Προβολή της ταινίας «The Navigators» την Πέμπτη 18 Σεπτέμβρη στο Εργατικό Κέντρο
Μια ταινία βγαλμένη απ’ τα σπλάχνα της εργατικής τάξης!
Με αφορμή τις πρόσφατες εξαγγελίες της κυβέρνησης για 13ωρη εξοντωτική και απάνθρωπη εργασία _ έναν εργασιακό μεσαίωνα δηλαδή _ το Εργατικό Κέντρο θα προβάλει τις ταινίες «The Navigators» αυτή την Πέμπτη 18/9 στις 8:00 μ.μ. και «Το Παρίσι του Σουλεϋμάν» την επόμενη Πέμπτη 25/9/25.
Η ταινία «The Navigators – Ο Πολ, ο Μικ και οι άλλοι» του Κεν Λόουτς (2001, 92’) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια ταινία προφητική για το δικό μας έγκλημα των Τεμπών, μια και αφηγείται την ιστορία ιδιωτικοποίησης των βρετανικών σιδηροδρόμων (1997), τις τραγικές συνέπειές της στην ασφάλεια των επιβαινόντων, αλλά και στη ζωή των εργατών και στις μεταξύ τους σχέσεις.
Η ιδιωτικοποίηση -που ξεκίνησε από την κυβέρνηση της Θάτσερ- είχε ως αποτέλεσμα την αποσάθρωση των μεταφορών, την έλλειψη ασφάλειας στο προσωπικό και στους επιβάτες, την εντατικοποίηση της εργασίας δίχως ξεκούραση, την πρόσληψη ανειδίκευτου προσωπικού και όλα τα παραπάνω για έναν και μόνο λόγο που δεν είναι άλλος από το κέρδος – αυτό το τέρας που όσο αυξάνεται στις τσέπες μιας μικρής ολιγαρχίας τόσο καταποντίζει ζωές, καταπίνει θεσμούς και αλληλεγγύη, αλλοιώνει συνειδήσεις και εν τέλει οδηγεί την κοινωνία σε μια πρωτόγονη ανθρωποφαγική κατάσταση.
Ο Κεν Λόουτς, περιγράφοντας με κριτική ματιά αλλά και χιούμορ την ελεύθερη αγορά «σαν ένα φίδι που τρώει την ουρά του», λειτουργώντας παράλογα και απάνθρωπα, οδηγείται στο συμπέρασμα πως όχι μόνο δεν καρπώθηκε τα αναμενόμενα κέρδη αλλά οδήγησε την εργατική τάξη στην απαξίωση, στο μαρασμό και στη διχόνοια κι εμείς βέβαια, βγάζοντας τα δικά μας συμπεράσματα από τον τεμαχισμό και το ξεπούλημα των τρένων ως το έγκλημα των Τεμπών, παλεύουμε για τη δικαίωση των 57 ψυχών που θυσιάστηκαν στον ανελέητο βωμό του κέρδους…
Ωστόσο, στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και των μεγάλων επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας, σύμφωνα με την κυβέρνηση και τις επιταγές της Ε.Ε., οι εργαζόμενοι πρέπει να δουλεύουν 13 ώρες ημερησίως – να ζουν για να δουλεύουν δηλαδή κι όχι να δουλεύουν για να ζουν.
Και όπως λέει το τραγούδι: «Και μου είπαν για να μπω μες στο χορό/ αυτόν που μου είχαν μάθει απ’ το σχολείο/ πρέπει ν’ αλλάξω το «εμείς» με το «εγώ» κι ο νους μου να είναι πάντα στο ταμείο./ Ζωή με το κομμάτι δηλαδή/ να παίρνεις όσα δίνεις μετρημένα/ να μένει αυτή η γεύση η στυφή/ κι απ’ την αρχή να είναι όλα τελειωμένα» (στίχοι Παρασκευά Καρασούλου – συνθέτης Στέφανος Κορκολής).
Είσοδος ελεύθερη
Ευαγγελία Κούρτη
