Σαν σήμερα το 1965, «άγνωστοι» ρίχνουν χειροβομβίδες στη λέσχη των Λαμπράκηδων στις Σέρρες

Μετά το 1956 -1957κυρίως, είχε εκπονηθεί και τέθηκε σε εφαρμογή από το μοναρχικοστρατιωτικόκυβερνητικό με την σύμφωνη γνώμη της Αμερικανικής cia ( το Ελληνικό παρακλάδι της ήταν η ΚΥΠ) το σχέδιο για την αποτροπή της ανόδου τότε Αριστεράς. Η Αμερικανική πολιτική μεταπολεμικά είχε κατατάξει την Ελλάδα υπό την εποπτία της cia σε αντίθεση με την Ιταλία και άλλες Ευρωπα’ι’κές χώρες που είχαν υπαχθεί στην δικαιοδοσία του Αμερικανικού Υπουργείου των Εξωτερικών. Ο ιθύνων νούς της όλης υπόθεσης στην Αμερική για τα Ελληνικά θέματα ήταν ο Χαρίλαος Λαγουδάκης , από την προπολεμική εμπειρία του στην Ελλάδα και σε αυτόν ανάγεται ιστορικά και η ίδρυση (του ικανού και αξιόλογου γενικά εκπαιδευτικά ως τις μέρες μας) Αμερικανικού Κολλεγίου σπουδών στην Αθήνα.
Ο αρχικά οργανωτικά – ιδρυτής της Ελληνικής ΚΥΠ στην Αθήνα το 1949, ήταν ο Τομ Καραμεσίνης βασικότατο στέλεχος και ικανός στρατολόγος Ελληνικής καταγωγής συνεργατών της cia ( Αβρακωτού Λάσκαρη, Καλάρη, Ιωαννίδη Φατσέα ). Ειδική περίπτωση περίεργη είναι ο Τζών Φατσέας, ο οποίος το 1943 εικονίζεται φωτογραφημένος με αντιστασιακούς στην Ελληνική επαρχία. Ήταν απ ότι φαίνεται από τους πρώτους που έστειλε στην Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη η Αμερική από το 1942, όταν είχε οργανωθεί μια υπηρεσία στρατιωτικών πληροφοριών του Αμερικάνικου στρατού, που ήταν ο προάγγελος της ίδρυσης της cia το 1947.
Ο Αβρακωτός Λάσκαρης ήταν κατά τον Δημοσιογράφο Ν.Κακαουνάκη ο νταραβεριστής και ισχυρός ανήρ της Αμερικανικής πολιτικής και της cia το 1972 -1974 στην Ελλάδα.
Το 1957 επικεφαλής για την αποτροπή της ανόδου της αριστεράς στην Ελλάδα τέθηκε ο στρατηγός Γωγούσης σε γνώση τότε της Κυβερνήσεως . Και μετά την εκλογική επιτυχία της ΕΔΑ που με 24% και κοντά 80 έδρες στο Ελληνικό κοινοβούλιο που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση, όλοι Αμερικανοί σύμβουλοι της cia και της πρεσβείας των USA στην Αθήνα αιφνιδιάστηκαν. Η οικονομική πρόοδος της χώρας – μεθοδευμένη και αυτή συντηρητικά και ελεγχόμενη απ τους Αμερικανούς για να μην πάει σε πολύ βάθος εκβιομηχάνισης – αλλά γενικά πρόοδος επέφερε και μια πρώτη απελευθέρωση των πολιτών και δείγματα αρχικής ριζοσπαστικοποίησης και φιλελευθεροποίησης στην Ελληνική κοινωνία. Και εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής καίτοι αναδέχτηκε, μια και δεν μπορούσε να κάνει αλλοιώς, το σχέδιο για την αποτροπή της αριστεράς υπό τον Γωγούση, εν τούτοις ετοίμαζε εκλογικό νόμο για τις εκλογές του 1958 ( για τούτο και τις προκύρηξε) όταν μια ομάδα βουλευτών της Δεξιάς ( Ράλλης, Παπαληγούρας και άλλοι) έφυγαν από την Δεξιά διαφωνώτας έντονα με τον Κ. Καραμανλή, που τον καταηγορούσαν ότι με το εκλογικό νομοσχέδιο που προτείνει ουσιαστικά ενισχύει την άνοδο της αριστεράς και του κουμουνισμού.!!! Δηλαδή η όλη πολιτική υπόθεση στην Δεξιομοναρχικόστρατιωτικόαμερικανική υπόθεση ήταν ανεμόμυλος χωρίς πανιά και δεν ήξεραν ούτε τι τους γίνεται, μια και τον συντηρητικό πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή της εποχής, τον κατονόμαζαν ουσιαστικά ( είχε ακουστεί και αυτό), ότι θέλει να δέσει την Ελλάδα στη άρμα της Μόσχας.!!!! Αυτή ήταν η πραγματικότητα το 1957- 1958 στο κυβερνητικόαμερικανικό-στρατιωτικόανακτορικό στρατόπεδο. Και κάτω απ την αποχώρηση των παραπάνω βουλευτών της ΕΡΕ, ο Καραμανλής προκήρυξε εκλογές. Αργότερα ειπώΘηκε ότι ο Κ. Καραμανλής έβλεπε τότε ανακτορικό δάκτυλο προς υπονομευσή του, πράγμα που ο Κ. Καραμανλής ποτέ δεν το ανέφερε, αλλά και επιδικτικά φανερά επειδικτικά ποτέ δεν το αρνήθηκε.
Στην τελευταία δημόσια ζωντανή συνέντευξη της ζωής του , αλλά και σε αρκετές συνεντεύξεις πρίν την τελευταία, ο Γεώργιος Ράλλης αναφέρει ότι: »για την αποχώρησή μου το 1957-1958 απ την ΕΡΕ και την διαφωνία μου με τον Καραμανλή έχω δηλώσει έπανειλημένως ότι έχω μετανοιώσει και το δηλώνω και τώρα». Οι περισσότεροι απ τους διαφωνήσαντες με τον Κ. Καραμανλή τότε, επανήλθαν στην ΕΡΕ και ήταν υποψήφιοι με την ΕΡΕ στις εκλογές του 1961.
Τα στοιχεία της εποχής 1958-1961 και οι όποιες μαερτυρίες υπάρχουν – και υπάρχουν περισσότερες μαρτυρίες από έγγραφα στοιχεία- λένε ότι όλο το αμερικανικόστρατιωτικόανακτορικόκυβερνητικό συνοθύλευμα, συνοθύλευμα , αυτό που φοβόνταν την άνοδο της αριστεράς και υπό τον Γωγούση και τον Νάτσινα της Ελληνικής ΚΥΠ( ίδρυση το 1949), είχαν στραβοκατανιστεί και αλλαφιασμένοι τρέχανε στην Αμερικανική πρεσβεία για να εξηγήσουν και να κατανοήσουν ορθολογικά ( με την καρτεσιανή λογική!!) πώς και έγινε η ξαφνική άνοδος της αριστεράς και η ΕΔΑ εκλέχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση με 24%, του εκλογικού σώματος, μετά από τέτοια καταστολή και κυβερνητικό αυταρχισμό από το 1952 και μετά.
Και ακόμα οι μαρτυρίες λένε ότι κάποιοι λογικότεροι στην Αμερικανική και στην Αγγλική πρεσβεία ( πάντα υπάρχουν λογικά σκεφτόμενοι σύμβουλοι χαμηλότερης βαθμίδος) εντόπιζαν ότι, η εξέλιξη στις εκλογές του 1958 και την άνοδο της αριστεράς ήταν αναμενόμενη κοινωνιολογικά κάτω απ την οικονομική ανάπτυξη και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου στην Ελλάδα τα χρόνια 1950-1958 και την ροπή προς αστυφιλία που εξυπάκουε το μοντέλο ανάπτυξης. Γενικά υπό την επίδραση του εκλογικού αποτέλεσματος του 1958 και την άνοδο της αριστεράς, η Αμερικανική εκδοχή όπως εκφραζόνταν διχασμένα, απ την επίσημη πολιτική άποψη της Αμερικανικής πρεσβείας απ την μια πλευρά και απ την cia και τους συμβούλους της και την ελεγχόμενη Ελληνική ΚΥΠ από την άλλη πλευρά. Δηλαδή ανεμόμυλος χωρίς πανιά ουσιαστικά και στην Αμερικανική εκδοχή για την Ελλάδα ( Δηλαδή Σταίητ Ντιπάρμέντ απ την μια και Cia απ την άλλη ).
Πλησίαζαν οι Αμερικανικές εκλογές του 1960 – ο Αμερικανός πρόεδρος Α’ι’ζενχάουερ και το επιτελείο του ήταν στην δεύτερη θητεία των στο μέσον της περίπου, οι Σοβιετικοί είχαν σηκώσει τον πρώτο δορυφόρο στο διάστημα που τρόμαξε εν μέρει και απετέλεσε πλήγμα για την κυριαρχία και το γόητρο των Ηνωμένων πολιτειών, στην Ελλάδα το κυβερνητικόστρατιωτικόανακτορικόρεμουλιάρικο μπλόκ είχε περίπου κλονιστεί ως ολότητα. Και οι μέν στρατιωτικοπαρακρατικόμοναρχικοί πλέον αποτελούσαν τον ένα πυλώνα που μαζί με την τότε ψευτοολιγαρχία της αρπαχτής μαζί με την Αμερικανική Cia δεν έβλεπαν με καλό μάτι την πιότερη κοινοβουλευτικοποίηση έστω και αργά και προοδευτικά της Ελλάδος. Και από την άλλη πλευρά οι εκπρόσωποι της όσο και λειψής κοινοβουλευτικής εξέλιξης της χώρας, προσέβλεπαν έστω και στην προοδευτικά συντηρητική κοινοβουλευτική εξέλιξη, μέσω της δυναμικής της οικονομικής ανάπτυξης ( έστω και ελεγχόμενης συντηρητικά) που είχε δρομολογηθεί , από το 1950 και ιδιαίτερα από το 1953 με την θεσμική διπλάσια εγχρηματοποίηση της Ελληνικής οικονομίας και την αποδοχή της σταθερότητας του Εθνικού νομίσματος προοδευτικά.
Οι ζώσες και ζωντανές πληροφορίες της εποχής μια και στην τότε Ελληνική πρωτεύουσα η διάχυση πληροφοριών ήταν υπόθεση κοινού μυστικού ( απ τις ψευτοαστικές ίντριγκες και τους ψευτοαστικούς ανταγωνισμούς των νεόπλουτων της εποχής που εξομοίωναν τους εαυτούς τους με παράγοντες της δημόσιας ζωής) , καθώς και οι μνημικές αναφορές λένε, ότι, στην Ελληνική πολιτικόκοινωνική ζωή τα χρόνια εκείνα υπήρχε ένα αλαλούμ έξουσιαστικό ανάμεσα στις φατρίες του εξουσιαστικού χώρου ( κυβερνητικοστρατιωτικόανακτορικόαμερικανικού).
Και όλη περίμεναν ή αναζητούσαν την δραστικότερη και ευκρινέστερη να εκδηλωθεί Αμερικανική εκδοχή για το που θα πάει το θέμα και τι ντορό θα τραβήξει.
Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και οι έστω και συντηρητικά στοχεύοντες έστω και αργά στην βάθυνση του κοινοβουλευτισμού προοδευτικά μαζί και με άλλους κοινοβουλευτικούς βρίσκοντας τα ρήγματα μέσα σε αυτό το ρηγματώδες και ρηγματωμένο συντηρητικό πολιτικό τοπίο, προέτασαν το πενταετές αναπτυξιακό 1958-1963 έστω και μη άριστα δομημένο ( αυτό το ασύνδετο του πενταετούς αναπυτξιακού φάνηκε καθαρά από την αναφορά των αρμοδίων του ΟΗΕ και της παγκόσμιας τράπεζας για την Ελληνική οικονομία) και ως άμυνα απέναντι στις ιδεολογικές αντιδραστικές απόψεις και σκληρύνσεις του σκληροπυρηνικού συντηρητικού πόλου, που από τότε συγκροτούνταν συνεκτικότερα ως ολιγαρχικόανακτορικόστρατιωτικό παρακράτος, με την συνηγορία της Cia.
Εδώ μέσα βρίσκει και την εξήγησή της η πλέον επίσημα ιστορικά εκπεφρασμένη άποψη των συγχρόνων της εποχής εκείνης ιστορικών αλλά και νεότερων ιστορικών ερευνητών, για τόν πολιτικό και όχι ιδεολογικό χαρακτήρα του Καραμανλισμού της εποχής, απέναντι στην αριστερά. Και αυτή η διάκριση ανάμεσα στην πολιτική και ιδεολογική χροιά μιας άποψης, απέναντι σε ένα οργανωμένο κοινωνικό αντίπαλο σε μια κρατική οντότητα, είναι σημαντικής σημασίας για την πολιτειακή , πολιτική και κοινωνική εξέλιξη μέσα στην κρατική αυτή οντότητα. Και εδώ ακουμπάει και η μεταπολιτευτική δημοκρατική ουσιαστική πρακτική του Κ. Καραμανλή ως επικεφαλής της μεταδιδακτορικής Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, για την αναγνώριση και νομιμοποίηση του κκε και της αριστεράς ευρύτερα τον Σεπτέμβρη του 1974, και ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας.