Μια φορά κι έναν καιρό …ήταν ένα νησί
Της Χρυσούλας Σκλαβενίτη
Mια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα όμορφο νησί.
Υπάρχουν πολλά όμορφα νησιά παντού στο κόσμο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα.
Εδώ είναι το νησί της ιστορίας μας. Και το παραμύθι του δεν διαφέρει πολύ από το παραμύθι κάθε νησιού και κάθε τόπου.
Η μητέρα του η φύση το είχε προικίσει με όλα τα καλά του κόσμου. Δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από κάποιο άλλο.
Του ΄χε δώσει χιλιόμετρα ολόκληρα, από λευκές δαντέλες, καμωμένες με τα καλύτερα υλικά να το στολίζουν ολόγυρά του. Και ανάμεσα τους είχε σοφά τοποθετήσει ακοίμητους τεράστιους φρουρούς, πέτρινους και δυνατούς. Μεγάλα βράχια που λαμποκοπούσαν στον ήλιο κι έδωσαν λένε και το όνομα του από το λευκό που ο βασιλιάς του ουρανού, έστελνε επάνω τους. Πιο πολλούς και δυνατούς είχε εκεί που το απέραντο πέλαγος το άγγιζε βίαια και σκληρά, κι λιγότερους εκεί που το θαλάσσιο χάδι ήταν τρυφερό και ήσυχο.
Του ΄χε δώσει βουνά ψηλά, καταπράσινα που έκρυβαν θησαυρούς πολύχρωμους μικρούς και μοσχομυριστούς, αγριολούλουδα και βότανα και δέντρα αιωνόβια που αν καθόσουν στον κορμό τους κι άφηνες την ακοή της ψυχής σου να ελεύθερη, θα μπορούσαν να σου πουν ιστορίες από τα χρόνια του μύθου.
Και αυτά τα βουνά χώριζαν από τη μια και ένωναν από την άλλη τα σκόρπια χωριουδάκια, με μονοπάτια χωμάτινα, που ο κόσμος κρατούσε καθαρά και ανοιχτά, και ο ήλιος, τα αστέρια και το φεγγάρι, αλλά και τα μικρά πέτρινα εικονοστάσια τα βράδια χωρίς φεγγάρι έδειχναν το δρόμο στους μοναχικούς ταξιδιώτες.
Κι ανάμεσα στα βουνά και τα καταπράσινα δάση, του ΄δωσε η μάνα φύση και κάμπους, μικρούς αλλά γόνιμους, που αν άξια χέρια τους δουλέψουν θα δώσουν δώρο καρπό γλυκό. Στάρι, όσπρια, σταφύλι. Κι όπου δεν υπήρχαν κάμποι τα άξια χέρια βρήκαν τρόπους να κάνουν το βουνό να γεννήσει καρπό, χτίζοντας την πέτρα με μεράκι και σεβασμό. Γιατί όπου υπάρχει σεβασμός η φύση στο επιστρέφει με δώρα.
Και έχει εκεί ακόμα, στην καρδιά του, ανάμεσα στις κορυφές των βουνών του, ένα κάμπο μεγάλο που αν τον πρωτοδείς θαρρείς κι είσαι σε άλλο τόπο.
Κι είναι γεμάτο με αλώνια, μιας κι ο άνεμος το αγαπά, κι έρχεται συχνά να το συντροφέψει, και να βοηθήσει τον κόπο των ανθρώπων και να σταθεί δίπλα τους. Γιατί κι ο άνεμος γιος της φύσης είναι και ξέρει να φροντίζει τα αδέρφια του.
Κι εκεί μέσα από τις φυλλωσιές, στα δέντρα, στα στάχια και στα αμπέλια, οι αλαφροΐσκιωτοι κι οι αθώοι στην ψυχή, μπορούσανε να ακούνε τα τραγούδια των νεράιδων που μαζεύονταν στα αλώνια τα βράδια κι έπειτα πάνε στους μύλους, του ανέμου και του νερού και καθίζουν και ξεκουράζονται και φτιάχνουν παραμύθια και νανουρίσματα γλυκά.
Και είναι και τα νερά που κυλάνε απ΄ τις κορφές, και φτιάχνουμε μικρά αλλά ορμητικά ποτάμια που ξέρουν πότε να αγριέψουν και να φτιάξουν καταρράκτες μικρούς και μεγάλους, και λιμνούλες, και πότε ήσυχα να κυλήσουν και να φτάσουν στη θάλασσα.
Κι έχει φαράγγια και σπηλιές πολλές και κρύβει μυστικά που μόνο λίγοι μπορούν να δουν και να νιώσουν.
Ένα όμορφο νησί, να το χαίρεσαι, να το αγαπάς.
Κι όσο οι άνθρωποι που ζούσαν σε αυτό, κέρδιζαν το ψωμί τους από τη γη, ακόμα κι έκαναν λάθη και το πλήγωναν, είχαν όμως την ικανότητα να το ακούνε, μπορούσαν να ακούνε το κλάμα του ή το γέλιο του. Μπορούσαν να ακούνε το παράπονο του, αλλά μπορούσαν να νιώσουν και την ευχαρίστηση του. Μπορούσαν να νιώσουν την οργή του και ήξεραν μετά πώς να το γλυκοπιάσουν, να το νταντέψουν και να το αγκαλιάσουν.
Μα ήταν όλα ρόδινα σε κείνο το νησί;
Όχι δεν ήταν γιατί κι η φύση κρύβει δυνάμεις μέσα της που δεν μπορεί κι ίδια να ορίσει. Κι έτσι ξύπναγε κατά καιρούς μια δύναμη από τα έγκατά της ο μυθικός ο Γίγαντας ο Εγκέλαδος και έκανε το νησί να πονά, το πλήγωνε, το τραυμάτιζε σκληρά κι έπαιρνε μαζί του για λάφυρο του ανθρώπινες ζωές κι άφηνε πίσω του συντρίμμια και όσοι απέμεναν έπρεπε να ξεκινήσουν από την αρχή. Γιατί να …αυτή είναι η φύση του ανθρώπου να πέφτει και να σηκώνεται ξανά.
Κι άλλοτε θύμωναν και τα ποτάμια γιατί άνοιγε ο ουρανός και έριχνε νερό πολύ κι έπνιγε τα πάντα κι αλίμονο σε όποιον βρίσκονταν στην άγρια ορμή του μπροστά.
Μα έτσι είναι η φύση. Ανυπότακτη, ελεύθερη και άτακτη.
Ο άνθρωπος έμαθε σιγά σιγά τα τερτίπια της και τις αναποδιές της κι ως ένα μέρος κατάφερε να τη φέρει με τα νερά του, έτσι και στο μικρό νησί, αλλά ποτέ δεν κατάφερε και δεν θα καταφέρει να την κάνε σκλάβα , να την ορίσει μέχρι τέλους γιατί η δύναμη της είναι πάνω από τη δύναμη όλων των ανθρώπων μαζί.
Μα τα χρόνια περνούσαν κι οι άνθρωποι έπαψαν πια να είναι δεμένοι με τη γη. Και ξέχασαν ότι εκείνη είναι δυνατότερη. Έπαψαν να ακούνε την ανάσα της, βάλθηκαν να την πατήσουν κάτω, να την αλλάξουν, τάχα να την υποτάξουν και έκαναν αλλαγές στο όμορφο νησί.
Αλλαγές χωρίς σχέδιο, χωρίς ουσία, ανεξέλεγκτα και μόνος του ο καθένας κατά το προσωπικό του συμφέρον, κατά το πώς τον βόλευε, κατά το πώς θα κέρδιζε, περισσότερα από τον άλλο. Όχι πια καρπούς, όχι πια αγαθά με ιδρώτα αποκτημένα, αλλά κέρδη εύκολα και σίγουρα, και χωρίς κόπο πολύ.
Γιατί το νησί άλλαξε και μπήκε κάτω από την κυριαρχία του νέου άρχοντα, ας μη πούμε το όνομα του …. και το νησί τάχα έπρεπε να ταχτοποιηθεί για να τον υποδεχτεί. Γιατί εκείνος υποσχέθηκε ότι θα φέρει πλούτο και ο πλούτος ποτέ δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο.
Και εκεί που φαίνονταν τάχα καινούριο τη μια χρονιά το μικρό νησί, πάλιωνε την άλλη και κανένας ποτέ δεν νοιαζόταν να φτιάξει ό,τι χαλούσε γιατί υπήρχε πάντα κάποιος πιο ψηλά που υπηρετούσε τον άρχοντα του εύκολου κέρδους.
Αυτός όμως σιγά να μη νοιάζονταν.
Έπαιρνε ό,τι μπορούσε κι έφτιαχνε σχέδια, πολλά σχέδια, πολλά…χαλούσε πολλά χαρτιά για να τα γράψει και μετά τα συζητούσε και μετά πάλι και πάλι, συζητήσεις πολλές, και κι ύστερα όταν τελείωναν οι συζητήσεις και τα λόγια τα πολλά, περίμεναν ότι θα έρχονταν τα αναγκαία (χρήματα δηλαδή) από τον ουρανό για να γίνουν τα σχέδια έργα.
Μα τα σχέδια εκτός από χρήματα θέλουν και αγάπη και σεβασμό. Κι αυτό το είχαν όλοι ξεχάσει κι ο ένας έριχνε το φταίξιμο στον άλλο που το όμορφο νησί είχε αρχίσει και από μοναδικό γινόταν συνηθισμένο και παρατημένο.
Κανείς από τους ανθρώπους πια δεν θεωρούσε αυτονόητο ότι έπρεπε να το φροντίσει. Κανείς τους δε νοιαζόταν για το αν πέθαινε σιγά σιγά.
Λίγοι μόνο, πολλοί λίγοι που έμαθαν σιγά σιγά να ακούνε την ανάσα του από την αρχή, και έμαθαν να το πλησιάζουν και να το αγγίζουν, χωρίς να φοβούνται μήπως το χώμα τους λερώσει, μήπως το αγκάθι τους πληγώσει, άρχισαν να το φέρνουν βόλτα και για αρχή να το γνωρίζουν και να βλέπουν που πονά και που θέλει γιατρειά για να γυρίσουν αν το γιάνουν.
Αν αυτοί οι λίγοι γίνουν πολλοί το όμορφο νησί θα γίνει το ομορφότερο του κόσμου!
Κι ας αφήσουν τους άλλους στα σχέδια, στα λόγια και τις αναμονές τους.
Άλλωστε, είπε κάποιος κάποτε, για να προστατεύσουμε (και να φροντίσουμε, συμπληρώνω εγώ) κάτι, πρέπει πρώτα να το αγαπήσουμε και για να το αγαπήσουμε θα πρέπει να το γνωρίσουμε. Τότε οι πιθανότητες να το σώσουμε είναι περισσότερες πολύ περισσότερες.
«Οι άνθρωποι προστατεύουν μόνο ότι αγαπούν,.. αλλά μπορούν να αγαπήσουν μόνο ότι γνωρίζουν».. Ζακ-Ιβ Κουστό.
