Από μια μικρή αγγελία, άρχισε η υπέρλαμπρη ιστορία της «Μπάρτσα»

ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΧΑΤΖΗΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Τα εκατοστά δωδέκατα (112α) γενέθλιά της γιορτάζει σήμερα (29/11) η Μπαρσελόνα. Ο σύλλογος, δηλαδή, που -κατά το υπερήφανο μότο του- είναι «mes que un club», ήτοι: «κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος».

Η πλατιά λαϊκή βάση του συλλόγου, η διαχρονική λαϊκή εξουσία των socios (μέλη), η πρωτόγνωρη, για ποδοσφαιρικό/αθλητικό όμιλο, δημοκρατική λειτουργία, σε συνδυασμό με την ξεκάθαρη επαναστατική (ιδεολογική/πολιτική/κοινωνική) ταυτότητά της, καθιστούν την «Μπάρσα» ένα αθλητικό σωματείο σπάνιας κοπής.

Ένα κίνημα περισσότερο, παρά ένα κλαμπ. Δεν είναι τυχαίο -κάθε άλλο- ότι η Μπαρσελόνα υπέφερε τα πάνδεινα κατά τις σκοτεινές και αιματοβαμμένες περιόδους των δικτατόρων Πρίμο Ντε Ριβέρα (1923-1930) και Φράνκο (1939-1975).

Για να εξελιχθεί η Μπαρσελόνα και να φτάσει στις μέρες μας να είναι τόσο ζηλευτό σωματείο παγκόσμιας εμβέλειας, συνέβαλε πρωτίστως ο πρωτεργάτης της ίδρυσής της, ο χαρισματικός και πολυπράγμων, Τζοάν Γκάμπερ.

Μοιάζει οξύμωρο, είναι όμως αληθινό, ότι ο «πατριάρχης» της Μπαρσελόνα, ήταν Ελβετός (γερμανικής καταγωγής), ο οποίος βρέθηκε όλως τυχαίως (περαστικός, καθ” οδόν προς την Αφρική) στη Βαρκελώνη. Ερωτεύτηκε, όμως, ακαριαίως τα κάλλη της πόλης (και της Έμμα, μετέπειτα συζύγου του), άλλαξε πλάνα και έριξε μόνιμη άγκυρα εκεί.

Στην πραγματικότητα, ο Τζοάν Γκάμπερ λεγόταν Χανς Κάμπερ. Τόσο σφοδρά ξελογιάστηκε από την Καταλούνια όμως, ώστε δεν αρκέστηκε μόνο να μάθει (άπταιστα) την καταλανική γλώσσα, αλλά μετέτρεψε και σε καταλάνικο το ονοματεπώνυμό του!

Ο Κάμπερ ή Γκάμπερ, ήταν 21 ετών όταν ξεμπάρκαρε στη Βαρκελώνη, αλλά ήδη είχε εξελιχθεί σε πολυσχιδή προσωπικότητα. Ήταν επιτυχημένος λογιστής και ένθερμος σπόρτσμαν. Διετέλεσε ποδοσφαιριστής εξ απαλών ονύχων στην πατρίδα του, ενώ διακρίθηκε ως ποδηλάτης, δρομέας μεγάλων αποστάσεων, γκόλφερ, τενίστας και παίκτης ράγκμπι (στη γαλλική Λιόν). Υπήρξε αρχηγός της Μπαζέλ (Βασιλεία) και εν συνεχεία ίδρυσε την Φ.Κ. Ζυρίχη, στην οποία ήταν παίκτης και αρχηγός.

Η Φ.Κ. Μπαρσελόνα πήρε σάρκα και οστά από την ανταπόκριση μιας δράκας ποδοσφαιρόφιλων σε αγγελία του Γκάμπερ (σε εφημερίδα της Βαρκελώνης), με την οποίαν ζητούσε συνοδοιπόρους για την ίδρυση ποδοσφαιρικής ομάδας. Την πρόταση του σκαπανέα Ελβετού ενστερνίστηκαν ένδεκα ποδοσφαιρόφιλοι κάτοικοι της πόλης, από διαφορετικές εθνότητες: έξι Καταλανοί, τρεις Άγγλοι, δύο Ελβετο-γερμανοί. Ορισμένοι εξ αυτών, μάλιστα, προεξάρχοντος του Γκάμπερ, εκτός από μέλη του Δ.Σ. του νεοσύστατου συλλόγου έγιναν παράλληλα και ποδοσφαιριστές του. Ο ίδιος ο Γκάμπερ αγωνίστηκε ώς το 1903 κι έλαμψε στη βραχύβια καριέρα του ως τοπ-σκόρερ της ομάδας.

Ο ερωτευμένος -είπαμε- με τη Βαρκελώνη Γκάμπερ, εξαρχής φρόντισε να δώσει στο δημιούργημά του καταλάνικη ταυτότητα, μολονότι ξένος ο ίδιος. Παράλληλα, καθότι πολύπλευρος, δημιουργικός και οραματιστής, πάλεψε και κατόρθωσε, το 1922, ν” αποκτήσει ο σύλλογος το δεύτερο ιδιόκτητο, μα τρανό, γήπεδό του, το Les Corts (30.000 θέσεων).

Στα πρώτα χρόνια πορείας της Μπαρσελόνα κάθε άλλο παρά ρόδινες ήσαν οι συνθήκες. Ωστόσο, ο φλογερός και μαχητής «πατέρας» του σωματείου το έσωσε δύο φορές από τη διάλυση, όταν οι απογοητευτικές εμφανίσεις της ομάδας και η απροσδόκητη απώλεια τίτλων, αποκαρδίωσαν οπαδούς και μέλη. Το 1908 ο σύλλογος είχε μείνει με μόλις 38 μέλη και κρατήθηκε μόνο και μόνο από το πείσμα του Γκάμπερ, που αψήφησε τους μαύρους οιωνούς, ανέλαβε την προεδρία της Μπαρσελόνα, συγκέντρωσε χρήματα χτυπώντας μία προς μία τις πόρτες των σπιτιών της πόλης! Έτσι, μπόρεσε να οδηγήσει την Μπάρσα στην πρώτη «χρυσή εποχή» της, δελεάζοντας τον… Μέσι της δεκαετίας του `10, τον μυθικό Παουλίνο Αλκάνταρα, αλλά και τον πρώτο επαγγελματία προπονητή, τον Άγγλο Γκρίνγουελ.

Δυστυχώς, το τέλος του διορατικού πεισματάρη και ιδιοφυούς παράγοντα, ήταν τραγικό. Πρώτα κυνηγήθηκε, το 1925, από τον δικτάτορα Ριβέρα (θεωρήθηκε βασικός υποκινητής μιας αυθόρμητης εξέγερσης οπαδών της Μπαρσελόνα κατά του καθεστώτος, η οποία τιμωρήθηκε με αποκλεισμό του γηπέδου Λες Κορτς για έξι μήνες). Ύστερα κατέρρευσε, καθώς το «Κραχ» στις ΗΠΑ το ’29 επέσυρε και την πρώτη σύγχρονη παγκόσμια οικονομική κρίση. Οι επιχειρήσεις και η περιουσία του Γκάμπερ εξανεμίστηκαν εν μία νυκτί.

Το πλήγμα για τον περήφανο και ευαίσθητο Ελβετό ήταν αβάσταχτο, η ψυχική κατάρρευσή του αναπόφευκτη και η αυτοκτονία του, τον Ιούλιο του 1930, μοιραία…

Πηγή: www.sentragoal.com.cy

(Το άρθρο μας στάλθηκε από τον αναγνώστη μας Παναγιώτη Π.)