Μια βόλτα στα χωριά μας: Σύβρος, «το πράσινο χωριό της Λευκάδας με τις αμέτρητες βρυσομάνες με τα διαμαντένια κρυσταλλονέρια τους»
Του Γιάννη Π. Βουκελάτου
Κάτω από δέντρα γέρικα, πλατάνια που παλεύουν
ν’ ανέβουν στα κλωνάρια τους κισσοί κι’ αγραμπελιές.
μαρτιές ανθούν, ιτιές λυγούν κι’ ανάερες χορεύουν
νεράιδες λευκοστήθοτες και ξανθολυγερές
Ο Σύβρος είναι ένα απ΄ τα ωραιότερα χωριά της Λευκάδας, μάγος στ΄ αλήθεια, απαράμιλλος σε ομορφιά και γοητεία. Αμέτρητες βρυσομάνες ξεχύνουν τα διαμαντένια κρυσταλλονέρια τους, που κυλούν σκόρπια ή τρέχουν μέσα σε τσιμεντένια νεραύλακα, ποτίζοντας κήπους και κινώντας νερόμυλους, γιομίζοντας τον αέρα με τον βουερό κρότο τους, πλουτίζοντάς τον με την ομορφιά της πρωτόγνωρης μουσικής, σου δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι κατάμονος σε κάποιους ιδεατούς κόσμους, σε μια χώρα Εδεμική, λεύτερος ψυχικά, αίσθηση όχι υποκριτική αλλά φυσική κι΄ αυθόρμητη, αναψυκτικό απαραίτητο για την εποχή μας.
Η «Παναγιά στο λιθάρι» -προστάτισσα του χωριού- με πολλές παραδόσεις και στολισμένη μ΄ αγριοδάφνες πάνω σ΄ ένα θεόρατο γρανίτη. Γίνεται γλέντι τρικούβερτο στο πανηγύρι στις οχτώ του τρυγητή την ώρα που η χαρά της συγκομιδής έχει προδιαθέσει τις καρδιές.
……………………………………………………………………………………………………………………
Η σπηλιά του «Καρούχα» δυτικά του χωριού σε μια χαράδρα με θαυμάσια ηχητική, γιομάτη με την ομορφιά του άγριου τοπίου και την γοητεία παραδόσεων, που μιλάνε για κατορθώματα, και του θρύλου που λέει πως στα Ομηρικά χρόνια έσερνε εδώ τα βήματά του ο γέρο Εύμαιος ο χοιροτρόφος του Οδυσσέα πούχε το παλάτι του στο Νυδρί.
……………………………………………………………………………………………………………………
Να ο Σύβρος, το πράσινο χωριό της Λευκάδας σ΄ όλη του την ομορφιά… Τριάντα δύο χιλιόμετρα μακρυά απ΄ τη «χώρα» ζει αποτραβηγμένος, άγνωστος σχεδόν στους πολλούς μ΄ αναξιοποίητες τις ομορφιές του που τόσο άφθονες προσφέρονται.
(Δημοσιεύτηκε με την επιμέλεια του Αλέκου Χαρολίδη στο διμηνιαίο περιοδικό «Ο ΑΤΤΙΚΟΣ» [Τεύχος 16, Ιούλιος-Αύγουστος 1966], που εξέδιδε ο «Αττικός Όμιλος» και έχουμε στο αρχείο μας. Το οπτικοακουστικό υλικό έχει ληφθεί πριν 10 χρόνια, το 2012, που επισκεφθήκαμε ίσως και για πρώτη φορά το χωριό).
