Δανία: Στα 70 έτη αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης γιατί «οι εργαζόμενοι ζούνε πολύ»!
Το Κοινοβούλιο της Δανίας ενέκρινε χτες, νόμο που αυξάνει το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στα 70 χρόνια από το 2040, έναντι 67 που είναι σήμερα, ικανοποιώντας τις αξιώσεις των μονοπωλιακών ομίλων και επιβάλλοντας δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Ο νέος νόμος ορίζει στα 70 έτη την ηλικία συνταξιοδότησης για όλους όσοι έχουν γεννηθεί μετά τις 31 Δεκεμβρίου του 1970, δηλαδή για όλους όσοι θα είναι 69 ετών το 2040 και μετά.
Στη Δανία, από την «μεταρρύθμιση» του 2006, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης συνδέεται με το «προσδόκιμο ζωής» και αναθεωρείται κάθε πέντε χρόνια. Το 2030 η ηλικία συνταξιοδότησης θα διαμορφωθεί στα 68 χρόνια και το 2035 στα 69.
Το περασμένο καλοκαίρι, η πρωθυπουργός Μέτε Φρέντερικσεν δήλωσε έτοιμη για την επανεξέταση του συστήματος όταν το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θα έχει φθάσει τα 70 χρόνια.
(902.gr)
Η γεννεαλογική επίλυση του ασφαλιστικού- συνταξιοδοτικού, περιλαμβάνει και υιοθετεί τον περιορισμό του μέσου ότου ηλικίας σε κάθε χρόνο ώς κριτήριο των αναλογιστικών μελετών ( για την γεννεαλογική επίλυση ).
Και αυτό θα πρέπει οι εκάστοτε υψηλά εγκέφαλοι των αποφασιζόντων σε διεθνικό ( και Ενωσιακό Ευρωπαικό επίπεδο ) να μην τι αποκρύβουν απ τις κοινωνίες , για τις οποίες κοινωνίες αποφασίζουν.
Στις σταθμικότητες συγκρότησης των κατανομών των Ευρωπαικών πληθυσμών ( και ανά χώρα και ώς Ευρωπαικό σύνολο ) οι εγκέφαλοι αυτοί αναλογιστές, γνωρίζουν οτι η πληθυσμιακότητα ώς κατανομή, εμφαίνει στις μεγαλύτερες ηλικίες των πολιτών ( διάρθρωση ηλικιών των πολιτών). Και πρός τούτο όταν αναφέρονται στην γεννεαλογική επίλυση του ασφαλιστικού, ξέρουν ότι νομοθετώντας μέτρα αύξησης των ορίων των ηλικιών για σύνταξη, ουσιαστικά νομοθετούν στην προ’ι΄’ούσα εντεινόμενη σμίκρυνση του χρόνου ζωής των ηλικιών που οδεύουν για την σύνταξη. Κυτάζουν δηλαδή το σκέλος των συνθηκών της κοινωνικής ασφάλίσης, και όχι στην ίδια την κοινωνική ασφάλιση.
Και τούτο για να μπορούν διαμορφώνοντας λειτουργικά τις συνθήκες της κοινωνικής ασφάλισης, να προσβάλουν ιδεολογικά και την ίδια την κοινωνική ασφάλιση.
Στην Ελληνική πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια , μπορεί να γίνεται κατανοητότερη η μηχανιστική αυτή , της εξάρθρωσης της ιδεολογίας της εργασίας , μέσω παρεμβάσεων της λειτουργικότητας των συνθηκών και επί μέρους παραμέτρων της εργασίας ( ωράρια εύπλαστα, υποαμοιβές, κατώτερη και υποκατώτερη αμοιβή κλπ) που ονομάστηκαν απασχόληση και απασχολησιμότητα.
Στο ασφαλιστικό συνταξιοδοτικό, με τα παίγνια επί των όρων και επί μέρους παραμέτρων για την ασφάλιση και συνταξιοδότηση ( ώς στατιστικές αναλογιστικότητες ) δεν επιχειρούν παρά την υποβάθμιση της κοινωνικής ασφάλισης , σε άλλες μορφές ασφάλισης , πέρα και έξω απ την κοινωνική .
Η αναφορά στον ποιοτικό κανόνα , που διέπει κάθε μορφή κοινωνικής ασφάλισης : » Το απεριόριστο των αναγκών , που συγκρούεται με το περιορισμένο των πόρων » ώς ορθολογικότητα για την θεώρηση κάθε συστήματος κοινωνικής ασφάλισης κάθε εποχής, ασφαλώς και παρακάμπτεται απ τους εγκέφαλους της γεννεαλογικής επίλυσης του ασφαλισμού. Παρακάμπτεται διότι αναγνωρίζει το απεριόριστο των κοινωνικών αναγκών στις σύγχρονες μορφές κοινωνικής οργάνωσης, μη κάνωντας αναφορά στην ποσότητα των πόρων ώς επιλογές της ποσοτικής οργάνωσης, που πρέπει να κατευθυνθούν πρός την κοινωνική ασφάλιση, έναντι άλλων κατευθύνσεων που ποσοτικά στρέφονται ή και σωρρεύονται οι πόροι.
Στην Ελλάδα ο Αγγλοσαξωνικός επιστημονικός (και Τσακαλώτειος αριστερός) Ευρωενωσιακός νεοορθολογισμός, ασφαλώς και εισήγαγε για πρώτη φορά την γεννεαλογικότητα στην αντιμετώπιση των αναγκαιοτήτων της κοινωνικής ασφάλισης. Και μάλιστα στην Καβαφική του μορφή , » έπρεπε να τον εφεύρουμε »!!
Δηλαδή έπρεπε και πρέπει να περιορίσουμε τον μέσο όρο ζωής των ανθρώπων , για να μην φτάνουν στην σύνταξη, και να μην έχουν και μεγάλες ηλικιακά ανάγκες υγείας- εφ όσον δεν θα φτάνουν σε υψηλότερες ηλικίες που παρουσιαζωνται και προβλήματα υγείας-.
Και αυτό κάνουν οι πάντα ρέπωντες και γοητευόμενοι απ τον ποσοτικό εμπειρισμό ώς ορθολογισμό Βόρειοι Ευρωπαίοι της Δανίας, στο όνομα της συνεργασίας των ιδεολογικών ρευμάτων, και πάντα στο πλαίσιο της αλληλεγγύης των χωρών- κρατών και λαών. Αμίν.
Θ.Α
Γιατί να μην πάνε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 95 ηλικιακά έτη, έτσι ώστε να εξυγιανθεί πλήρως το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης??
Ξοδεύονται με αναλογιστικές μελέτες, πλέον των πόρων διαχείρησαης των ταμείων ( 3-4% ώς όριο διεθνές ), κατασπαταλούν γνώσεις και κόστος ηλεκτρονικών συστημάτων , δημιουργού κοινωνικές μικροεντάσεις, και τελικά λειτουργούν δηλαδή αντιορθολογικά . Και σε μια εποχή που πλέον ο ποσοτικός απόλυτα ορθολογισμός αποτελεί ακατάλυτο κανόνα κρατικών – κυβερνητικών- και Εθνικών στοχεύσεων.
Με το που έναν νόμο μια βραδυά- ας είναι και χαράματα πρω’ί” για να πιάσουν τους πολίτες στον ύπνο κυριολεκτικά – με ένα νόμο έτσι αν νομοθετήσουν οι χώρες καυτώτατο όριο συνταξιοδότησης τα 95 ηλικιακά έτη, αποφεύγουν όλες τις φασαρίες και τα έξοδα και τις σπατάλες.
Και μικροαντιδράσεις αν υπάρξουν τις επόμενες μέρες ( θάναι λίγες γιατί νύχτα θα νομοθετήσουν ), εφ όσον θάναι μικροαντιδράσεις δεν θάχουν νόημα. Δεν θα υπάρχει πρόβλημα .
Ομπρός να σηκώσουμε το συνταξιοδοτικό στα 95 έτη .. αδέλφια ορθολογιστές , γκαρντάσια και άρκαντες της ανάπτυξης και της ευημερίας και της χρηστής κοινωνικής ορθολογικής διαχείρησης.
Για την Δανία θάναι και ένα βήμα πρόσθετης μυσταγωγίας στην βιοιδεολογία του Γοτθικού Μυστικισμού στην χώρα. Και για νάναι περισσότερο συμβατά μυστικιστική η όλη υπόθεση, για τούτο ταιριάζει να νομοθετήσουν νύχτα άγρια χαράματα – Γερμανικό νούμερο 02:00-04:00 ώρα.
Θ.Α