Εβδομαδιαία στήλη «Το Κέρας της Αμάλθειας»: «Μακάβριο σκοτάδι ή εκτυφλωτικό φως;»

Σε λίγες μέρες θα σημάνει Ανάσταση!

Η πιο χαρμόσυνη μέρα της Ορθοδοξίας και της Χριστιανοσύνης!

Από τη Δευτέρα του Πάσχα, όμως, ο κάθε κατεργάρης θα ξαναμαζευτεί στον πάγκο του.

Θα ξανανέβει στην παλαίστρα της ζωής, για να αναμετρηθεί με τη βαθύτερη μέσα του μαυρίλα, τις τύψεις και τις πληγές που αυτή του καταφέρνει.

Ο καθαρμός για κάποιους κρατάει μια Σαρακοστή, για κάποιους μια εβδομάδα και για κάποιους λίγες ώρες μόνο, ίσως και κάποια μικρά αποσπασματικά χρονικά διαστήματα.

Ίσα, δηλαδή, που προλαβαίνει να ηρεμήσει και να αναπαυτεί απ’ τα πάθη του, να συμφιλιωθεί με τις ανισορροπίες και τις αντιθέσεις του, να απελευθερωθεί απ’ τα μισόφωτα και τις μαύρες σκιές, που στοιχειώνουν την ύπαρξή του.

Γιατί καλό είναι το φως, αλλά το φοβάται ο άνθρωπος.

Ακόμα και τις αποχρώσεις του φοβάται.

Όπως φοβάται την απουσία του, άλλο τόσο, ίσως και περισσότερο, φοβάται την παρουσία του.

Μακάβριο το σκοτάδι, σίγουρα, αλλά εκτυφλωτικό και το πολύ φως.

Τσουρουφλίζει.

Βυθομετρά το Εγώ του. Διαπερνά και τις πιο παχιές, τις πιο βαθιές στρωματώσεις του.

Φτάνει μέχρι και τα κατάβαθα της ύπαρξης.

Εκεί που λιμνάζουν τα ένστικτα, που κατισχύει η ακινησία, το τέλμα.

Ο εαυτός που κρύβουμε μέσα μας είναι πολύ καλά φυλαγμένος.

Διότι κατοικεί στα έγκατα της ψυχής μας.

Στα υπόγεια διαμερίσματα της ύπαρξής μας.

Τα ανήλιαγα.

Μας διευθύνει από εκεί.

Γιατί στις βαθύτερες σφαίρες της ψυχής φυλάσσεται η μνήμη, όπως κι όλες οι ανεξιχνίαστες και μυστηριώδεις βουλές μας.

Εμείς γνωρίζουμε, όσο γνωρίζουμε, αυτό που μας επιτρέπεται να γνωρίζουμε.

Τα εξωτερικά ερεθίσματα.

Τον φαινομενικό, επίγειο εαυτό μας.

Ό,τι πρωτοβουλίες παίρνουμε, ό,τι δραστηριότητες αναλαμβάνουμε, ό,τι κοινωνικές σχέσεις συνάπτουμε με τους συνανθρώπους μας, ό,τι επαγγελματικές ζυμώσεις βιώνουμε, όλα αυτά αφορούν το λογικό, το συνειδητό κομμάτι της ύπαρξής μας.

Αυτό κάπως παλεύεται, κάπως μανουβράρεται.

Πόσω μάλλον αν εμπλουτιζόμαστε στο διάβα της ζωής από γνώσεις και, κυρίως, εμπειρίες.

Το θέμα, όμως, είναι τι γίνεται, τι κάνουμε, όταν έχουμε να κουμαντάρουμε τον βαθύτερο ψυχισμό μας, τις άγνωστες και μύχιες δυνάμεις που μας επηρεάζουν ασύνειδα.

Βλέπεις, αυτές εκπορεύονται απ’ τη «ρίζα», τις καταβολές της υπόστασής μας και μας είναι στο συντριπτικό τους ποσοστό άγνωστες. Ακαθόριστες. Ασαφείς.

Όσα σχέδια κι αν καταστρώνει ο ορατός, ο εξωτερικός εαυτός μας, όσα όνειρα κι αν κάνει, ο άλλος, ο βαθύτερος, ο εσώτερος που διαθέτουμε, τα υπονομεύει, τα εποφθαλμιά.

Διότι αυτός κρατάει το κλειδί της οντότητάς μας, είναι σαφώς πιο αυθόρμητος, πιο πηγαίος απ’ τον εξώτερο, πολύ πιο απρόβλεπτος και πιο ηφαιστιώδης από εκείνον.

Κρατάει επτασφράγιστα όλα μας τα μυστικά.

Γνωρίζει όλα τα κίνητρα και τα ελατήρια που καθορίζουν τη συμπεριφορά μας.

Είναι κατάφορτος από τις πληγές που του ανοίγουμε, από τις τύψεις που του χρεώνουμε.

Γι’ αυτό μας τρομάζει και το πολύ φως.

Μας παραλύει.

Βγάζει τα άπλυτά μας στη φόρα.

Φέρνει στη θέα όλα μας τα αθέατα.

Ποιος χαίρεται με μια τέτοια αποκάλυψη;

Ποιος αγάλλεται ή αναπαύεται, όταν έρχεται ενώπιος ενωπίω με τα κοιτάσματα της ψυχής του;

Ο μέσος άνθρωπος δεν το αντέχει. Δεν το μπορεί.

Γι’ αυτό προτιμούμε να αναλώνουμε όλο μας το «είναι» στα χθόνια. Τα εφήμερα.

Τα μάταια.

Γιατί οποιοδήποτε φως φωτίζει τις ψυχικές μας λειτουργίες, ακόμη κι αν πρόκειται για το Αναστάσιμο, βιώνεται κατά βάση ως επώδυνο φάρμακο, ως οχληρό αναλγητικό.

Ακτινογραφεί την ψυχή μας, τις μολυσματικές της νόσους, τις μεταφυσικές της απορροές και αναθυμιάσεις.

Ποιος βαστά μια τέτοια αποκάλυψη;

Ποιος το μπορεί;

Σε λίγες μέρες θα σημάνει Ανάσταση! Ναι!

Ας ελπίσουμε, όμως, να σημάνει και την εξ ολοκλήρου απαλλαγή μας από τα περιττά ψυχικά βάρη, να σηματοδοτήσει την εκ θεμελίων μας μεταστροφή.

Αλλιώς τι;

(Φωτό: Λεπτομέρεια από τον πίνακα της Ανάστασης του El Greco (1596-1600), λάδι σε καμβά, Μουσείο Prado, Μαδρίτη)