νικιούνται. «Ο Δεκατρής» ήταν ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει μία σειρά βιβλίων του συγγραφέα, τα οποία θα γεφύρωναν την παραδοσιακή λαϊκή αφήγηση με το σήμερα και την ντοπιολαλιά με την λογοτεχνική γραφή.

Ακολούθησαν «Η Σταχτομάρω», που ήταν η λευκαδίτικη εκδοχή της Σταχτοπούτας, «Τα Παγανά», που συνόψιζαν τον μύθο των μισότρελων αστείων και ενίοτε και δαιμονικών καλικάντζαρων, όπως μας τον διηγούνταν οι γιαγιάδες μας, «Η χιλιάκριβη και η Λάμια», μία ακόμη κλασσική ιστορία που παρουσιάζει με ζωντάνια και ένταση την προαιώνια μάχη του διπόλου καλού – κακού, καλοσύνης – κακίας, ομορφιάς – ασχήμιας. «Η Ηλιογέννητη», μια εκδοχή των ταμάτων, που συναντάμε συνήθως στα παραμύθια, τα οποία πρέπει να εκπληρωθούν με κόπο και εις βάρος του ήρωα. «Ο Πεντεκλημάς», μια μεγανησιώτικη εκδοχή του «Παπουτσωμένου Γάτου», μόνο που εδώ τη θέση του παίρνει μία τετραπέρατη αλεπού.

Με αυτά τα παραμύθια, συνέχισε ο Π. Κονιδάρης, κλείνει ένας πρώτος γόνιμος συγγραφικός κύκλος για τον συγγραφέα. Ένας κύκλος που αντλεί τη ζωοδότρα παράδοση και αναγεννάει με τη σειρά του συλλογικές μνήμες. Κι αυτό το κάνει ο συγγραφέας με σεβασμό, με συνέπεια και λογοτεχνική βαρύτητα. Ένας δεύτερος κύκλος του συγγραφέα είναι ο μυθολογικός, βιβλία δηλαδή που εμπνέονται από την ελληνική μυθολογία. Οι «Αισώπου… παρα-μύθοι» είναι το πρώτο από αυτά, το οποίο προσέδωσε μια άλλη διάσταση σε τρεις από τις πιο πασίγνωστες, σχεδόν παγκόσμιες, ιστορίες του πιο γνωστού αρχαίου μας παραμυθά, του Αισώπου. Ακολούθησαν χρονολογικά «Ο Μύθος του Θησέα» και «Το Ταξίδι του Οδυσσέα» που ξαναπρότειναν με φρέσκια ματιά αλλά και με κάποιες επικές περιγραφές στο αναγνωστικό κοινό μερικούς από τους πιο λατρεμένους ήρωες όλων των εποχών.

Ένας τρίτος κύκλος ιστοριών του συγγραφέα είναι εκείνος που δανείζεται μεν αρχέτυπα ηρώων και καταστάσεων από μύθους, παραμύθια, μυθιστορήματα, για παράδειγμα «Ο γίγαντας Βρόντης», «Το Ξωτικό», «Το θαύμα των Χριστουγέννων» κ.ο.κ, αλλά τα εμπλουτίζει με καινούργιο φαντασιακό περιεχόμενο δημιουργώντας νέους και αυτόνομους ήρωες. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν «Τα μαγικά Χριστούγεννα του Κωνσταντή», όπου η μίζερη και πονεμένη ζωή ενός ανάπηρου φτωχόπαιδου μεταμορφώνεται μέσα από την αγάπη και την καρτερικότητα σαν σε ένα θαύμα -πρόκειται για μια πολύ συγκινητική και ανθρώπινη ιστορία-, τον «Γίγαντα Βρόντη», που μας συστήνει έναν άκρως καλόκαρδο και τολμώ να πω ποιητικό Γίγαντα – «αρπάζει μια χούφτα αστέρια με τη χερούκλα του και τα κρεμάει στα γένια του σαν φανάρι».

«Τα Φανταζώα» είναι ένα άλλο βιβλίο, μια αφήγηση για ορισμένα φανταστικά, σουρεαλιστικά αλλά άκρως συμπαθητικά ζώα, «Ο αφηρημένος καλικάντζαρος» που διηγείται τις προσπάθειες δύο παιδιών να βοηθήσουν έναν κακόμοιρο καλικάντζαρο που ξεχάστηκε στη γη από τους ομοίους του, «Το μαγικό ταξίδι των γεύσεων» που συνδυάζει με πρωτότυπο τρόπο την τέρψη του μύθου των Σουμερίων και του έπους του Γκιλγκαμές με την τέρψη των γεύσεων και των εθίμων πολλών ιστορικών λαών. Σε αυτή την ίδια κατηγορία ανήκει και το τελευταίο βιβλίο του συγγραφέα.

Η έκπληξη της βραδιάς ήταν τη στιγμή που η Μ. Ρούσσου, που έκανε την γιαγιά φορώντας την παραδοσιακή λευκαδίτικη φορεσιά, συνοδευόμενη από την Ειρήνη Βονιτσάνου, που απέδωσε τον ρόλο της εγγονής, παρουσίασαν ένα απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο του συγγραφέα με τίτλο «Μεγανησιώτικα ντοπιολαλήματα», που αναφέρεται στην επίσκεψή τους σε ένα γκουρμέ εστιατόριο στο Βαθύ Μεγανησίου το έτος 2025.