Γύρα, Κάστρο και …Αμμόγλωσσα

Από τον Αη Γιάννη μέχρι την Αμμόγλωσσα… Η φύση προίκισε απλόχερα τον τόπο μας. Κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά και μια απέραντη αμμουδιά. Ένα Μνημείο της Φύσης που έχουμε, πέρα απ΄ όλα τ΄ άλλα, ηθική υποχρέωση να το διαφυλάξουμε αλώβητο για τις επόμενες γενιές. Ως προς την Αμμόγλωσσα πάντως πολύ αμφιβάλλουμε, όπως μπορείτε να δείτε και οι ίδιοι στις φωτογραφίες που επισυνάπτονται στο τέλος αυτής της ανάρτησης.

«Και με τον ίδιο θάνατο πατάει το θάνατό της…». Το παλιό γεννοβολάει το καινούργιο, όπου κι αν ρίξει κανείς το βλέμμα του πάνω στις αμμοθίνες. Ένας αέναος αγώνας επιβίωσης…

Πάνω σ΄ αυτό το μικρό τετράγωνο κτίσμα, πάνω στην άμμο, πρώτη φορά πέσαμε. Υποθέτουμε ότι είναι κατάλοιπο κάποιου παρατηρητηρίου της Γερμανο-ιταλικής Κατοχής. Ας μην ξεχνάμε ότι έπαιζε την εποχή εκείνη μια απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στο Ιόνιο.

Η Άνοιξη έχει αρχίσει ήδη να οργιάζει, χαμηλά όπως είναι. Στα ψηλότερα μόλις τώρα αρχίζει να μπουμπουκιάζει…

Ερημιά και εγκατάλειψη, στη μπασιά του νησιού μας. Στο πάλαι ποτέ όμορφο Τουριστικό Περίπτερο. Το είχαμε «εγκαινιάσει», μαθητής Γυμνασίου τότε, με χορό της ΣΤ΄ Κλασικού, δεν θυμάμαι μόνο αν ήταν αποκριάτικος ή αποφοίτων…

Τεράστιοι αμμόλοφοι, από ανθρώπινο χέρι, έχουν αρχίσει να σχηματίζονται δίπλα στο ΤΑΟΛ. Όπου να ΄ναι βγαίνουν στη δημοπρασία, περιουσιακό στοιχείο του Δημοσίου γαρ, ίσως ρίξουμε και λιγάκι το χρέος… Ο Θεός να μας φυλάει!