Διαμαρτυρίες κατοίκων για τις υδρορροές στον υπό ανακαίνιση ιστορικό ναό του Αγίου Μηνά
Με επιστολή τους προς την Εφορεία Αρχαιοτήτων Αιτωλοακαρνανίας και Λευκάδας η οποία κοινοποιείται προς την Ιερά Μητρόπολη Λευκάδας και Ιθάκης, 50 κάτοικοι ενίστανται και ζητούν την άμεση αποκατάσταση των υδρορροών από την πρόσοψη του υπό ανακαίνιση ιστορικού ναού του Αγίου Μηνά, ενώ παράλληλα ζητούν εξηγήσεις σχετικά με την αποκατάσταση των αετωμάτων του ναού που ήταν στην αρχική τους κατασκευή από πέτρα.
Δείτε εδώ την επιστολή ως αρχείο τύπου PDF με τα ονοματεπώνυμα των κατοίκων.
Είναι σαφές ότι ο ναός πλέον είναι – ξήσκεπος- ( με την κοινωνική έννοια του όρου περίπου ώς ξεσκέπαστος. Αλλά με περισσή δεικτικότητα το ξήσκεπος.
Δεξιά στο διαμήκες του ναού, παλιά κορνίζα των κεραμιδιών χάθηκε, περιορίστηκε. Αισθητικά έτσι το ύψος του ναού σχετικά με τις διαστάσεις του ( πλάτος και μήκος), τον εξαυλώνουν – σμικραίνουν – καθ ύψος. Και συνσυασμό με την τριγωνική σκέτη- χωρίς την παλιά μαιανδροειδή ααψίδα- ουσιαστικά αποδομούν τον ναό ώς έργο ανθρώπων. Αλλοιώνοντας ουσιαστιλά τις αναλογίες του ίδιου του μονόκλιτου χαρακτήρα.
Στην παλιά φωτό με την παλιά αψίδα, και την κορνίζα των κεραμιδιών να εξέχει όσο χρειάζεται για να δημιουργεί το εκάστοτες αναγκαίο μετείκασμα του σκέπαστρα και να στεγανώνει εμφαίνοντας στο στέρεο και διαρκές του ίδιου του ναοουσιαστικά τον ναό. Και στην παλιά φωτό η σκιά που δημιουργεί η κάπως μεγαλύτερη – κορνίζα- μαρκίζα των κεραμιδιών, ουσιαστικά αναδικνύει τον ναό σε διαστάσεις στον χώρο, γιατί αποτρέπει την καθ ύψος εικαστική εξα’υ’λωσή του. Πέρα απ την όποια προστασία από τα βρόχινα νερά.
Λίγο ακόμη και σε μια προοπτική νοητή , η αισθητική της Νεο’υ΄ορκέζικης ορατής έξαρσης λόγω ύψους κτιρίων, θα ίσχυε και στην περίπτωση του Αγίου Μηνά.
Τα διακοσμητικά γείσα των παραθύρων αι της πόρτας δεν αναδικνύονται γιατί και αυτά ενοποιούνται καθ ύψος , εφ όσος ο ναός είναι ξήσκεπος ( απουσιάζει η μικρή μαρκίζα ), και άρα η λιτή σοφά διακοσμητική ουσιαστικά του ναού, ( τα διακοσμητικά να λειτουργούν ώς όγκοι επί της γραμμικότητας του σκέτου τοίχου ) να αδρανοποιείται. Δημιουργώντας έτσι την αίσθηση ότι τα παράθυρα είναι φεγγίτες πρόχειροι, ξένοι πρός το μέγεθος του ναού.
θ.α
Στην Ελλάδα το μόνο που δεν λείπει είναι τα χρήματα.
Εφ όσον διατέθηκαν 1 εκατομμύριο ευρώ , για το έργο αυτό – έτσι γράφτηκε δημόσια- και κατάληξε όπως κατάληξε.
Να μην ξεχάσει η ιεραρχία να βάλει και καλές μεγαφωνικές εγκαταστάσεις για να διαφημίζεται και ο ναός και η ίδια η ιεραρχία, και οι διοικητικές υπηρεσίες που ενέκριναν και θα παραλάβουν το όλο αυτό πλέον κατασκεύασμα.
Τα ίδια γινόντανε χρόνια με τα Ευρωπαικά κονδύλια , για τα οποία και η Ευρωπαική ένωση έχει ευθύνη το γιατί δεν ελέγχει την διαθεσή των ποιοτικά , και μέσα σε αυτό τον έλεγχο θα αποτυπωνόνταν και τα κόστη.
Στο τέλος πάντα έρχεται ο λογαριασμός , και αυτός ήρθε απ το 2009-2010 και την χρεωκοπία. Μέσα στην οποία χρεωκοπία τι άλλο περίμενε κανείς από χρεωκοπημένες δουλειές κάθε είδους και δή σε θέματα που θέλουν μόχθο σκέψης και εξεύρεση λύσεων, πέρα απ τις πεπατημένες πρόχειρες ( οι κάθετες πλαστικές κάναλες είναι ενδεικτικό της κουλτούρας λύσης στάβλου- αχουριού με τσίγκο για την απορροή βρόχινων και δή χύμα σε χωράφι διπλα που το χώμα θα πίνει τα νερά , μόνο στο παζάρι είναι πλακόστρωτο.
Και μια πρόσθετη παράμετρο, για την μαρκίζα της σκεπής που περιορίστηκε. Θα πρέπει οι όσοι ενεπλάκησαν σε αυτό το έργο , και έχωντας υπ όψιν ότι οι μαρκίζες οι παλιότερες πάνω σε πέτρινους τοίχους ήταν με σειρές πλακωτά (ώς το μέσον περίπου κάθε κεραμιδιού ) κεραμίδια πρός τα έξω και μεχρι και έξι ( 6 ) κεραμύδια , θα έπρεπε να προβληματίζονται με την ελάχιστη έως καθόλου κοντά μαρκίζα η οποία παραδόθηκε ώς συντήρηση.
Και αν στον συγκεκριμένο ναό, δεν υπήρχε η μαρκίζα από κεραμίδια , και ήταν με ξύλα που έβγαιναν μέσα από το ταβάνι ( βροντάλια ή πέτσωμα σανίδα) ούτε αυτό δεν έγινε.. αλλά περιορίσανε στο ελάχιστο απαράδεκτο την μαρκίζα.
Όχι μόνο δεν υπήρξε μεράκι, αλλά ούτε γνώση που κυκλοφορεί χύμα στην περιοχή σε παλαιότερα σπίτια και ναούς. Έστω και αν η μαρκίχα ήταν από πλάκες πέτρα που κατάλληλα στηριγμένες πάνω στον τοίχο δημιουργούσαν το αναγκαίο πέτασμα.
Η άποψη ότι οι κάθε λογής κλαδικές οντότητες ( εδώ της ιεραρχίας) ότι δεν μπερδεύεται στα διοικητικοπολιτικά διαχειριστικά , για τούτο και οι κάθε λογής σιωπές ασυρμάτου σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι έωλη και προσχηματική. Διότι ο κάθε ιερός ναός δεν είναι ούτε ιδιωτικός χώρος του κλάδου της ιεραρχίας ( αν ήταν θα έπρεπε να τον συντηρεί με δικά της έσοδα) ούτε είναι εκτός του λειτουργικού της αγιοσύνης που θέλει την κάθε ιεραρχία διαμεσολαβητή μεταξύ των θείων και αγίων με τους ανθρώπους. Για τούτο και οι ναοί οι αγιογραφίες τα καμπαναριά και οι συντηρήσεις αυτών είναι έργα ανθρώπων με βάση την επίκληση απ τους ανθρώπους της θείας συνδρομής μέσω της διαμεσολαβούσης ιεραρχίας, και δή στους ναούς κύρια (εν εκκλησίαις ευλογείτε τον θεό κατά το ρητό .. αλλά και στα παγκάρια των ναών οι άνθρωποι ώς προσκηνητές ρίχνουν τον οβολόν). Εξ άλλου η ίδια η ιεραρχία και επισημαίνει μάλιστα στην δομή του Ελληνοχιστιανικού πολιτισμού και της θεσμισμένης συνταγματικά σύμπλευσης κράτους και εκκλησίας. Και οι ναοί έτσι και ώς μορφολογικότητα αποτελούν μέρος του ίδιου του πολιτισμού. Εκτός και η μορφή της ναοδομίας γενικά στον Ελληνοοχριστιανικό πολιτισμό κατά την ιεραχία, μπορεί να αποτελούν μέρος της χριστιανικής ανφοράς αλλά όχι της πολιτιστικής Ελληνικής ( κατά τα άλλα Ελληνοχριστιανικής ) αναφοράς.
Η επιστολή εδώ των ευαίσθητων πολιτών της Νήσου , αποτελεί και δείγμα ότι κάτι μπορεί ακόμη να υπάρχει ώς ελπίδα.
όσο και αν αυτή η προοπτική ελπίδας για τους πολίτες δεν βολεύει τον διοικητισμό, κλάδους και οντότητες της κοινωνικής και θεολογικής θέσμισης ( μεταξύ αυτών και η ιεραρχία ) και ιδιωτικότητες της ωφελιμιστικής ομφαλοσκόπησης.
Ο Ναός είναι ξένος και ξενωμένος ουσιαστικά στον χώρο και στον τόπο και στο τοπίο.
Και δεδομένου ότι κάποια στιγμή στον χρόνο θα γίνει και ο ναός του Αγίου Σπυρίδωνα στην πλατεία , ήδη δρομολογήθηκε η νεοαισθητική πλέον άποψη ώς σημεία στίξης της μονόκλιτης ναοδομίας στην πόλη
Διότι δεν έχουν καταλάβει ότι οι Δύο ναοί Αγίου Μηνά και Αγίου Σπυρίδωνα ήταν τα ιστορικά τοπόσημα της πόλης της Λευκάδος.
Τι θα κάνουν με τον ναό του Αγίου Σπυρίδωνα όταν έρθει η ώρα για συντήρηση?? Θα δημιουργήσουν αισθητικές παραλλαγές ή σύστημα αντίστοιξης διαφορετικών ασύνδετων μορφών, δίκην μορφολογικό παστίτσιο?
Το σρχιτεκτονικό της Λευκάδος δυναμικό να αναλάβει ενεργό ρόλο και ώς επιστημονική και επαγγελματική πσρέμβαση κοινωνικά , να βγεί μπροστά. Εκτός και αν συμφωνεί με την συντήρηση όπως προέκυψε του ναού του Αγίου Μηνά, και στο βαθμό που συμφωνεί.
Για το έργο του Αγίου Μηνά υπάρχει και αποκαλύπτεται το θέμα της χρήσης ασύμβατων τεχνικών συντήρησης σχετικά με τον χαρακτήρα του οικοδομήματος. Για τούτο προέκυψε και αυτό το προβληματικό αποτέλεσμα. Για τούτο και το έργο του Αγίου Μηνά λύθηκε και προχώρησε διοικητικά,αλλέως δεν θα προχωρούσε , αφήνοντας πίσω την αρχιτεκτονική.
Ευρώ 1 εκατομμύριο.
340 εκατομμύρια δραχμές.
Μόνο για «»150 εκατομμύρια ( 150 000 000) έγραψε ο Μαγιακόβσκι.
Οι πολίτες κατέβαλαν μέσω φόρων, για την αποκατάσταση του ναού. Ή δεν τα κατέβαλαν ???
Και θα καταβάλουν και άλλα, μια και τα ποσά δαπάνης που αν δόθηκαν απ τα Ευρωπαικά προγράμματα, και αυτά θα καταβληθούν και καταβάλλονται εν καιρό. Ή δεν καταβάλονται ολοέν και μπροστά θα καταβληθούν μέσω φόρων ???
Και οι πολίτες να σκεφθούν από δώ και πέρα αν θα πρέπει να καταβάλουν και άλλα … αν πρόκειται να γίνονται τα ίδια.
Και το κάθε ιερατείο κάθε νομού περιοχής ή επαρχίας να συντηρεί απ τις αμοιβές του τους ναούς. Και αν θέλουν οι πολίτες θα τους επισκέπτονται ανάλογα το δέλεαρ επισκεψιμότητας και κτιριακά και αγιογραφικά ώς ναός.
Όσο για το λατρευτικό – θέμα πίστης των πιστών- αυτού του είδους οι ιερατικές εν προκειμένω διαμεσολαβήσεις με τον δημιουργό- όχι απλά θόρυβο επικοινωνιακά προκαλούν, αλλά παρεμβάλονται και λειτουργούν ιια να αναστείλουν την ίδια την επικοινωνία.
Και βέβαια το όλον θέμα είναι και υπόθεση κράτους και πολιτών. Κατά πόσο την φορολόγηση των πολιτών ( που πρέπει να γίνεται), είναι πρόθυμο το κράτος να τα διαθέτει για τέτοια αποτελέσματα.
Και ο Ιησούς Χριστός αν μπορούσε να ερωτηθεί- χωρίς την διαμεσολάβηση του ιερατείου εν τω ναώ- δεν θα επικροτούσε οι πόροι των πιστών να επιφέρουν τέτοια αποτελέσματα.
Τα αποτελέσματα της επικοινωιακής βουλιμίας της Εν Ελλάδι ιεραρχίας , που άρχησε ώς ροπή της επικοινωνιακής εποχής μετά την καθέδρα του Σεραφείμ ( ο οποίος πίστευε στην μυσταγωγία ), είναι τα σημερινά κωδικοποιούμενα στον ναό – ώς αποτέλεσμα συντήρησης- του Αγίου Μηνά.
Και κεί που η εν Ελλάδι εκκλησία στο πνεύμα της ταπεινότητας ( υπάρχει και η αγιογραφία της άκρας ταπείνωσης του Ιησού ) υποβάθρωνε πνευματικά ανακουφιστικά το κοινωνικό στοιχείο και την καθημερινότητα, προκύψανε υπέρχρυσα και υπερπολυτελή εκκλησιαστικά εξαρτήματα και πομπώδη νεοφορτωμένη ακόμη αισθητική επένδυση των ιερών ναών. Εγκαταλείφθηκαν οι τάσεις και τα λειτουργικά – δεν είναι μόνο αισθητικά-ρεύματα αγιογράφησης υπό την δήθεν ανάγκη ενοποίησης του τυπικού υπό έναν περίεργο ερμηνευμένο περιέργως πώς και γιατί νεοβυζαντινισμό ώς συνολικότητα ακόμη και στην σχηματοποίηση της ναοδομίας .Γιατί και αν ώς τέτοια τάση αναφερθεί στην όλη συνολικά του λατρευτικού της Ανατολικής ορθοδοξίας , αυτό το φαινόμενο που παρουσιάζεται δεν είναι ούτε καν ιστορική προβολή ακόμη και ψήγματος του βυζαντινού στοιχείου, αλλά και καμμία συνέχεια δεν έχει ούτε προβάλει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της τυπικής και λειτουργικής ορθοδοξίας στις Ελλαδικές εκφάνσεις της. Μία εκ των σπουδαιοτέρων( έκφανση ) το επτανησιακό λατρευτικό , που είναι τόσο σημαντικό που μικροδιαφοροποιείται ακόμη και μεταξύ των χαρακτηριστικών των Ιονίων Νήσων.
Η επίκληση της ανοχής των θεολογικών και εκάστοτε ιεραρχικών του ιερατείου επιλογών, υπό την δύναμη- έως και φόβο – του πνευματικού θείου πάνω στους ανθρώπους, αφήνει ανερμήνευτον και συσκοτίζει σκόπιμα- και τον κοινό μηχανισμό που διαμόρφωσε και διαμορφώνει ταυτόχρονα την επιβολή και την αντίδραση της εξουσίας και της σκέψης. Η κάθε άλλη έτσι άποψη πέραν πλέον της ιεραρχικά εκ της καθέδρας μεθοδευμένη, εκλαμβάνεται ώς αντίδραση στην σκέψη ( της ιεραρχίας και των λειτουργών της ) μη επιτρέποντας έτσι να διερευνηθεί η παράμετρος της σκέψης ώς εξουσία που ασκείται. Μόνο που η πίστης δεν είναι θέμα καμμίας μορφής εξουσιαστικής ( απ όπου και να προέρχεται) παραμέτρου αλλά ενσυνείδητης συμμετοχής ακόμη και στα όρια της αυθυποβολής για τους μύστες.
Οι προβληματισμοί των πολιτών για το αποτέλεσμα των εργασιών συντήρησης του ιερού Ναού του Αγίου Μηνά – που δίνει το ονομά του τοποσημικά στην περιοχή ώς κοινωνική καθημερινότητα αιώνες- οι προωληματισμοί των πολιτών δεν είναι ένα στοιχείο της αποστασιοποίησης σε όποιο βαθμό απ το αναγκαίο να υπάρχει ολιστικό κοινωνικά συμμετοχικά στοιχείο ??? Και δεν είναι το στοιχείο αυτό ( το ολιστικό), το στοιχείο για την κοινωνική και ατομική ελπίδα , μπροστά στο οποίο ακόμη και οι όποιες ανεκτές μορφές εκδήλωσης θεμιτής εξουσίας της ίδιας της σκέψης υποχωρούν??
Η της ιεραρχίας του ιερατείου άποψη ώς στοιχείο της συνδρομής στην διαμόρφωση παραπέρα συμπαγούς συμμεοχικότητας – στα όρια του αναγκαίου ολιστικού συμμετοχικού – ποιά είναι ???
Γιατί η σιωπή αποτελεί εδώ στοιχείο και παράμετρο του κερματισμού πρός την κατεύθυνση του αντιολιστικού κοινωνικού στοιχείου ( όποια και αν θα είναι η ιερατική άποψη).
΄Η η εξουσία της σιωπής γοητεύει – μαζί και αυτοεξυπηρετεί- καλύτερα ???