«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…»
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Η Σταύρωση (λεπτομέρεια), 1597
Δημήτρης Μπάσης και Εστουδιαντίνα. Σήμερον κρεμάται επί ξύλου. Μόναχο 2016.
Σήμερον κρεμάται επί ξύλου,
ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται,
ο των αγγέλων βασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται
ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.
Ράπισμα κατεδέξατο,
ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.
Ήλοις προσηλώθη,
ο Νυμφίος της Εκκλησίας.
Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου.
Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.
Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.
Κρεμάστηκε και το μέγιστο των Ελλήνων πολιτών την τελευταία δεκετία.
Ασφαλώς και συμπάσχουμε με τον κρεμασμένο θεάνθρωπο και πρέπει να συμπάσχουμε , αλλά να μην ξεχνάμε και τους πολλούς – το μέγιστον των Ελλήνων- που κρεμάστηκαν.
Και μας χαροποιεί η Ανάσταση έστω και ενός ανθρώπου ( του θεανθρώπου) ώς ένας λιγότερο κρεμασμένος και θανατωμένος αλλά δεν ξεχνάμε – δεν μας χαροποιεί- το διαρκές κρέμασμα των πολλών για δεκαετία και είδωμεν.
Θέλωμε όλο και περισσότερους συνανθρώπους μας να ξεκρεμιώνται και να ανασταίνονται. Και αν είναι δυνατόν όλους.
Στην ιστορική μνήμη επανέρχονται οι διώξεις των Χριστιανών απ το Ρωμα’ι’κό Imperium και το κρέμασμα των δούλων απ τον Ρωμαίο στρατηγό Κράσσο με το στήσιμο των 6000 σταυρών στην Καπύη οδό που ώς και χριστιανοί κάποιοι ανάμεσα σε αυτούς , οραματιζόνταν και με την χριστιανική πίστη ( η ιδέα παραγάγγει υλικά αποτελέσματα ) να γίνουν τουλάχιστον απελεύθεροι ώς άνθρωποι. Και αυτή την πίστη φέρνει και η σταύρωση του Ιησού Χριστού , για το ξεκρέμασμα και Ανάσταση των κρεμασμένων Ελλήνων ιδιαίτερα την τελευταία χρεωκοπική δεκαετία.
Το φώς της Αναστάσεως του κυρίου, το ανέσπερο φώς , ώς οδηγός για να φωτίζει ακόμη και απ τις χαραμάδες ώς αρχή για το ξεκρέμασμα των όλων των κρεμασμένων Ελλήνων .