Κι η παδέλα στην προστιά…

Η παδέλα (ιταλ. padella) ήταν ένα πήλινο μαγειρικό σκεύος με χαμηλό σχετικά ύψος και μεγάλη διάμετρο.

Όπως γράφει ο Πανταζής Κοντομίχης στο βιβλίο του «Λεξικό του Λευκαδίτικου Γλωσσικού Ιδιώματος» (Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα, 2001): Κανονικά, παραδοσιακά, παδέλα έλεγαν μόνο την πήλινη. Οι παδέλες είχαν και χερούλια, “ατροφικά”, σαν μικρά αυτιά, οι πήλινες, και κανονικά χερούλια οι άλλες. Πάντως όλες είχαν το καπάκι τους, εκτός από τις πήλινες.

Το σάιτ slang.gr σημειώνει ότι είναι ένα σκεύος με πολύ μεγάλο παρελθόν και αναφορές ήδη από την εποχή της ακμής της Πομπηίας. Με την πάροδο των χρόνων διαδόθηκε σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη, χάνοντας τα αρχικά της χαρακτηριστικά (χαμηλό και φαρδύ πήλινο σκεύος μαγειρικής) και αποκτώντας ένα πλήθος παραλλαγών.

Παλιότερα, το 2009, είχαμε φωτογραφήσει μία ακόμη παδέλα που υπήρχε στο μοναστήρι των Αγίων Πατέρων, που ίσως να ταιριάζει και περισσότερο στην Κοντομίχειο περιγραφή.

Η προστιά (πυροστιά) ήταν ένας σιδερένιος τρίποδας που τον έβαζαν πάνω από τη φωτιά για να στηρίζονται τα σκεύη όταν μαγείρευαν.