Ευχαριστήριο των παιδιών του Νίκου Κατηφόρη

Ο πατέρας μας, Νίκος Κωνστ. Κατηφόρης, έζησε μία ολοκληρωμένη ζωή, συνεπής στις αρχές του, δίκαιος, γενναίος, αξιοπρεπής. Υπήρξε τρυφερός, υποδειγματικός οικογενειάρχης, συνειδητός πολίτης. Σημαντικός δικηγόρος, που όπως γράφηκε άσκησε το επάγγελμα «λειτουργηματικά και όχι επαγγελματικά», διανοούμενος, είχε αφομοιώσει τον ντελικάτο επτανησιακό πολιτισμό τον οποίο έφερε διαρκώς. Για το περιβάλλον του και κυρίως για εμάς τα παιδιά του, ήταν μία ζωντανή Ανθολογία. Σε ανύποπτες στιγμές μας απήγγειλε από μνήμης το ενδεδειγμένο ποίημα. Τον «Κρητικό» του Σολωμού όταν το φεγγάρι ανέτειλε από τα Ακαρνανικά όρη, την «Ανοιξιάτικη Μπόρα» του Μαλακάση με τις πρώτες στάλες της βροχής, το «Φθινόπωρο του 36» για να μας επισημάνει αυτό το υπέροχο «Έτσι ήταν» με το οποίο αρχίζει. Σολωμό, Κάλβο, Χατζόπουλο, Παλαμά, Φώσκολο και κυρίως Βαλαωρίτη και Σικελιανό αλλά και Όμηρο και Αισχύλο και μέχρι το τέλος ρομαντικούς, Γάλλους ποιητές …

Πίστευε στις ρίζες. Γνώριζε πάρα πολύ καλά την ιστορία και της μητρικής και της πατρικής του οικογένειας και με κάθε ευκαιρία θα μοιραζόνταν μαζί μας μία πράξη των προγόνων μας κατά την οποία φέρθηκαν αξιοπρεπώς ή δίκαια σε μία δεδομένη στιγμή.

Συμμετείχε στα κοινά μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του, παρακολουθώντας αδιαλείπτως τις αλλαγές του κόσμου και του αγαπημένου του νησιού. Αλληλογραφούσε, αρθρογραφούσε, παρενέβαινε διακριτικά για να παραινέσει, να συμβουλέψει, να θυμίσει. Η Εταιρεία Λευκαδικών Μελετών, η Βιβλιοθήκη, τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, τα Μουσεία, οι Σύλλογοι, οι Ιεροί Ναοί, το Γηροκομείο, η Φιλαρμονική ήταν στην έγνοια του για να τους εμπιστευτεί σκέψεις, οικογενειακά τεκμήρια που είχαν ενδιαφέρον ή τους αφορούσαν, κώδικες, σπάνιες εκδόσεις, έγγραφα, ο,τιδήποτε έκρινε ότι θα έπρεπε να είναι στη διάθεση της κοινωνίας και όχι κλεισμένο στους τοίχους του σπιτιού μας.

Ήταν εκπρόσωπος μιας γενιάς που θέλησε να αλλάξει τον κόσμο και δεν παραιτήθηκε ποτέ από το όνειρο αυτό. Αγωνίστηκε στην Αντίσταση, φυλακίστηκε, κράτησε γενναία στάση με συνέπειες στα χρόνια της «τρομοκρατίας» (όπως τα αποκαλούσε) που ακολούθησαν, και σε κάθε ένα από τα βαριά χτυπήματα της μοίρας του, αξιοπρεπής και αντλώντας δύναμη από το Θεό στον οποίο πίστευε αλλά και την αγάπη του περιβάλλοντός του, προχωρούσε.

Μέχρι την τελευταίες μέρες της ζωής του, το δυνατό του μυαλό και η μεγάλη του καρδιά είχαν στο κέντρο το συνάθρωπό του, τον οποίο αγάπησε με απόλυτη ειλικρίνεια. Πίστευε πάρα πολύ στη δύναμη της Αγάπης και δικαιώθηκε. Με τον θάνατό του, δεκάδες άνθρωποι, μοιραστήκατε μαζί μας τις σκέψεις, τις αναμνήσεις, τη συγκίνησή σας για το θάνατό του. Νοιώσατε τη στοργή και το ενδιαφέρον που αισθανόταν για τον καθένα προσωπικά και του το ανταποδώσατε.

Σας ευχαριστούμε από την καρδιά μας γιατί μοιραστήκαμε μαζί σας τον πόνο μας και μας τον αμβλύνατε. Σας ευχαριστούμε γιατί επιβεβαιώσατε την πεποίθησή του, ότι «νυνί δέ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τά τρία ταῦτα· μείζων δέ τούτων ἡ άγάπη».

Τα παιδιά του.