«Πώς θα βγει η ελληνική βιομηχανία από το τέλμα;» | Λευκαδίτικα Νέα - Lefkada News

«Πώς θα βγει η ελληνική βιομηχανία από το τέλμα;»

Public Power Corporation's employees repair a gas turbine compartment inside a power station at Lavrio town southeast of AthensΦωτό: REUTERS/Yiorgos Karahalis

Του Χρήστου Σκιαδαρέση*

Η Ελλάδα μας διέρχεται μια περίοδο βαθιάς οικονομικής ύφεσης, μιας «βίαιης κυκλικής αλλαγής». Η πτωτική πορεία των παραγωγικών της δεικτών δεν έχει προηγούμενο, τουλάχιστον στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Βρισκόμαστε σε «σημείο καμπής» και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, μάλλον εθελοτυφλεί ή «τυρβάζει περί άλλων».

Μια εξόφθαλμη απόδειξη αυτής της καθίζησης είναι και η διστακτική εκβιομηχάνιση που παρουσιάζει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Ή, για να γίνω πιο ακριβής, η επιταχυνόμενη αποβιομηχάνιση, μιας και οι εργοστασιακές μας μονάδες δυσκολεύονται να προστατευτούν από τον ισχυρό προστατευτισμό, που εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση, τον ακόμη πιο υψηλό δανεισμό (τόσο του κράτους και των ίδιων) καθώς και τους -ανασχετικούς κάθε μορφής ανάπτυξης- περιορισμούς της εσωτερικής αγοράς.

Το ζητούμενο σε τέτοιες συζητήσεις δεν είναι το πώς φτάσαμε ως εδώ, είναι χιλιοειπωμένα πράγματα αυτά, αλλά το αν υπάρχουν τρόποι να εξέλθει η βιομηχανία μας απ’ το τέλμα, να «ξαναπάρει μπροστά» και να γίνει η «ατμομηχανή», η κινητήρια δύναμη της οικονομικής μας προόδου.

Τι οφείλει να κάνει το ελληνικό κράτος: 1. Να αλλάξει το ταχύτερο δυνατό νοοτροπία και να πάψει να είναι επιφυλακτικό -αν όχι εχθρικό- απέναντι στους βιομήχανους και τους επιχειρηματίες (οι τελευταίοι έδιναν -και συνεχίζουν να δίνουν- σωτήριες λύσεις σε εποχές οικονομικής καχεξίας, διασπείροντας τα κεφάλαιά τους σε πλήθος δραστηριοτήτων, προσλαμβάνοντας ανέργους, αναζητώντας επικερδείς τοποθετήσεις των χρημάτων τους και υψηλές αποδόσεις, ενισχύοντας τη ρευστότητα και το κλίμα ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας κ.α.). 2. Να περιστείλει τη γραφειοκρατία, εκδίδοντας σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα άδειες ίδρυσης νέων βιομηχανικών μονάδων, 3. Να παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις σε άλλες χώρες που παρουσίασαν τα ίδια συμπτώματα και να υιοθετεί τις δοκιμασμένες στρατηγικές και «συνταγές» εξόδου, που εφάρμοσαν εκείνες, για να βγουν απ’ την δεινή θέση στην οποία είχαν περιέλθει, 4. Να προσαρμόζεται στις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες της παγκόσμιας αγοράς (π.χ. τεχνολογικός εκσυγχρονισμός των εργοστασίων, αναζήτηση πολιτικών προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων), 5. Να μην υπερχρεώνει τις βιομηχανίες και τις οδηγεί, έτσι, σε διαδικασία ανεπανόρθωτης φθοράς, 6. Να αποθαρρύνει κάθε κερδοσκοπική συμπεριφορά και κάθε πέρασμα -έστω και βραχύβιο- των πάσης φύσεως και προέλευσης «αετονύχηδων» από την ελληνική αγορά, κ.λπ., κ.λπ.

Τι οφείλει να κάνει ο Σ.Ε.Β. -όπως και ο κάθε βιομήχανος- απ’ τη μεριά του: 1. Να ενσωματώσει την «τεχνολογία υψηλής αιχμής» (υπερεξελιγμένη, πρωτοποριακή) στις μονάδες του, εισάγοντας, μάλιστα, την αναγκαία τεχνογνωσία στο ιδιαίτερα ευπαθές κομμάτι της παραγωγής, 2. Να δώσει τη δέουσα προσοχή στον ανθρώπινο παράγοντα, δηλ. στους εργαζόμενους, με την έννοια να επιβραβεύει τους αρίστους και τους άξιους ή, έστω, όσους επιδεικνύουν εξαιρετική προσαρμοστικότητα και υψηλή παραγωγικότητα στο διαρκώς μεταβαλλόμενο επιχειρηματικό περιβάλλον, άρα γερά ανακλαστικά. Να θυμίσω εδώ το παράδειγμα του «σταχανοβισμού», που εφάρμοσε η πάλαι ποτέ κραταιά Σοβιετική Ένωση (Ε.Σ.Σ.Δ.) το 1935 και εφεξής, επιβραβεύοντας τους εργάτες εκείνους, που συνέτειναν τα μέγιστα στην αύξηση της παραγωγικότητας των ανθρακωρυχείων του κράτους (οι οικονομολόγοι ονομάζουν το φαινόμενο αυτό ως «ορθολογικοποίηση της εργασίας»). 3. Να αμείβει ικανοποιητικά τις θέσεις εργασίας που προκηρύσσει, 4. Να επιτάσσει την υιοθέτηση και επίδειξη πνεύματος ομαδοσυνεργατικότητας, συσπείρωσης και πειθαρχίας, από μέρους όλων των στελεχών προσωπικού, ως βασικών προαπαιτούμενων για την εύρυθμη λειτουργία της κάθε μονάδας, 5. Να καταφεύγει μεν στη μόχλευση, αλλά με μέτρο, χωρίς να τη θεωρεί και «γιατροσόφι» παντός καιρού και πασών συνθηκών. Είναι γεγονός ότι πολλές βιομηχανίες, για να μη δεσμεύσουν όλο το διαθέσιμο κεφάλαιό τους, επιδιώκουν τη χρηματοδότησή τους από ξένα κεφάλαια , μέσω έκδοσης ομολόγων ή άλλου χρέους. Άπαξ και το πετύχουν, επενδύουν -με τον τρόπο αυτό- μεγαλύτερα κεφάλαια στην αγορά από αυτά που ήδη διαθέτουν, προσδοκώντας, έτσι, να «ανοίξουν τη θέση τους» σε αυτήν και να αυγατίσουν τα ίδια κεφάλαιά τους. Η διαδικασία ανάληψης χρέους ενέχει σίγουρα μεγάλο ρίσκο, διότι έχει κόστος και διότι αποκλειστικό ζητούμενό της είναι η ενίσχυση του ενεργητικού τμήματος του ισολογισμού (και όχι του παθητικού) καθώς και η μεταβολή στα καθαρά λειτουργικά κέρδη. Αν η βιομηχανία που στραφεί στη μόχλευση, δεν πετύχει τον στόχο αυτό και δηλώσει αδυναμία να ανταποκριθεί στις νέες υποχρεώσεις που ανέλαβε, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα πτωχεύσει.

Το πόσο ανθεκτικές θα αποβούν οι ελληνικές βιομηχανίες στο υφεσιακό καθεστώς που επικρατεί, θα εξαρτηθεί από τις καινοτομίες που είναι προδιατεθειμένες να εισάγουν, το βαθμό ανταπόκρισής τους στον διεθνή ανταγωνισμό, τις δασμολογικές παρεμβάσεις του κράτους και την προσήλωσή τους στους δημιουργικούς, όπως λέγονται, κλάδους [π.χ. διαφήμιση, μουσική, αναπαραστατικές τέχνες, εικαστικές τέχνες (visual arts), τηλεόραση, κινηματογράφος, ραδιόφωνο, βιβλίο, e-games, ψηφιακές εφαρμογές, αρχιτεκτονική, κ.λπ.] ή σε αυτούς της μεταποίησης (π.χ. ποτά, προϊόντα καπνού, δέρματα – είδη υπόδησης, φαρμακευτικά προϊόντα, έπιπλα, τρόφιμα, κλωστοϋφαντουργία, χαρτί και ξύλο, ελαστικά και πλαστική ύλη, μεταλλικά ορυκτά, ηλεκτρολογικός εξοπλισμός κ.λπ.).

Η κυριότερη, όμως, προϋπόθεση αφορά το ίδιο το ελληνικό κράτος και την πρόθεση που επιδεικνύει, προκειμένου να ξεφύγει -επιτέλους!- από…τις ιδεοληψίες και την εσωστρέφεια που το στοιχειώνουν (π.χ. είτε συμβάλλοντας στη μείωση του παραγωγικού κόστους των επιχειρήσεων είτε σε ένα πιο φιλικό διακανονισμό των μη εξυπηρετούμενων δανείων τους κ.λπ.).

Η ελληνική βιομηχανία βρίσκεται…σε ελεύθερη πτώση. Ποιος άλλος, επομένως, μπορεί να τη βοηθήσει αποτελεσματικότερα -μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον αστάθειας και συρρίκνωσης, όπως το σημερινό- εκτός από το ίδιο το κράτος; Ποιος;

*Φιλόλογος – εκπαιδευτικός


            









Copy Protected by Chetan's WP-Copyprotect.