Φωτορεπορτάζ του Θανάση Βεργίνη από τον Μυστρά
Φωτορεπορτάζ του Θανάση Βεργίνη από τον Μυστρά κατά την διάρκεια τριήμερης εκδρομής που πραγματοποίησε από τις 5 έως τις 7 Νοέμβρη 2021 ο Σύλλογος Εργαζομένων ΟΤΑ Λευκάδας.
Στις βόρειες πλαγιές του Ταΰγετου, η ιστορία στάθηκε «γενναιόδωρη». Μια κορυφή, που φθάνει τα 621 μέτρα, φιλοξενεί το Μυστρά. Επιβλητική η ερημιά, καταθλιπτική η ερήμωση, σήμερα. Ο ήχος των παπουτσιών πάνω στα σπασμένα καλντερίμια θυμίζει κάτι από το βήμα χρυσοποίκιλτων Παλαιολόγων αυτοκρατόρων, αλλά και Φράγκων Βιλαρδουίνων.
«Ηύρεν βουνίν παράξενον», γράφει το «Χρονικόν του Μορέως» για τον Γουλιέλμο Βιλαρδουίνο, όταν το 1248 υπέταξε τη Μονεμβασιά… «Μυζηθράν τ΄ ονόμασεν, διατί το κράζαν ούτως, λαμπρόν κάστρον το έποικεν και μέγα δυνάμαριν». Η ιστορία, όμως, επεφύλασσε λαμπρότερο μέλλον γι΄ αυτή την κορυφή – οχυρό στην καρδιά της Πελοποννήσου. Το 1262, ο Γουλιέλμος παρέδωσε στους Έλληνες τα κάστρα της Μονεμβασιάς και της Μεγάλης Μαίνης και «τρίτον και ευμορφώτερον του Μυζηθρά το κάστρον».
Από τότε οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες που περνούν από το παλάτι βάζουν τη σφραγίδα τους. Οι Καντακουζηνοί και οι Παλαιολόγοι κατέστησαν «θεοφρούρητο» τον «Μυζηθρά», αλλά και ανεξάρτητο, αφού ανέπτυξαν την ελληνική πόλη στους δύσκολους καιρούς που ακολούθησαν τη φράγκικη κατοχή του Μοριά. Ο Μυστράς γίνεται πόλη, χτίζεται μητρόπολη, ιδρύονται μοναστήρια και εμφανίζεται πνευματική ζωή.
Η ζωή σ΄ αυτή την άκρη του κόσμου, παρά την τουρκοκρατία, συνεχίζεται μέχρι το 1825, χρονιά κατά την οποία ο Μυστράς πυρπολήθηκε από τους Αιγύπτιους του Ιμπραήμ.
Αλλά η ελληνική επιστήμη αγάπησε το Μυστρά. Πρώτος ο Ζησίου δημοσίευσε επιγραφές και ο μητροπολίτης Θεόκλητος Μινόπουλος έκανε ανασκαφές, όχι όμως συστηματικές. Τα χρόνια 1907-1910 ο Αδαμαντίου έκανε κάποιες αναστηλώσεις, ενώ τη δεκαετία του 1930 η Αρχαιολογική Υπηρεσία με εκτελεστή και μελετητή τον Α. Ορλάνδο άρχισε επεμβάσεις στις εκκλησίες. (Πηγή: Ριζοσπάστης)
