Σαν σήμερα το 1930 εγκαινιάζεται ο σταθμός του υπογείου σιδηροδρόμου της Ομόνοιας
O Ελ. Βενιζέλος στα εγκαίνια του σταθμού
Σαν σήμερα το 1930 εγκαινιάζεται ο σταθμός του υπογείου σιδηροδρόμου της Ομόνοιας που πλέον ένωνε τη γραμμή από Πειραιά έως Κηφισιά.
Στην εφημερίδα «Ακρόπολις» που εξέδιδε ο Λευκαδίτης Γεώργιος Βουτσινάς διαβάζουμε στο φύλλο της Τρίτης 22 Ιουλίου 1930 για «Τα εγκαίνια του Σταθμού της Ομονοίας και της νέας υπογείου σήραγγος»:
«Η Αθήνα ευρήκε χθες την καρδιά της. Γιατί πραγματικά καρδιά της ελληνικής πρωτεύουσας είναι η «Ομόνοια». Αυτήν πρωταντικρύζει ο επαρχιώτης όταν έρχεται στην Αθήνα, αυτή του μένει ως ζωηροτέρα εντύπωσις από το αθηναϊκό σύνολο. Στην επαρχία άμα ειπήτε «Ομόνοια», σημαίνει Αθήνα και αν ειπήτε Αθήνα, πάλιν την «Ομόνοια» βλέπουν με τα μάτια της φαντασίας.
Παρήλθε μία τριετία περίπου από τότε που εγένετο η κατάθεσις του θεμελίου λίθου. Μέσα στο διάστημα αυτό η «Ομόνοια» άλλαξε όψιν. Την παλαιάν καθαρώς αθηναϊκή και ελληνική ομόνοια διεδέχθη μια κυβιστική πλατεία που είναι ό,τι άλλο θέλετε εκτός από «Ομόνοια». Εξ τεράστιες πόρτες υπάρχουν εις τα διάφορα σημεία της με σκάλες από τσιμέντο και μπρούτζινα κιγκλιδώματα. Οι τέσσαρες εξ αυτών που ευρίσκονται απέναντι των ξενοδοχείων «Πάγκειον» και «Μέγας Αλέξανδρος» και των κέντρων «Ελλάς» και «Στέμμα» χρησιμεύουν ως έξοδοι του κοινού. Αι άλλαι δύο (μία προς την οδό Πανεπιστημίου και η άλλη προς την οδό Αγίου Κωνσταντίνου) χρησιμεύουν ως είσοδοι εις τον σταθμόν.
Ο ΣΤΑΘΜΟΣ
Ο πρώτος όροφος του Σταθμού παρουσιάζει επιβλητικήν γενικήν θέαν. Οι τοίχοι έχουν κατασκευασθή από γερμανικάς κεραμικάς πλάκας χρώματος κιτρίνου με μία ροζ απόχρωσιν. Επάνω και κάτω τους πλαισιώνουν διπλές γραμμές χρώματος γκρίζου και μαβιού. Η οροφή είναι ολόασπρη και το πάτωμα από τσιμέντο. Οι αρμόδιοι ας μας συμπαθούν. Αλλά παρ΄ όλην την πρώτην γοητευτικήν εντύπωσιν που σας δίδει ο σταθμός κατόπιν χωρίς να το θέλετε, φαντάζεσθε ότι ευρίσκεσθε σε κάποια απέραντη κουζίνα νεόπλουτου. Εκείνες οι κίτρινες πλάκες με την ροζ απόχρωσι και τ΄ αλληλοσυγκρουόμενα χρώματα εις τα πλαίσια είναι κάτι ασυνήθιστο, για να μην πούμε αντιπαθητικό, για το ελληνικό μάτι.
Εις τον πρώτον όροφον λοιπόν υπάρχουν 16 εκδοτήρια εισιτηρίων. Τα γκισέ είναι από θαμπό κρύσταλλο φτιαγμένα και με κιγκλιδώματα κάρυνα. Τα γκισέ των εισιτηρίων πρώτης θέσεως είναι δεξιά και τα της τρίτης αριστερά.
Εις τον κυρίως σταθμόν, εις το δεύτερο δηλαδή όροφο, η ίδια όψις, η ίδια κιτρινίλα. Μια πλατειά λωρίδα από τσιμέντο σχίζει την μεγάλην έκτασι του σταθμού, εις τρόπον ώστε δεξιά και αριστερά ευρίσκονται οι ράγιες των τραίνων. Η λωρίδα αυτή και άλλαι δύο ακόμη από τα δύο αντίστοιχα μέρη των σιδηροτροχών χρησιμεύουν για τους αναμένοντας επιβάτες. Κάθισμα, καναπές πουθενά.
Υπάρχει εν τούτοις εις το άκρον δεξιόν ένας πίδαξ με ένα ασπρομπρούτζινο χερούλι. Μία επιγραφή σας οδηγεί: «Πιέσατε τον δακτύλον προς τα κάτω». Και όταν τον πιέζετε τινάσσεται καθαρό νερό το οποίον πίνετε. Την όλην εμφάνισιν του σταθμού συμπληρώνουν τρία περίπτερα (εφημερίδων, ζαχαροπλαστικής και αναψυκτικών) και εις το μέσον το σταθμαρχείον. Δι΄ αυτό επειδή προϋποτίθεται ότι ο σταθμός θα συγκεντρώση κίνησιν πολυπληθών ξένων, ετοποθετήθησαν δύο από τους πλέον μορφωμένους σταθμάρχας της Εταιρείας, οι κ.κ. Γ. Βορρές και Β. Τουρλωτός. Ότι αποτελεί ακόμη εξαιρετικόν προσόν του σταθμού είναι οι εξαεριστήρες και θερμαντήρες, ώστε η ατμόσφαιρα να είναι ευχάριστος εις το ανθρώπινον σώμα, ανάλογα με τον καιρόν. Το καλοκαίρι δηλαδή ο σταθμός θα είναι ψυχρός και τον χειμώνα θερμός.
Άλλο … σκεύος του σταθμού είναι τέλος πολυάριθμοι μπρούτζινοι κάλαθοι αχρήστων. Και δια να τελειώνωμεν, παρά το δεξιό μέρος του σταθμού κατεσκευάσθη το κέντρον διανομής του ηλεκτρικού ρεύματος και, όπως όλοι οι ειδικοί μας είπαν εκ συμφώνου, το οφελιμότερον έργον από όλα όσα έγιναν γύρω και κάτω της «Ομονοίας» είναι αυτό. Θα διευκολύνη και θα τονώση την διανομήν του ρεύματος δια τας ανάγκας των Αθηναίων».
