«Εξομολογήσεις» και αυταπάτες σε νέο περιτύλιγμα, στο βιβλίο του Α. Τσίπρα, με στόχο το νέο χρίσμα

Ένα πολιτικό «Αρλεκιν», γεμάτο από ιστορίες αμοραλισμού και ξετσίπωτης κοροϊδίας του λαού, και κυρίως δηλώσεις πίστης στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και σε διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα, από τα οποία ζητά ξανά το χρίσμα της αστικής διακυβέρνησης, είναι τελικά το «πολυαναμενόμενο» βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα.

Όπως αναμενόταν, το «αφήγημα» Τσίπρα εστιάζει ιδιαίτερα στην περίοδο της διακυβέρνησής του, προσπαθώντας να δικαιωθεί και να δικαιώσει τις αντιλαϊκές επιλογές του. Μέσα δε από τις διάφορες ιστορίες πολιτικού κουτσομπολιού, την «αυτοκριτική» και τις κρίσεις για το πόσο «ανεπαρκές», «εγωπαθές» και «εκτός τόπου και χρόνου» ήταν το υπουργικό συμβούλιο που ο ίδιος συγκρότησε τον Γενάρη του 2015, επιβεβαιώνει στην πραγματικότητα ότι «οι κατάλληλοι άνθρωποι βρέθηκαν στην κατάλληλη θέση» για να βγάλουν σε πέρας τη βρωμοδουλειά του συστήματος. Φορτώνοντας ένα ακόμα μνημόνιο και εκατοντάδες αντιλαϊκούς νόμους στις πλάτες του λαού, προκειμένου το κεφάλαιο να βγει αλώβητο από την κρίση και να «επιστρέψει στις αγορές», με εγγυητική τα ματωμένα πλεονάσματα, τους τσακισμένους μισθούς και συντάξεις, και κόβοντας τις όποιες ριζοσπαστικές διαθέσεις υπήρχαν σε λαϊκά στρώματα, με τη λογική του «μονόδρομου».

Όλα αυτά επιχειρείται να κρυφτούν από τη «λογοτεχνική» αφήγηση και τις πιπεράτες λεπτομέρειες, ενώ όλο το κομμάτι που αφορά την περιβόητη «διαπραγμάτευση» και το δημοψήφισμα επιβεβαιώνει ότι το ζητούμενο ήταν ένα άλλο μνημόνιο από εκείνο που πρότειναν οι «θεσμοί». Και, φυσικά, δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από τους ίδιους (ούτε και από τις ΗΠΑ, όπως του ξεκαθάρισε τηλεφωνικά ο τότε Πρόεδρος Ομπάμα…) η παραμονή στην Ευρωζώνη.

Ενδιαφέρουσες – υπό το φως και των σημερινών δυσκολιών και διεργασιών του αστικού πολιτικού συστήματος – είναι επίσης ορισμένες από τις «αποκαλύψεις» για τα όσα έτρεχαν στο παρασκήνιο, π.χ. τις επαφές του Τσίπρα, μήνες πριν την εκλογή του, με τον μετέπειτα κυβερνητικό του εταίρο, τον ακροδεξιό Καμμένο, ή την πρόσκληση στον «μνημονιακό» Θεοδωράκη για σχηματισμό κυβέρνησης, δείχνοντας και πόσο «χάος» χωρίζει τις αστικές πολιτικές δυνάμεις πίσω από τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, όπως ήταν αυτές περί «μνημονιακών και αντιμνημονιακών».

Όλα αυτά σε αντίθεση με τα όσα διακινούσαν τότε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μια σειρά από οπορτουνιστικές ομάδες, περί «προετοιμασίας ρήξης» και «ανατροπής», καλλιεργώντας αυταπάτες περί δήθεν φιλολαϊκών κυβερνήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού και επιτιθέμενοι στο ΚΚΕ, που «κόντρα στο ρεύμα» αποκάλυπτε τον ρόλο τους και το πού βρίσκεται η διέξοδος για το λαό, στάση που ενοχλεί ακόμα τον Αλ. Τσίπρα και το σύστημα, όπως φαίνεται και από τις αναφορές του στο βιβλίο…

Πηγή: Eurokinissi

Από την άλλη, «ως μη γενόμενες» είναι οι συμφωνίες με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, που απογείωσαν την εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και μετέτρεψαν τη χώρα σε απέραντο ευρωατλαντικό ορμητήριο, τα καλά λόγια του Πάιατ για τη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στο «χτύπημα του αντιαμερικανισμού», οι κολιγιές με τον σφαγέα «Μπίμπι» και η αναβάθμιση των σχέσεων με το κράτος – δολοφόνο Ισραήλ σε «στρατηγικές».

Στο μεταξύ, ανάμεσα στις υπόλοιπες «εξομολογήσεις» προς το σύστημα ο Τσίπρας λέει και ότι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο τού φαίνεται παρωχημένο. Τι σχέση άλλωστε μπορεί να έχει η επαναστατική θεωρία, όπλο στην πάλη για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα καπιταλιστικά δεσμά και για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, του σοσιαλισμού – κομμουνισμού (θεωρία πιο επίκαιρη από ποτέ σήμερα), με τις «φρέσκες» – χρεοκοπημένες «θεωρίες για αγρίους» που διακινεί ξανά ο Τσίπρας περί «δημοκρατικού καπιταλισμού», «νέου πατριωτισμού», «ηθικής και οικονομικής ευθύνης απέναντι στην πολιτεία», και με τα ξινισμένα συνθήματα περί «ισχυρού κράτους που θα λειτουργεί με κανόνες», «παραγωγικού αναπροσανατολισμού», «αναδιανομής» μέσω «ισχυρών αναπτυξιακών επενδύσεων» κ.ο.κ.;

(Αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη», 25 Νοέμβρη 2025)