Χειροποίητα παιδικά παπούτσια μιας άλλης εποχής…

Χειροποίητα παιδικά παπούτσια. Μιας άλλης εποχής που υπήρχαν και οι τσαγκάρηδες που τα έκαναν. Έχουν περάσει πάνω από 55 χρόνια, ίσως και παραπάνω, από τότε που κατασκευάστηκαν, στον τόπο μας.

Άσπρα, με τα γαντζάκια τους και σόλα – τακούνι από γνήσιο πετσί με καρφιά…

Αξίζει να αναφερθεί ότι το Σωματείο των τσαγκαράδων ήταν ένα από τα πιο δυναμικά σωματεία την εποχή του μεσοπολέμου στο νησί της Λευκάδας με πολλές κινητοποιήσεις για τα μεροκάματα και τις συνθήκες εργασίες. Υπάρχουν πολλά δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο και κάποια φορά θα επανέλθουμε.

Aπεργιακή συγκέντρωση των τσαγκαράδων της Λευκάδας το 1935

Το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 1928 έγραφε στον Ριζοσπάστη από την Πάτρα ο Μήτσος Λαζαρόπουλος που είχε κάνει χρόνια στη Λευκάδα:

«Είμουνα αρκετό καιρό στη Λευκάδα κι΄ εργαζόμουνα εκεί. Οι εργάτες κει πέρα ζούνε κάτω απ΄ τις πιο άγριες συνθήκες. Υπάρχουν τέσσερα σωματεία· το σωματείο των λεμβούχων, καραγωγέων, εργατών λιμένος και τσαγκαράδων. Τα σωματεία όμως αυτά είναι αρκετά αδύναμα, γιατί δεν έχουν δώσει μια σοβαρή προσοχή για το μπάσιμο των εργατών στην πλειοψηφία τους μέσα σ΄ αυτά. Ναι μεν οι διοικούντες τα σωματεία αυτά μπορεί νάχουν την καλή θέληση για να εργαστούνε, πάντως όμως δεν καταβάλλουν τις προσπάθειες που πρέπει για να οργανώσουν την εργατική τάξη της Λευκάδας.

Αυτό έχει ως συνέπεια, οι εργάτες που μένουν ανοργάνωτοι να εκμεταλλεύουνται από τους εργοδότες και κατ΄ αυτό τον τρόπο να χτυπάνε τους οργανωμένους εργάτες στα μεροκάματα.

Ενώ π.χ. οι εργάτες λιμένος έχουν καθορίσει μεροκάματα δρχ. 100, οι εργοδότες εκμεταλλευόμενοι την ανοργανωσιά παίρνουν εργάτες με 75 δρχ. και λιγώτερα. Επίσης τα σωματεία της θάλασσας εάν είχαν μια οργανωμένη δύναμη θα μπορούσαν να μην αφίνουν τα βαπόρια να ξεφορτώνουν στη Βασιλική εις βάρος των οργανωμένων εργατών με εξευτελισμένα μεροκάματα. Το μπάσιμο των εργατών στα σωματεία μπορούν να το πετύχουν όταν διαφωτίσουν τους εργάτες στα ζητήματά τους.

Επίσης και το σωματείο τσαγκαράδων που υπάρχει βρίσκεται σε μια μεγάλη χαλάρωση γιατί δεν έχουνε νοιώσει όλοι οι τσαγκαράδες την πραγματική σημασία του σωματείου τους.

Οι εργάτες πρέπει να αγωνιστούν για την οργάνωση των σωματείων τους, ούτως ώστε να μπορούν να διεκδικήσουν ένα κομάτι ψωμί που τους το αφαιρούν οι πλουτοκράτες απ΄ το στόμα.

Επίσης πρέπει να εργαστούν για την ίδρυση ενός εργατικού Κέντρου που εάν δεν υπάρχει οφείλεται στην αμέλεια των συντρόφων που διοικούν τα σωματεία.»