Οργή και μούτζα που σας έλαχε !

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕΣ & ΤΟΥ ΧΘΕΣ.
(τοῦ ΜΟΡΤΑΖΑ ΕΚ ΚΑΡΥΑΣ ΟΡΜΩΜΕΝΟΥ )

Σήμερα πέρναγα ἀπό τήν πλατεία Κλαυθμῶνος στήν Ἀθήνα, ἐκεῖ ὅπου χάζευα τίς βιτρίνες τῶν καταστημάτων βλέπω καί ἕνα βιβλιοπωλεῖο ὅπου σέ κάποια γωνιά του εἶχε παλιές φωτογραφίες τῆς Ἀθήνας.
Ἀσπρόμαυρες εἰκόνες, φωτογραφίες μέ λιγοστά αὐτοκίνητα, ἄνδρες μέ κοστούμια μαῦρα καί γραβάτες νά διαβαίνουν τόν δρόμο. Γυναῖκες μέ μακριές φοῦστες μέ τήν τσάντα στό χέρι καί μέ τά μικρά παιδιά τους .
Μία Ἀθήνα ἀγνώριστη τοῦ τότες μέ τό σήμερα, ὅλα ἀλλάζουν στό κέντρο τῆς Ἀθήνας, θαρρεῖς ὡς σύννεφα κάποτε ἄσπρα, καί τώρα μαυρισμένα, περιμένοντας τήν θυελλώδη μπόρα καί τούς κεραυνούς, νά πλήξουν τούς δυστυχεῖς κατοίκους της, ἀλλάζουν καί διαβαίνουν λοιπόν σάν σύννεφα ὅμως πρός τό χειρότερο.

Στήν «καρδιά» τῆς Ἀθήνας σήμερα μποροῦμε νά ποῦμε μετά βεβαιότητας ὅτι ἔχει φωλιάσει τό ἔγκλημα, ἡ ἐξαθλίωση, ἡ φτώχεια , ἡ κατάθλιψη, ἡ ἀγωνία, ὁ τρόμος καί ἡ μιζέρια ὡς κάποιο καθρέφτισμα-εἰκόνα γιά τό πώς χτυπᾶ σήμερα ἡ καρδιά τῆς Ἑλλάδος. Καί τό εἴδωλο στόν καθρέφτη μίας χώρας φαίνεται μέσα ἀπό τό κέντρο της, τήν καρδιά τῆς πρωτεύουσας της.
Μέ μία καθαρή ματιά συγκρίνοντας τήν παλιά ἐκείνη Ἀθήνα μέ τήν σημερινή ἀθλία της κατάσταση μποροῦμε ἐπίσης νά ἰσχυρισθοῦμε μετά βεβαιότητας ὅτι τό κέντρο τῆς Ἀθήνας, ἡ «καρδιά» τῆς πρωτευούσας τῆς χώρας ἔχει σκλαβωθῆ θαρρεῖς ἀπό σμήνη κάθε εἴδους σφηκῶν, ἱστούς δηλητηριασμένων ἀραχνῶν, καί ὑπνωτισμένου πλήθους συνδεδεμένους ὡς νά εὑρίσκονται στήν ἐντατική (ἐγκεφαλικά νεκροί) μέ τά κινητά τους τηλέφωνα. Πόρνες, ναρκομανεῖς, παπατζῆδες, συμμορίες λαθρομεταναστῶν, κλέφτες, ἀπατεῶνες καιροφυλακτοῦν γιά νά ἐπωφεληθοῦν κάποιας ἰδανικῆς στιγμῆς γιά κάθε εἴδους ἔγκλημα.

Οἱ ἄλλοτε φρεσκοπλυμένες καί ὁλοκάθαρες Ἑλληνικές σημαῖες μας σέ δημόσια κτίρια τώρα ἄπλυτες, κουρελιασμένες, ξεθωριασμένες, σάν ἡρωίδες ἐκεῖ θαρρεῖς χαμένες στό χρόνο στέκονται φυλακισμένες καί ἀτημέλητες ἀπό τήν ἀδιαφορία ἑνός ὁλόκληρου κράτους. Κατά τά ἄλλα. . . οἱ ἐπίσημοι ἔβαλαν καί πάλι ἔμπροσθεν της τήν μουσούδα τους ,στίς ἐθνικές ἑορτές μας, μέ τήν φιλοδοξία νά τιμηθοῦν ἐκεῖνοι ὅλοι . . .καί χάριν τῆς σημαίας. Σημαίας ὅπου διά τῶν ἀντίχριστων πράξεων τους πολλοί ἀπό αὐτούς, ἄν ὄχι ὅλοι,οὐδέποτε σεβάστηκαν τόν σταυρό ὅπου φέρει μέσα της.
Ναί κύριε πρόεδρε τῆς δημοκρατίας, ἡ ἐποχή ἡ δική σου εἶχε μπροστάρηδες μέ φιλότιμο καί γενναιότητα, καί ἐκεῖνοι οἱ φιλότιμοι ἡγέτες σέ πῆραν μαζί τους για νά σέ διδάξουν φιλοπατρία, ὅταν σήμερα ἐσύ καμώνεσαι ὅτι ὡς 15χρόνος πολέμησες. Τα παιδιά μας ὅμως τά 15 χρονα καί ἄλλων μικρότερων ἡλικιῶν σήμερα, τί καλά παραδείγματα ἔχουν ἀπό ἡγέτες ; ; ; τί προσπάθεια ἔκαμες ἐσύ ὡς ὁ πρῶτος πολίτης αὐτῆς τῆς χώρας γιά νά ἐκλάβουν οἱ νέοι τά μεγάλα ἰδανικά, τά δημιουργικά ἐκεῖνα φτερουγίσματα τῆς πνευματικῆς τους ἄνωσης ;;; γιά νά κυριαρχήσουν ὡς ἀετοί τόν γαλανόλευκο οὐρανό μας ;;; ΤΙΠΟΤΑ, τούς ρίξατε ὅλους στήν ἀπελπισία, τούς δείξατε ὅμως τά νέα τους αφεντικά, ἐκείνους (τήν τρόϊκα) , ὅπου μέ θρασύτητα συστήσατε ὑποταγή, καί χάσιμο τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας.

Σήμερα ὅμως, ἀντί νά τιμήσεις ἐσύ ὁ ἴδιος, ἐκείνους ὅπου σέ ἐνέπνευσαν τό ὅποιο φιλότιμο μέσα ἀπό τήν παιδεία καί τήν φλόγα μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς, συνεργάζεσαι, καί σκύβεις τό κεφάλι μέ τούς σημερινούς τοῦ κόμματος σου («νέο-εποχίτες») ὅπου πρόδωσαν τήν πατρίδα μας.
Τήν ἑπόμενη λοιπόν φορά πρόεδρε ὅπου θά ἔρθεις στήν Λευκάδα νά πέσεις νά προσκυνήσεις τούς ἀνάπηρους πολέμου τοῦ νησιοῦ μας, ὅσοι ἔχουν ἀκόμα ἀπομείνει στό νησί μας, καί νά κλάψεις ἐάν ἀναζωπυρωθῆ τό χαμένο ἐκεῖνο γνήσιο φιλότιμο, ζητώντας συγχρόνως συγνώμη ἀπό ὅλους ἐκείνους τούς ἀνάπηρους ἀγωνιστές μας ὅπου θυσιάσθηκαν γιά τήν πατρίδα, ὅπως ἔκλαψε κάποτε ὁ ἁρμόδιος ἐκεῖνος ἀξιωματικός μίας παλαιότερης ἐποχῆς, (θά τό δεῖς παρακάτω, σέ ἀναφερόμενη διήγηση ἀπό τόν τότες πλωτάρχη Δημήτρη Ντούλια, ἔ.ἀ.)

Ἡ συγνώμη σου θά ἀπευθύνεται σέ δύο «μέτωπα». Τό πρῶτο μέτωπο εἶναι τό τιμημένο ἐκεῖνο ἡρωικό μέτωπο τῶν ἀγωνιστῶν ὅπου ἐνέπνευσαν τότες ἕνα ἀνήλικο 15 χρόνο παιδί (τόν Κάρολο Παπούλια μικρό) τί σημαίνει πατριωτισμός, παίρνοντας το κοντά του στό μέτωπο τοῦ πολέμου.
Τό δέ δεύτερο συγνώμη σου νά εἶναι σέ ἐκεῖνο τό 15 χρόνο ἁγνό παιδί , τόν 15 χρόνο Κάρολο Παπούλια ὅπου σήμερα στά γεράματα σου τόν πρόδωσες. Πάρτη κύριε πρόεδρε τήν ἀσπρόμαυρη ἐκείνη φωτογραφία (ἐάν κάπου τήν ἔχεις καταχωνιάσει) καί φίλησε ἀσπαζόμενος τό μέτωπο του. Εἶναι ἡ ἀμόλυντη ψυχή του , φυλακισμένο πνεῦμα προδομένο σέ καρτερεῖ σέ μετάνοια, εἶναι ἡ ἐλπίδα ὅπου χάθηκε στό πέρασμα τοῦ χρόνου φτάνοντας την τωρινή σου ἡλικία, γιατί γέροντα τό ἄφησες μονάχο τό παιδί ;

Εἶναι ἡ ἐλπίδα καινούργιο- κάλεσμα κι ἡρωικό μέσα ἀπό μία ξεχασμένη γκρίζα φωτογραφία, μισοσβησμένη σπίθα , ξεχασμένη ἀνάμνηση μέσα σέ ἐκείνη τήν ξεθωριασμένη γκρίζα φωτογραφία ὅπου ἔχεις φυλαγμένη στό συρτάρι σου. Δέν εἶσθε ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, ἐκεῖνος ἦταν ὁ νέος ἄνθρωπος- ὁ νεάνθρωπος ἐνῶ ἐσύ σήμερα ὁ παλαιός- ὁ παλιάνθρωπος (μεταφορική ἔννοια ,καί ὄχι σέ ὑβριστική ἔννοια, ὅπου μέ τά χρόνια λερώνεται ὁ ἄνθρωπος ἐκ τῶν ἁμαρτιῶν, ὅταν δέν ἀνανεώνεται πνευματικά καί δέν μετανοεῖ μέ εἰλικρίνεια).

Πάρτη την τήν φωτογραφία λοιπόν, ἐκείνη τῆς παιδικῆς σου ἡλικίας καί φίλησε την καί κάντη φωτιά και μέσ” τήν καρδιά σου, φωτιά καί πυρκαγιά καί κάψε τούς προβατόσχημους μεταμφιεσμένους σέ φίλους ἐχθρούς σου.
Εἶναι ἡ φυλακισμένη ἐκείνη θύμηση, ὅπως οἱ ξεθωριασμένες καί ἄπλυτες σημαῖες μας στό κέντρο τῆς Ἀθήνας. Δυό μέτωπα ὡς δυό ψυχές συνδεδεμένες ἀναμεταξύ τους, ὅπως οἱ στοργικοί καί γενναῖοι ἐκεῖνοι λεβέντες (οἱ ἡρωικοί πολεμιστές μας) ὅπου σέ ἐνέπνευσαν τόν πατριωτισμό, ψυχές ἑνωμένες με τήν ἐλπίδα ἑνός καλύτερου μέλλοντος προσωποποιημένου στόν 15χρονο μικρό στρατιώτη τους.

Ἔπειτα, κύριε πρόεδρε , νά γυρίσεις καί σέ ἐκείνους ὅπου τήν ἔσβησαν ἐκείνη τήν πρότερη φιλότιμη πνοή σου, καί νά γυρίσεις καί νά τούς μουτζώσεις, διδασκόμενος ἀπό τόν συνομήλικο φίλο τοῦ μικροῦ τότες Κάρολου Παπούλια (τόν Ἀχιλλέα). Γιατί ὁ Ἀχιλλέας ὑπῆρξε φίλος τοῦ συνομήλικου 15 χρόνου Κάρολου Παπούλια, παρόλο ὅτι τόν χωρίζουν δυό μακρινές ἐποχές, ἐνῶ ἐσύ τώρα ΟΧΙ. Ἕνα ἡρωικό ΟΧΙ, ἀντάξιο τῆς 28ἧς Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 • Ναί, λοιπόν, ἦρθε ἀπό τό παρελθόν σου , ὁ Ἀχιλλέας σου , εκείνος ο μακρινός και παιδικός σου φιλος, ἀπορῶ γιατί δέν τόν ἀναγνώρισες!!! γιατί ἀκόμα, τότες ἤσουν πατριώτης, αλλά τώρα ΟΧΙ , ἦρθε, γιά νά μᾶς ξυπνήσει ΟΛΟΥΣ, καί νά σέ ξυπνήσει καί σένα ἀπό βαριά νάρκωση.

Καί τώρα ἡ διήγηση:
ΤΗΣ ΤΑ ΕΔΩΣΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ
10/29/2011 | Συντάκτης Romnios
Πλωτάρχης Δημήτρης Ντούλιας, ἐ.ἀ
Ἤμουν στὸ Ναυτικὸ τὸ 1952 καὶ βρισκόμουνα στὴ Πλατεία Κλαυθμῶνος, ὄχι ὅπως εἶναι σήμερα. Οἱ νεότεροι δὲν γνωρίζουν πάρα πολλὰ ἀπὸ τὰ παλιὰ καὶ ἀποροῦν ὁπόταν ἀκοῦν ὁρισμένα γεγονότα τοῦ τότε. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἔπεφτε ὁ ἥλιος καὶ θὰ γνωρίζετε ὅτι μὲ τὴ δύση του, γίνεται ὑποστολὴ τῆς σημαίας. Τότε τὸ Ὑπουργεῖο Ναυτικοῦ ἦταν ἐκεῖ καὶ ἡ σημαία κυμάτιζε ἀκόμα στὸ κτήριο. Σήμερα εἶναι ἄλλες ὑπηρεσίες τοῦ Ναυτικοῦ. Τότε πάντα κάθε πρωί, θὰ θυμοῦνται οἱ παλιοί, γινόταν ἔπαρση σημαίας καὶ σταματοῦσαν τὰ πάντα, ὅπως καὶ στὴ δύση τοῦ ἡλίου γινόταν ὑποστολή. Ἦταν στιγμὲς ὡραῖες , ἀπίθανες ποὺ ζοῦσαν τότε οἱ ἄνθρωποι. Τὸ ἄγημα ἀποδόσεως τιμῶν στὸν χῶρο του, καὶ ἀκοῦμε τὸ σαλπιγκτὴ νὰ δίνει τὸ σύνθημα γιὰ τὴν ὑποστολὴ τῆς σημαίας. Τὸ ἄγημα παρουσιάζει ὅπλα. Ὁ ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ καὶ παίζεται ὁ Θούριος. Ὅλοι οἱ παριστάμενοι ἐκεῖ καὶ οἱ περαστικοί, ὅπως καὶ ἐγὼ σταθήκαμε σὲ στάση προσοχῆς. Ἀποδίδεις μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν τιμὴ στὸ ἱερό μας σύμβολο, τὴ γαλανόλευκη σημαία. Ἐκείνην τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἁρμόδιος ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ, ἡ ματιὰ τοῦ πέφτει λοξὰ καὶ βλέπει κάτι παράξενο, καὶ ἡ ψυχή του ταράζεται, γιὰ αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ παρακάτω. Τελειώνοντας ἡ διαδικασία τῆς ὑποστολῆς τῆς σημαίας, οἱ διαβάτες συνεχίζουν τὸν δρόμο τους, ἐνῷ… ἐγὼ παρέμεινα ἀπὸ συνήθεια λίγο ἀκόμα. Τότε βλέπω τὸν νεαρὸ ἀξιωματικὸ νὰ κατευθύνεται θυμωμένος πρὸς ἕναν γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε ἡ πλατεία ἦταν κενὴ καὶ στὶς γωνίες ἦταν πάντα στιλβωτὲς ( λοῦστροι ) καὶ καστανάδες ποὺ μᾶς λείπουν τώρα. Καὶ τοῦ εἶπε : «Γιατί δὲν σηκώθηκες ὄρθιος γιὰ νὰ τιμήσεις τὴ σημαία μας; Δὲν ἔχεις φιλότιμο κ.λπ». Ὁ ἄνθρωπος ἔμεινε βουβός, ἐγὼ παρακολούθησα ἔντρομος καὶ φοβερὰ συγκλονισμένος τὸ τί ἔγινε. Μετὰ βλέπω τὸν καστανὰ ὅτι ἔγινε κατακόκκινος καὶ ἄρχισε νὰ τρέμει. Ἤθελε νὰ φωνάξει, ἀλλὰ βλέπω μὲ ἔκπληξη ὅτι συγκρατεῖται, σκύβοντας τὸ κεφάλι του ἄρχισε νὰ κλαίει μὲ λυγμούς. Ὅμως συνέρχεται γρήγορα σκουπίζει τὰ δάκρυά του καὶ μὲ πολλὴ δύναμη τῶν χεριῶν του (αὐτὰ ἦταν γερά) στυλώνει τὸ σῶμα του δυνατά, σπρώχνει τὸν πάγκο του μὲ τὰ κάστανα μπροστὰ καὶ φωνάζει μὲ ὅλη τὴν ψυχή του, στὸν νεαρὸ ἀξιωματικὸ δυνατὰ «πὼς νὰ σηκωθῶ κύριε Τῆς τὰ ἔδωσα τῆς Πατρίδας καὶ τὰ δυό» καὶ σηκώνει τὰ μπατζάκια τοῦ παντελονιοῦ ὁποῦ φάνηκαν δυὸ πόδια κομμένα πάνω ἀπὸ τὸ γόνατα. Καὶ ξαναρχίζει νὰ κλαίει. Ὁ κόσμος ὅπως καὶ ἐγὼ γύρω τοῦ κλαίει καὶ χειροκροτεῖ, ὅμως περισσότερο ἀπὸ ὅλους κλαίει ὁ νεαρὸς ἀξιωματικός. Ἔχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιὸς ξέρει τί γίνεται. Ἐκείνην τὴ στιγμὴ ἔγινε κάτι τὸ ἀλησμόνητο, φοβερὴ σκηνὴ γιὰ Ὄσκαρ. Ὁ ἀξιωματικὸς σκύβει καὶ ἀγκαλιάζει καὶ φιλᾶ τὸν καστανά, καὶ στὴ συνέχεια στέκεται εὐθυτενὴς μπροστὰ στὸν ἥρωα καὶ φέρνει τὸ δεξί του χέρι στὴν ἄκρη τοῦ γείσου τοῦ πηλικίου του καὶ τὸν χαιρετᾶ στρατιωτικά. Τοῦ ἀπονέμει «τὰς κεκανονισμένας τιμᾶς» ποὺ δὲν μπόρεσε ἐκεῖνος τυπικὰ νὰ ἀποδώσει στὴ σημαία μας, γιατί τῆς χάρισε καὶ τὰ δυὸ πόδια στὰ βορειοηπειρωτικὰ βουνά μας γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κυματίζει σήμερα ψηλὰ ἡ κυανόλευκη σημαία σὲ λεύτερη πατρίδα. Καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοὶ νὰ μποροῦν νὰ πηγαίνουν μὲ γρήγορο βῆμα στὶς εἰρηνικὲς ἀπασχολήσεις τους, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ὅτι περνοῦν μπροστὰ ἀπὸ ἕναν ἥρωα τοῦ ἀλβανικοῦ μετώπου, τὸν Ἕλληνα ἥρωα πολεμιστή, ὅποιο ἐπάγγελμα καὶ νἄχει. Ἄλλοι δὲν μιλοῦν• ἄλλοι ὅμως εἰρωνεύονται. Γι’ αὐτὸ οἱ νέες γενιὲς πρέπει νὰ μάθουν, νὰ διδαχθοῦν ἀπὸ τὴν οἰκογένεια καὶ τὸ Σχολεῖο γιὰ τὸ Ἔπος τοῦ 1940. Γιὰ τὸ καλό της Πατρίδας μας.

«Ναυτική Ἐλλᾶς», τεῦχος Ὀκτωβρίου.