54 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα
Από την κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα
Στις 21 Ιούλη του 1965, μια μεγάλη συγκέντρωση έχει ξεκινήσει από τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, κύρια με φοιτητές και οικοδόμους, με συνθήματα όπως «Κάτω οι αυλόδουλοι», «Έξω οι Αμερικανοί», «1-1-4»… Οι διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς την Ομόνοια και έστριψαν στη Σταδίου, όπου στο ύψος της οδού Χρ. Λαδά βρίσκουν τις «αύρες» των Σωμάτων Ασφαλείας, στημένα οδοφράγματα από σίδερο, καπνογόνα και την αστυνομία να χτυπάει αδίστακτα. Τραγικός απολογισμός, αμέτρητοι τραυματίες και ανάμεσά τους ένας νεκρός. Ο 23χρονος φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας.
Ο Γιώργος Κουτλίδης μεταφέρει τον Πέτρουλα λίγα λεπτά μετά το χτύπημά του
Ο Σωτήρης Πέτρουλας γεννήθηκε το 1942, στο Οίτυλο της Μάνης, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου υποχρεώθηκε να καταφύγει η οικογένειά του το 1946, για να γλιτώσει από τις αντικομμουνιστικές συμμορίες που δρούσαν στο πλευρό του αστικού κράτους. Η οικογένειά του ήταν οικογένεια κομμουνιστών, πρωτοπόρων αγωνιστών, που έδρασαν στις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Συνολικά 31 μέλη της οικογένειας Πέτρουλα δολοφονήθηκαν την επταετία 1943 – 1950. Σε αυτόν το δρόμο ορθοβάδισε αγωνιστικά τη σύντομη ζωή του και ο Σωτήρης.
Ο Σωτήρης Πέτρουλας
Ο Σωτήρης ήταν πάντα πρώτος στο σχολείο, στη δουλειά και στον αγώνα. Χρειάστηκε να δουλέψει από 13 χρόνων παιδί ακόμα και να παρακολουθεί τα μαθήματά του το βράδυ, αλλά κατάφερνε να είναι άριστος μαθητής. Πήγε στην ΑΣΟΕΕ χωρίς φροντιστήριο, με υποτροφία και συνέχισε να φοιτά με υποτροφία και να εργάζεται.
Το 1959 οργανώνεται στη Νεολαία της ΕΔΑ και αργότερα με τη συγχώνευσή της περνάει στις γραμμές της Νεολαίας Λαμπράκη. Συμμετείχε στο 1ο Πανελλαδικό Συνέδριο των Λαμπράκηδων και γρήγορα αναδείχθηκε στέλεχος της Οργάνωσης, μέλος του καθοδηγητικού οργάνου της Σπουδάζουσας.
Το μνημείο για τον Σωτήρη Πέτρουλα, στη συμβολή των οδών Σταδίου και Χρ. Λαδά
Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ήταν ψημένος στο καμίνι του αγώνα, που τον θεωρούσε αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής του. Όπως έγραψε κάποτε ο ίδιος, «δεν υπάρχει για τον αγωνιστή διάκριση μεταξύ υποκειμενικής και αντικειμενικής ζωής. Δεν μπορούμε συνεπώς να λέμε: Αυτές τις ώρες αφιερώνω στο άτομό μου, αυτές στον αγώνα. Άτομο και αγώνας έγινε αδιάσπαστη ενότητα, τόσο που αφαίρεση του αγώνα σημαίνει αφαίρεση της ζωής μας». Αυτόν τον κανόνα φρόντιζε να εφαρμόζει πάντα, στη διάρκεια της ολιγόχρονης ζωής του.
Η δολοφονία του δεν θα έμενε αναπάντητη κι αυτό ήταν κάτι που το γνώριζαν οι μηχανισμοί του αστικού κράτους, γι΄ αυτό και προσπάθησαν να την κουκουλώσουν από την πρώτη στιγμή και… να θάψουν στα κρυφά τον Πέτρουλα! Οι συγγενείς του έκαναν αγώνα προκειμένου να καταφέρουν να πάρουν τη σωρό του.
Η κηδεία του μετατράπηκε σε παλλαϊκή συγκέντρωση και εκεί αποφασίστηκε η κήρυξη γενικής πανεργατικής απεργίας. Οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν σχεδόν καθημερινά, λαός και νεολαία διαδήλωναν ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και την καταστολή, κατήγγειλαν τη δολοφονία του παλικαριού. Σύλλογοι, φορείς, σωματεία παίρνουν αποφάσεις και εκδίδουν ψηφίσματα. Στις 24 Ιούλη οργανώνεται στη Θεσσαλονίκη πολιτικό μνημόσυνο του Σωτήρη Πέτρουλα. Συνεχίζονται οι διαδηλώσεις στις 25 και στις 26 Ιούλη, οπότε γίνεται στην Αθήνα συγκέντρωση διανοουμένων και καλλιτεχνών στο θέατρο «Βέμπο». Στις 27 Ιούλη γίνονται γενική πανελλαδική απεργία και μεγάλες συγκεντρώσεις. Στις 2 Αυγούστου ακολουθούν πολιτικό μνημόσυνο του Σωτήρη Πέτρουλα στην Αθήνα και μεγάλη πορεία στη Βουλή… Και οι διαδηλώσεις που ξεκίνησαν με το παλατιανό πραξικόπημα κράτησαν μέχρι τον Σεπτέμβρη, σε αυτό που ονομάστηκε «Το κίνημα των 70 ημερών».
(902.gr)
Τον χτύπησε το παρακράτος. Την προηγούμενη το βράδυ οι παρακρατικοί μαζί με Αμερικανούς πράκτορες -απ αυτούς που κυκλοφορούν ακόμα στην πρωτεύουσα μαζί με κάτι μουσάτους Έλληνες για να μην δίνουν στόχο- βάζανε φωτιές στα Χαυτεία (Αιόλου και Σταδίου και πέριξ).
Είναι πολύ περίεργα ακόμα τα πράγματα με όλο αυτό το σύστημα
των σκόπιμα αποκαλούμενων μπαχαλάκηδων και αναρικών που δεν μπορεί ποτέ χρόνια να τους εντοπίσει το επίσημο κράτπς.Πολύ περίεργα.
Κα η Ελλάδα και δή η πρωτεύουσα στο κέντρο είναι μικρή, που χινια ιναι προνομιακός χώρος των περίεργων γεγονότων , και ακόμα και από τύχη διαβάτης κάτι θα καταλάβει.
Τι 1965 στα Ιουλιανά το παλάτι και λοιπολι ήθελαν η αποφυγή δικτατπρίας και πολιτική σταθερότητα μέσω της ανατροπής της κυβερνησης.Αυτό είναι το πολύ οξύμωρο σχήμα της αποστασίας.
Το παλάτι και οι βλάκες τότε κοντόφθαμοι συμβουλοί του Χο’ι’δάς,Μπίτσιος, Ποταμιάνος , Φρειδερίκη κύρια, και ο Αρναούτης κλπ , δεν άκουγαν την άποψη που κυκλοφορούσε ότι η προσκόληση στο στρατό λειτουργούσε αποσταθεροποιητικά για την μοναρχία.
Η ιεραρχία του στρατού πολιτικά βλάκες και στρατιωτικά όχι επαρκείς αλλά γραφιάδςς δολοπλόκοι δεν έβλεπαν ότι η ολονέν παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα αποδυναμωνει την θεσμικότητα του ίδιου του στρατού στην κοινωνία.
Υπήρχαν στρατιωτικοί ανώτατοι που τα έλεγαν αλλά δεν τους άκουγε κανείς.
Υπήρχαν και πολιτικοί που τα έλεγαν στο παλάτι και στον νεαρό άνακτα , αλλά δεν τους άκουγε.
Οι σύμβουλοι του άνακτα Χοιδάς Μπίτσιος Ποταμιάνος δεν λειτουργούσαν ούτε για το συμφέρον του θρόνου προοπτικκά.Ήταν προσκολημένοι ο καθένας στην πίσω απ αυτόν ολιγαρχική ομάφα της Αθήνας. Κάτι ψευτοβιομήχανοι επιδοτουμενοι ( ο μπεζαχτσς πούλεγε ο Καραμανλής της εποχής) απ τις κυβερνήσεις της δεκαετίας του 1950 ή μεταξικά παράγωγα της δεκαετίας του 1930.
Το συμφέρον του θρόνου τότε ήταν με τον κοινοβουλευτισμό και την θεσμικότητα και όχι με τις παλιές πολιτικές και οικονομικές δομές.
Αν ήθελε να περισωθεί ο θρόνος θα έπρεπε να αποδεχτεί τον όρο του πραγματικά συνταγματικού Μονάρχη.Και όχι του Βασιλιά.Μεγαλειότατε δεν κινδυνυει ο θρόνος σας του έλεγαν σώφρωνες πολιτικοί με πρώτον τον Γιάννη Πσσαλίδη της ΕΔΑ.Αλλά ο νεαρός άνακτας δεν τον καλούσε στα κρίσιμα συμβούλια του θρόνου. Τοβγιατίβδεν τον καλούσε αντιθεσμικά μαθεύτηκε αργότερα .Διότι δεν τον ήθελαν οι σύμβουλοι.
Η δικτατορία ήταν προδιεγραμένη.