Μοιρολόγια για μια δις χαροκαμένη μάνα, την Καλλιόπη Μαυρογιώργου-Νικήτα

«Μπιζέρισα και δείλιασα να τραγουδάω το χάρο…»

H Καλλιόπη Νικήτα ψήνει ψωμί στον ξυλόφουρνό της… (Φωτογραφία: Μ. Αγγέλη)

Γράφει η δρ Μαρία Ν. Αγγέλη

I). Καλλιόπη, τα λουλούδια σου και τα μυριστικά σου
Πάρ΄τα και βάλ΄τα στο νερό να μη σου μαραθούνε.
Κι αυτού στον Άδη που θα πας, στον Άδη π΄ θα κατέβεις
Δώσε τα σκούρα στους τρανούς, τ΄ αλέγρα στα κορίτσα,
Σ΄ αυτά τ΄ ανύπαντρα παιδιά δώσε τα τριαντάφ΄λλα!

II). Τ΄ αδέρφια είναι λεβεντιά και τα παιδιά καμάρι
Και τα καλά αντρόγυνα ντουνιάς κι απάνω κόσμος!
-Μάθε παιδί μου, τι θα σ΄ πω και μην το λησμονήσεις
Να μο ΄ρχεσαι στον ύπνο μου για να γλυκοκβεντιάζω
Να σε ρωτάω να μου πεις το πώς περνάς στο χάρο
Όποιος θα μπει στη μαύρη γη ποτέ του δε γυρίζει
Και τους ξεχνάει ο ντουνιάς κι ο απάνω κόσμος …
(Νίκο μουου! παιδάκι μου!).

III). Ρήνη μ΄,
Αυτού που πας θα κατεβείς στου χάρου τα σαράια
Στο πατινό του το σκαλί κάτσε να ξανασάνεις
Και τότε κρίνε μια φωνή ν΄ ακούσει ο κάτω κόσμος
Να ΄ρθούνε οι φίλοι κι οι γνωστοί και το συγγένειό μας
Κρεβάτι να σου στρώσουνε γιατρό για να σου φέρουν
Μήπως βρεθεί το φάρμακο αυτού στον κάτω κόσμο
Να γιάνουνε οι πόνοι σου να μην αναστενάζεις!
(φιλενάδα μου!).

Σημείωση: Τα δυο μοιρολόγια ii και iii μου τα σιγοτραγούδησε η ίδια η θειά Καλλιόπη. Το ένα για το πρώτο παιδί που είχε χάσει, το Νίκο. Αργότερα έχασε και δεύτερο παιδί τον Αριστείδη. Πήγα να τη συλλυπηθώ τότε και τη βρήκα που κρατούσε τις δυο φωτογραφίες στα χέρια και έκλαιγε βουβά… Διπλά χαροκαμένη μάνα!

Και το άλλο μοιρολόγι το τραγούδησε για τη μάνα μου, Ειρήνη Αγγέλη, την καλή της γειτόνισσα και φιλενάδα. Τα κατέγραψα το καλοκαίρι του 2000.