Πρώτη του Μάη: Δεν είναι αργία, είν΄ απεργία…

Tις παλαιότερες πρωτομαγιές όταν ακόμη είχε μείνει ο διεκδικητικός οίστρος, βούηζε η πρωτεύουσα απ τις συγκεντρώσεις.
Υπήρχε πνεύμα ομαδικό .. απ τα μεγάφωνα του ΕΚΑ ( εργατικό κέντρο Αθηνών) οδός Μάρνης ακούγονταν η φωνή του τότε επικεφαλής » Σήμερα δεν είναι αργία είναι απεργία».. Και στο πεδίο του Άρη ( Άρεως στο τρίστρατο Πατησίων και Αλεξάνδρας μπροστά στο κτίριο της ΓΣΕΕ η συγκέντρωση άναβε και όλα ήταν συνειδητά και όχι καφενοβειακά.
Όλα ήταν συνειδητά και ήταν και τότε ορθολογικά … τώρα κατά πόσον τα ορθολογικά είναι συνειδητά ???
Στο μεταξύ υπήρχαν δημιουργούνταν θέσεις εργασίας για τους νέους , για να μπουν και στην εργασιακή κατάκτηση προοδευτικά και να διεκδικήσουν καλύτερες αμοιβές και ασφάλιση και οργάνωση.
Το δημόσιο, τα υπουργεία, τα ασφαιστικά ταμεία ,οι ΔΕΚΟ, οι τράπεζες, οι οργανισμοί … η πρωτεύουσα ήταν μια πόλη που δούλευε λειτουργούσε γινόντανε τζίρος στα μαγαζιά, ….στην πορεία κλείσανε όλα, σκονισμένα κλειστά μαγαζιά , ρυπαρά, με τους λογαριασμούς πεταμένους κάτω απ τις πόρτες απλήρωτα πεζοδρόμια χαλασμένα , ρήμαξαν οι δρόμοι της πρωτεύουσας, οι πολίτες βιαστικοί για να αποφύγουν την ασχήμια, και τα κτίρια που παλιά ήταν γεμάτα εργαζόμενους τώρα κουφάρια κενά αδειανά από ανθρώπους.
Η Πρωτομαγιά δεν ήταν αργία ήταν απεργία, που όλοι συμμετείχαν , κατέβαιναν στο κέντρο και έκαναν φανερή την παρουσία και την συγκρότηση της συλλογικότητας.
Και εδώ έγκειται η απέλπιδα προσπάθεια , της ανάπτυξης που δεν θα επαληθευθεί όσο και αν εκφωνείται φραστικά.
Χωρίς ενιαίο μέτωπο συλλογικό – όλοι μαζί-, με προτεταμένες τις ιδιωτικότητες , με εναλλάξ λειτουργούντα που και που καταστήματα μια και τα ενδιάμεσα είναι κλειστά ρημαγμένα, πώς θα συγκροτηθεί το αναπτυξιακό momentum ???
Στο μεταξύ σε κάποιο ηχείο ακούγονταν τότε και τα τραγούδια του Μάνου Λο’ί’ζου – τα τραγούδια μας – .. Βάλε τα ρούχα τα καλά- .. και τα έβαζαν οι εργαζόμενοι για να κατέβουν στην συγκέντρωση της πρωτομαγιάς στο κέντρο στην πρωτεύουσα.

Ρήμαξε η πρωτεύουσα και οι πόλεις
απ τα κλειστά σκονισμενα μαγαζιά
λογαριασμοί πεταμένοι απλήρωτοι
μπροστά στις κλειστές τζαμαρίες
αδειάσαν τα κτίρια από εργαζόμενους
λίγες οι θέσεις στις εργασίες
και πια οι εργασιακές συλλογικότητες
γίνανε απασχολούμενες ιδιωτικότητες.