Βιβλιοπαρουσίαση: «Μαθήματα ευτυχίας», ποίηση της Μόλλης Βότση

Της Κατερίνας Λιβιτσάνου-Ντάνου

Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Proforma μια ακόμη ποιητική συλλογή της αγαπημένης Αγρινιώτισσας Μόλλης Βότση με τίτλο “Μαθήματα ευτυχίας”. Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο της, που εκδίδεται μέσα στο 2024, το 13ο συνολικά.

Μια καλαίσθητη έκδοση με εξώφυλλο φωτογραφία από το παλιό Αγρίνιο (οδός Χαριλάου Τρικούπη), με την οποία υποδηλώνεται ότι η γενέθλια γη αποτελεί για την ίδια ευτυχία, ανεξάντλητη στο χρόνο! Το βιβλίο αφιερώνεται στη Ρένα και περιλαμβάνει 22 ποιήματα, γραμμένα σε εύληπτο νεοελληνικό λόγο, με ρίμα ή χωρίς, με πολλά συναισθήματα και μηνύματα για τον αναγνώστη.

Η Μόλλη στο ποίημα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΥΤΥΧΙΑΣ δε ζητάει πολλά: αγάπη, το δρόμο της ελευθερίας, δύναμη και αισιοδοξία για αντιμετώπιση των δυσκολιών, ταξίδια του νου, απλά μαθήματα ευτυχίας. Επιμένει στο “μάθε με, δείξε μου” (Προστακτική), τονίζοντας την ανάγκη της συντροφικότητας. Αυτό φαίνεται και στα ποιήματα “ΘΑ ΤΑΞΙΔΕΎΟΥΜΕ” και “ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ”,όπου προτείνει στο συνάνθρωπο να μη θυμάται τις κακές στιγμές του παρελθόντος, αλλά να ονειρεύεται όμορφα το μέλλον “Μη θυμάσαι / τις στοιχειωμένες νύχτες με τ” αγριοκαίρια / να θυμάσαι / πως θα ξανάρθουνε γαλάζια καλοκαίρια / αλκυονίδες μέρες και πρωτομαγιές…” και “όταν πυκνά τα πέπλα το σκοτάδι απλώνει / να περιμένω κι εσύ να “ρχεσαι σαν όνειρο…”.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν το Αγρίνιο, η γενέθλια γη, είναι σε κάθε βήμα της! Με τους φίλους, τις γειτονιές, τα βιώματα, τους αγαπημένους, αυτούς που έφυγαν και όσους υπάρχουν ακόμη στη ζωή της “ένα κορίτσι ξανθό / χαμένο στη μικρή μακρινή επαρχία / στην πλατεία, στο συντριβάνι, / στην οδό Παπαστράτου” (ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ) και “τότε… που τίποτα δεν είχαμε / κι όμως τα είχαμε όλα…” (ΚΙ ΟΜΩΣ ΤΑ ΕΙΧΑΜΕ ΟΛΑ).

Ο πόλεμος αποτελεί μια κτηνώδη κατάσταση για τον άνθρωπο, τον απεχθάνεται και αντιπαθεί τους βολεμένους, που τον προκαλούν “εγώ πονώ / για τα θολά θλιμμένα μάτια των παιδιών στον πόλεμο,/ που με κοιτούν άδεια κι ανέκφραστα/ και υπομένοντας καρτερικά τη μοίρα τους / έχουν ξεχάσει να γελάνε και να κλαίνε…” (ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ). Η αγάπη για τη φύση, αναφορά στον έρωτα ως καθοριστικό παράγοντα για τη ζωή των ανθρώπων, η νοσταλγία χαμένων στιγμών και ο χρόνος που περνάει γρήγορα και παίρνει τη ζωή μας αποτελούν επίσης θέματα της συλλογής, που προβληματίζουν. “Ενώ για μένα / ήσουν η μόνη μου πατρίδα, η μόνη μου ιστορία / μικρός θεός, μέρα Μαγιού, φεγγάρι καλοκαιριού / ο πρώτος και ο τελευταίος μου σταθμός” (ΣΤΑΘΜΟΣ).

Τέλος, θεωρεί το βιβλίο ως τον καλύτερο φίλο, όπου εκεί βρίσκει τον εαυτό της “οι πιο πιστοί κι οι πιο στενοί μου φίλοι τα βιβλία / κι η πιο καλή μου συντροφιά οι νύχτες κι η βροχή…” (ΕΓΩ ΚΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ).

Η Μόλλη Βότση αναμφίβολα μάς ταξιδεύει στα μαγικά μονοπάτια της Ποίησης και της Λογοτεχνίας γενικότερα! Ασχολείται με το Σύλλογο των εν Αθήναις Αγρινιωτών (ως ενεργητικό μέλος ) και το περιοδικό “ρίζα”, είναι μέλος του Συλλόγου “οι Φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη”, προσφέρει επομένως πολλά στον πολιτισμό και ποτέ δεν ξεχνάει το Αγρίνιο. Την ευχαριστούμε και της ευχόμαστε “να είναι καλά, ώστε να μας δώσει πολλά ακόμη και το ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΥΤΥΧΙΑΣ να είναι καλοτάξιδο”.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ ΝΤΑΝΟΥ