Γερμανία: Εκλογές την Κυριακή με τα παζάρια για την επόμενη συγκυβέρνηση «να τρέχουν»
Με το βλέμμα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και το πώς θα ενισχυθεί η αστική τάξη της Γερμανίας, διεξάγονται αύριο Κυριακή οι εθνικές εκλογές στη χώρα, με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς ενός τρικομματικού κυβερνητικού συνασπισμού μεταξύ των βασικών αστικών κομμάτων να είναι στο τραπέζι και με τα πολιτικά παζάρια να «τρέχουν».
Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το ποσοστό των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) κυμαίνεται γύρω στο 25% και των Χριστιανοδημοκρατών/Χριστιανοκοινωνιστών (CDU/CSU) μεταξύ του 21% και του 23%.
Τα δύο κόμματα συγκυβερνούν τις δυο τελευταίες τετραετίες και συνολικά έχουν συγκυβερνήσει 12 χρόνια από το 2005 μέχρι σήμερα στον «μεγάλο συνασπισμό». Ο σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος καγκελάριος, Όλαφ Σολτς, είναι αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομικών στην απερχόμενη κυβέρνηση Μέρκελ.
Οι «Πράσινοι» είναι στην τρίτη θέση στην πρόθεση ψήφου, με περίπου 15%, ποσοστό βελτιωμένο σε αυτές τις εκλογές και πιθανόν να συμμετάσχουν και στην κυβέρνηση. Το κόμμα επισημαίνει την «ιστορική πολιτική εγγύτητα με το SPD», με το οποίο συγκυβέρνησαν από το 1998 έως το 2005 με καγκελάριο τον Γκ. Σρέντερ, αλλά ταυτόχρονα τονίζει ότι μπορεί να συνεννοηθεί καλά με την CDU/CSU». Εξάλλου, μετά τις εκλογές του 2017 το κόμμα της Άγκελα Μέρκελ, CDU/CSU, βρέθηκε μια ανάσα πριν από τον σχηματισμό κυβέρνησης με τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους (FDP).
Όλα αυτά τα κόμματα, όπως και το οπορτουνιστικό «Η Αριστερά» (Die Linke), συγκυβερνούν σε μια σειρά από κρατίδια, ενώ η «Αριστερά» δηλώνει έτοιμη να συγκυβερνήσει με το SPD και τους Πράσινους και σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Προς το παρόν, μόνο το εθνικιστικό – ακροδεξιό (με νεοναζιστικές αναφορές) «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) αποκλείεται από συμμετοχή σε κυβέρνηση.
Το βέβαιο είναι πως, παρά τις επιμέρους διαφορές, όλα τα αστικά κόμματα υπερασπίζονται τους βασικούς στρατηγικούς στόχους που θέτει το γερμανικό κεφάλαιο στον ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα: Μαζικές «πράσινες» επενδύσεις και «ενεργειακή μετάβαση» για νέες πηγές κερδοφορίας σε συσσωρευμένα κεφάλαια, εκσυγχρονισμός υποδομών, ψηφιοποίηση, νέες τεχνολογίες και καινοτομία, ενίσχυση της «συνοχής της ΕΕ» με τη γερμανική αστική τάξη σε θέση ισχύος, αλλά και ενίσχυση της «αυτονομίας» της σε άμυνα και εξωτερική πολιτική για αποτελεσματικότερη διασφάλιση των συμφερόντων των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, σύσφιξη της διατλαντικής συμμαχίας, αλλά και μεγαλύτερη «αυτονομία» από τις ΗΠΑ, «ισορροπίες» στην αντιμετώπιση της Κίνας και της Ρωσίας με κριτήριο τα ιδιαίτερα συμφέροντα του γερμανικού κεφαλαίου.
(902.gr)
