Ο ποιητής μας Δημήτρης Ε. Σολδάτος

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η ποίηση. Ιδίως η πεζή, αυτή που δεν έχει ομοιοκατάληκτους στίχους. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί αρκετές φορές δεν την καταλαβαίνω. Και δε φταίνε σίγουρα οι κακόμοιροι οι ποιητές. Φταίνε κατά κύριο λόγο οι δάσκαλοί μας, σ” όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης που περάσαμε, που δεν έκαναν τον κόπο να μας τη γνωρίσουν. Που δεν μας έμαθαν να την αγαπάμε. Που δεν μας έμαθαν να τη διαβάζουμε. Και φυσικά μερίδιο ευθύνης φέρουμε και μεις οι ίδιοι.

Για το λόγο αυτό αποφεύγω να αγοράζω ποιητικές συλλογές, εκτός και αν ανήκουν σε κάποιον κατά πολλούς καταξιωμένο ποιητή.

Όταν όμως πρόσφατα στο βιβλιοπωλείο του «Τσιρίμπαση», ορμώμενος περισσότερο από περιέργεια βλέποντας την άσπρη ταινία στο εξώφυλλο του βιβλίου που έγραφε «Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών», ξεφύλλισα την ποιητική συλλογή «ΚΑΦΕ ΡΕΤΡΟ» (Εκδόσεις Ηλία Κοντογιώργη, 2004)

του συντοπίτη μας Δημήτρη Σολδάτου έμεινα κατάπληκτος. Μπορεί να έπαιξαν ρόλο οι ίδιες πάνω – κάτω βιωματικές αφετηρίες με τον ποιητή, μπορεί τα γνώριμα σε μένα -τα συναντά κανείς σ” όλα τα χωριά της Λευκάδας- πρόσωπα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων που περιγράφει. Το βιβλίο του πάντως μου άρεσε πολύ και το συνιστώ ανεπιφύλακτα στον καθένα για διάβασμα.

Ανάμεσα στ’ άλλα που αναφέρονται στο σκεπτικό της βράβευσής του ήταν και τα εξής: «…διακρίθηκε για την παράξενη επιδεξιότητα της γραφής του να εναρμονίζει το παραδοσιακό ύφος με μια σύγχρονη αποφθεγματική ανατρεπτικότητα διατηρώντας το σεβασμό στο λυρικό στοιχείο…». (Πηγή: poetry’s lover)

Διαβάσαμε για τη βράβευση του ποιητή από την Ακαδημία Αθηνών, με το βραβείο ποίησης «Λάμπρος Πορφύρας», στην τοπική εφημερίδα «Τα Νέα της Λευκάδας», της οποίας ο ποιητής είναι συνεργάτης. Έγραφε τότε η εφημερίδα:

«Χθες Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2007 και ώρα 18:00 o συμπατριώτης μας Δημήτρης Σολδάτος τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο ποίησης «Λάμπρος Πορφύρας», που συνοδεύεται από το χρηματικό έπαθλο των 5000 ευρώ, για το βιβλίο του «ΚΑΦΕ ΡΕΤΡΟ» (εκδόσεις Ηλία Κοντογεώργη) κατά την Πανηγυρική Συνεδρία που πραγματοποιήθηκε στην Μεγάλη Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών (οδός Πανεπιστημίου 30).

Πρόκειται για την ύψιστη τιμή από το κορυφαίο πνευματικό ίδρυμα της χώρας. Οπωσδήποτε είναι η μεγαλύτερη δικαίωση μιας χρόνιας προσπάθειας του Δημήτρη Σολδάτου, είτε μέσα από την στήλη «το Ποίημα της Εβδομάδας» που έγραφε στην εφημερίδα μας είτε με την δημιουργία του «ΚΑΦΕ ΡΕΤΡΟ».

Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει ποιήματα, με στοιχεία λαογραφίας και παράδοσης, αλλά και με πλήθος υπαρξιακών και οντολογικών αναζητήσεων, γραμμένα σε έμμετρους ομοιοκατάληκτους στίχους με δωρική λιτότητα, συνοδευόμενα από αντίστοιχες φωτογραφίες. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου υπάρχουν διασκευασμένα ποιήματα κορυφαίων μορφών της παγκόσμιας ποίησης (Άννα Αχμάτοβα, Αρθούρος Ρεμπώ κ.α.).»

Αργότερα, μετά την έκδοση του πρώτου του βιβλίου, κυκλοφόρησε επίσης ένα CD με στίχους του Δημήτρη Σολδάτου και μουσική του Χρυσόστομου Κονιδάρη, με τίτλο: “Τώρα που βραδιάζει πιο νωρίς”. Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε, η νέα του ποιητική συλλογή, με τίτλο: “Nobel λόγω ατεχνίας” (Εκδόσεις Κονιδάρη, 2008), η οποία περιλαμβάνει κυρίως έμμετρα σατιρικά ποιήματα, αλλά και διασκευές ποιημάτων ξένων ποιητών, καθώς και κάποια ελευθερόστιχα ποιήματα. (Πηγή: Ποιείν-Επιθεώρηση Ποιητικής Τέχνης)

Παραθέτουμε δυο ποιήματα του Σολδάτου από το βιβλίο του «ΚΑΦΕ ΡΕΤΡΟ»:

Ο μπάρμπα-Γιάννης

Πανέξυπνο ήταν γεροντάκι,
που “χε ένα ύφος σαν παιδάκι.
Χοντρά γυαλιά, τριμμένα ρούχα…
Αχ, πόση, Θε μου, αγάπη του “χα!

Με το που μ” έβλεπε μπροστά του,
ξανάνιωνε απ” τη χαρά του!
Κι απ” το σοφό του έβγαζε στόμα
κουβέντες που θυμάμαι ακόμα:

«Άσε να λεν, μου “λεγε, οι άλλοι
που σκέπτονται με το κεφάλι
το… κάτω! Κι άκου εσύ το πάνω.
Ποτέ μη θες τα παραπάνω

απ” τ” αρκετά. Μην προσποιείσαι,
κι ας σε μισούν γι” αυτό που είσαι,
γιατί για εκειό που παριστάνεις
αν σ” εκτιμούν, τι να το κάνεις;

Η αδικία είναι φίδι!
Μα στη ζωή, το γόρμο απίδι
το τρώει το κουτσό γουρούνι…»
Κι όλο κουνούσε το μπαστούνι

σα να φοβέριζε, από πέρα
το χάρο που έφτασε μια μέρα,
για να θολώσει τα γυαλιά του
με την ανάσα του θανάτου!

Αυτός ήταν ο μπάρμπα-Γιάννης
ο Πατσαλίκης, ο «Αι-Γιάννης».
«Ο παλαβός» θα πουν οι άλλοι-
μα, με το… κάτω τους κεφάλι!

Το κουρείο

Του Βρακατσέλη το κουρείο
-κλειστό από χρόνια, στο παζάρι-
μοιάζει με άταφο κουφάρι
που ψάχνει για νεκροταφείο!

Τα ξύλα γίνανε σαπίμια,
αφίσες πάνω κολλημένες,
λαδομπογιές ξεφλουδισμένες·
και τζάμια θρύψαλα! Συντρίμια

ενός καιρού που “χει πεθάνει.
Τριγύρω κτίρια καινούργια.
Περνούν οι άνθρωποι με φούρια
-γιατί η ώρα δεν τους φτάνει-

κι ούτε π” ακούνε το ψαλίδι
του Χρόνου μέσα στο κουρείο,
που σα μακάβριο αστείο
λέει για ζωές κομμένες ήδη.

Περνούν οι άνθρωποι, εν τέλει,
και τρίχες μοιάζουν τα όνειρά τους!
Κάποτε έρχεται η σειρά τους
-από έναν, κάποιον, Βρακατσέλη-

να ξυριστούν, να κουρευτούνε,
φτηνή κολόνια να φορέσουν
κι ύστερα ανάσκελα να πέσουν
και να θαφτούνε!

Περνούν οι άνθρωποι, περνούνε…