Πόνημα του λαϊκού ποιητή Θέμη Βρεττού (Πλιάτσικα)
Του Κολυβιάτη Θέμη Βρεττού (Πλιάτσικα)
Αφιέρωμα στη γενιά του παγκοσμίου και εμφυλίου πολέμου, στους ντόπιους ξενητεμένους.
Μερική άποψη του χωριού Κολυβάτα Λευκάδας
| Είμαστε περήφανοι | Εκεί μας βρήκε ο πόλεμος |
| Και το “χουμε καμάρι | Της γερμανοκρατίας |
| Που τόσα διδαχτήκαμε | Εκεί και ο εμφύλιος |
| Απ” το σκολειό «οι Σκάροι» | της αδελφοκτονίας |
| Όλοι αδικηθήκαμε | Έχουμε αποθέματα |
| Στα ίσια και γεμάτα | Σε τέτοιες εμπειρίες |
| Οι ποιητές κι οι στιχουργοί | Μπορούσαμε να γράψουμε |
| Από τα Κολυβάτα | Χιλιάδες ιστορίες |
| Αδικηθήκαμε μαζί | Μα θα ρωτήσετε γιατί |
| Και με τους κτηνοτρόφους | Δεν γράψαμε ούτε μία |
| Πάθαμε κάζο από γνωστούς | Γιατί είμαστε τα θύματα |
| Εχθρούς μα και συντρόφους | στη σάπια κοινωνία |
| Δεν είμαστε λίγοι μα πολλοί | Γιατί αν ασχολούμαστε |
| Σ” αυτό το χωριουδάκι | Εμείς μ” αυτά και μόνο |
| Όμως η μετανάστευση | Θα είχαμε συνέχεια |
| Μας πότισε φαρμάκι | Στην πίκρα και το πόνο |
| Σκορπίσαμε σαν τα πουλιά | Έτσι αναγκαστήκαμε |
| Στης ξενητειάς τα μέρη | Μ” άλλα να ασχοληθούμε |
| Αν θα ανταμώσουμε ξανά | Στα ξένα σκλαβοπάζαρα |
| Κανένας δεν το ξέρει | Όλοι να πουληθούμε |
| Κάθε φορά που έρχεται | Μιας και η φτώχεια ήτανε |
| Στο νου μας το χωριό μας | Βαριά κληρονομιά μας |
| Ξεραίνεται το σάλιο μας | Τα λάθη φορτωθήκαμε |
| Κολλάει στο λαιμό μας | Όλοι απ” τη γενιά μας |
| Και κάθε που στη ξενητειά | Πνεύμα βεβαίως είχαμε |
| Κάποιο γνωστό θα βρούμε | Κι αυτό είναι το κρίμα |
| Λέμε για κείνο το χωριό | Μα για ν” ασχοληθείς μ” αυτά |
| Αν θα το ξαναϊδούμε | Χρειάζεσαι και χρήμα |
| Είναι για μας διπλός καϋμός | Κι όλοι εμείς που είχαμε |
| Που σαν βρεθούμε μόνοι | Το πνεύμα και τις χάρες |
| Θυμόμαστε τις χάρες του | Η μοίρα μας ανάγκασε |
| Κι η πίκρα του μας λιώνει | Να ζούμε με λαχτάρες |
| Γιατί πως να το κάνουμε | Όμως τη μοίρα του ποτέ |
| Σ” αυτά εκεί τα σπίτια | Κανείς να μην τη βρίσει |
| Άρχισε η ζωή για μας | Χωρίς αυτή ο άνθρωπος |
| Με χίλια καρδιοχτύπια | Δύσκολο και να ζήσει |
| Εκεί πρωτογνωρίσαμε | Βεβαίως αδικηθήκαμε |
| Το μίσος την κακία | Εμείς απ” τη γενιά μας |
| Εκεί γίναμε μάρτυρες | Όμως αγωνιστήκαμε |
| Στου διχασμού τη βία | Να ζήσουν τα παιδιά μας |
| Θάμαστε οι συνεχιστές | |
| Στο ήθος της πορείας | |
| Με το καλό παράδειγμα | |
| αυτής της ιστορίας | |
