Ποίημα της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού, αφιερωμένο στο επώδυνο γεγονός των Τεμπών

(Διαβάστηκε, ανάμεσα σε πολλά άλλα, στην εκδήλωση «Εν σιωπή» για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης του ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ, προχθές).

Eλεγείο σε όνειρο

Εν σιωπή, για την οδύνη των Τεμπών

Ήρθες ντυμένη στα λευκά
Γεμάτο φως το όνειρο
Σε λευκούς ουρανούς
Δεν ήταν το χρώμα
Των ρούχων σου το λευκό
Το χρώμα ήταν
Διάφανης οπτασίας του Καλού
Μέσα σου πάνω σου
Το προσκύνησες το τίμησες

Και ήρθες τώρα στα λευκά
Χιτώνας κάτω από το γόνατο
Και καμπαρντίνα σφιγμένη
Στην αέρινη ζώστρα πόρπη
Γλαυκή να μετεωρίζει το φως
Σαράντα μέρες ή σχεδόν
Σαράντα μέρες ταξιδιών
Τότε λέει που φεύγεις
-όπως όλοι άλλωστε-
Από μας, από την κοίτη
Της φριχτής χαράς μας
Σε άλλη διάσταση άυλης
Σύνεσης της εποχής
Που δεν έχει όνομα

Το όχημα ήτανε λέει
Βιαστικό άλλους δεν ήθελε
Συνεπιβάτες κι είμαστε όλοι
Εκεί στο ασφυκτικό βαγόνι του
Και χαιρετούσαμε την ομίχλη
Αειθαλή ακηλίδωτη
Της ζωγραφιστής άνοιξης

Έξω από το ερμητικά κλειστό
Παράθυρο ρεμβάζαμε λέει
Την υγρή ανάσα της άνοιξης
Πρώιμου καλοκαιριού το
Αόρατο πάτημα
Αίφνης σε είδαμε-λευκή
Αστραπή αρχέτυπου φωτός
Να πλένεις την αμαρτία
Σε λύτρωση-ψήγματα ευτυχίας
Θνητών τεταπεινωμένων

Αλαλαγμοί χαράς -η ζωή
Όπως την ξέραμε όπως
Τη ζήσαμε τους αχάριστους
Αιώνες που μας δόθηκαν
Χθες μόλις, τότε

Αλαλαγμοί-λυγμοί μιας
Ευτυχίας που αμαρτία τώρα
Λογιέται-λαός άφρων, τι, ποιος
Θα αναστρέψει τώρα τη μοίρα σου;
Κανείς-το όχημα πορεύεται
Εν ειρήνη και συ στο λευκό σου
Μέσα χιτώνα στη λευκή
Καμπαρντίνα με τη σύνεση
Της γλαυκής πόρπης σου
Ψελλίζεις για το κατευόδιο
των αμαρτωλών το ταξίδι
«Ραντιείς με υσσώπω
καί καθαρισθήσομαι· πλυνείς με
και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι».

(Από την ποιητική συλλογή, Ποιήματα προσωρινότητας, 2014)