«Σήμερον κρεμώνται» (του Γιάννη Αθηνιώτη – Απόσπασμα)

ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΩΝΤΑΙ

Του ΕΛΑΣ!
Τα ντουφέκια στη γη.
Φυλακισμένη η Δόξα.
Προδομένη’ η τιμή.
Η ελπίδα θαμένη.
Τα όνειρα δίχως φτερούγες
Ο αητός Πληγωμένος.
Δεν τραγουδάνε τ’ αηδόνια.
Στεναγμός φωνή.
Μοιρολογούν παλικάρια τη μέρα,
στο ντύμα της νύχτας κρύβουν το δάκρυ.
Πένθιμα ηχούν οι χαλκοί.
Τα παλικάρια στον τάφο.
Καισαριανή τα κοιμητήρια όλα.
Οι Γερμανοί πήραν το δρόμο της ήττας.
Οι κιοτήδες διατάζουν.
Τη χαραυγή βροντάει τουφέκι.
Στον τάφο της φυλής διαλεχτοί.

Στα βουνά λίγοι απομείναν.
Λίγοι δεν πιστέψαν στο ψέμα.
Αυτοί κρατάνε ντουφέκι.
Ευλογημένο του Άρη
του Βελουχιώτη τ’ όνομα να ’ναι.
Της Λευκάδας Βελουχιώτης,
Ο Πάνος Γιαννούλης.
Οι σύντροφοί του, ματωμένες ψυχές,
Τη μέρα λουφάζουν στο λόγγο,
τη νύχτα τα λένε.
Ποιο δρόμο να πάρουν δεν ξέρουν
Το μυαλό δε δουλεύει.
Ο κάμπος αφιλόξενος είναι.
Λαμπαδιάζουν τα πεύκα.
Ξεθεμελιώνετ’ η μάζα.
Τους κυνηγάει φωνή,
Λεπίδι στ’ αυτιά τους:
«Παραδοθείτε ληστάδες,
Τα ντουφέκια πετάξτε.
Σας περιμένει το μνήμα».

Ο Κούλμος στερνό μετερίζι.
Κρατάνε καλά.
Μένουν μακρυά οι δειλοί.
Το Γιαννούλη τον τρέμουν.
Μα πόσο; Ως πότε;

Λαβωμένο ελάφι,
στην πιο ψηλή κορυφή,
Το κεφάλι σε κοτρόνι απιθώνει.
Οι σύντροφοι τον ακούνε να λέει:
«Αδέλφια, παλικάρια μου, φίλοι
Γιατί καταδίκη;
Τ’ αμάρτημα που ’ναι;
Ωρέ Θερμέ, δάσκαλ’ εσύ,
Γράμματα ξέρεις.
Πάρε το Χάρο,
το Μανωλίτση τον Τάσο,
Αντρειά και μυαλό
Σταθείτε κοντά μου.
Εξομολόγηση θέλω.
Αν κρίμα,
Πράξη κακή με βαραίνει,
Στον αγώνα μας μέσα,
Δικάστε με σεις.
Σε τούτο το στήθος ρίξτε ντουφέκι.
Συντρόφοι, τον αγώνα δεν προδώσαν τα χείλη.
Αδερφό είχα, δεν έχω.
Η μάνα κουρέλι χωρίς αποκούμπι,
Στο μνήμα του Μήτρου μερόνυχτα κλαίει.
Αμαρτία μία γνωρίζω.
Ελασίτης ήμουν ωρές.
Αμαρτία είναι να χτυπάς τον οχτρό;
Αν το βρίσκετε πέστε,
Να πληρώσω. Το βόλι δεν με φοβίζει.
Περιφρόνηση του ’δειξα τόση στη μάχη!
Ξεμάκραιν’ εκείνο.
Μακάρι να μ’ είχε ξαπλώσει,
Να μην πιω της αδικιάς τη χολή».