Οδοιπορικό …στην Αθήνα του Δεκέμβρη του ΄44
Με αφορμή την συμπλήρωση 77 χρόνων από την Ματωμένη Κυριακή του Δεκέμβρη του 1944, το 902.gr, επαναφέρει το οδοιπορικό στην Αθήνα του Δεκέμβρη του ‘44.
Σχεδόν σε κάθε γωνιά, κάθε τετράγωνο, κάθε δρόμο των συνοικιών της Αθήνας τον Δεκέμβρη του ΄44 δόθηκε μία μικρή ή μεγάλη μάχη, στήθηκε ένα οδόφραγμα, ένα πρόχειρο νοσοκομείο. Έπεσε νεκρός ένας μαχητής ή μια μαχήτρια του ΕΛΑΣ.
Σε κάθε βήμα, ο λαός της Αθήνας έχει γράψει τη δική του ηρωική, περήφανη ιστορία στις 33 μέρες και νύχτες της μάχης της Αθήνας και του Πειραιά. Μ” αυτή την ιστορία μπορούμε να έρθουμε σ” επαφή, ακόμα και μ” έναν περίπατο στους δρόμους της Αθήνας, καθώς πολλά σημεία, πολλοί δρόμοι της έχουν να μας «διηγηθούν» πολλά…
Το οδοιπορικό του 902.gr στο κέντρο της Αθήνας είναι η αφορμή για να γνωρίσουμε τα διδάγματα του ηρωικού Δεκέμβρη του ΄44.
Οι μ αχητές αντιστασιακοί του ΕΑΜ τα χρόνια της κατοχής , έκλαιγαν όταν κατέθεταν τα όπλα ώς αφοπλισμός λόγω συνθήκης Βάρκιζας.
Η πολιτικές τότε ηγεσίες – και αναφέρεται η κρατική Αγγλικοκανοραχούμενη κρατική και αστική ηγεσία είχε πάρει τις αποφάσεις της, για τούτο και χτύπησε το άοπλο συλλαλητήριο.
Τα ίδια της δομής του νεοελληνικού κτάτους έπρεπε να διατηρηθούν – διατηρήθηκαν- καο θα συνεχίσουν, σε μια προβλήματική χώρα σαν την Ελλάδα, και μια εξ ίσου προβληματική κρατική και κοινωνική οργάνωση.
Και ήταν και παραμένει και θα παραμείνει προβληματική, διότι .. και σε αναγωγή με καθημερινούς όρους στην ζωή κάθενος και καθεμιάς.
Και την εποχή καθενός, το φαινόμενο να εργάζονται άλλοι και να αμοίβονται άλλοι , ή να διεκδικούν θέσεις διοικητικής καθέδρας ( που έχιουν και πρόσθετα χρήματα ώς αμοιβές), το έχουν ζήσει όλοι και όλες. Αρκεί αυτοί που προωθούνται νάναι του γνωστού κρατικομίσθαρνου και κοινωνικό επώνυμου συστήματος κληρονομικά.
Έτσι την έπαθαν και οι αντιστασιακοί ανώνυμοι πολίτες του ΕΑΜ.
Αυτοί πολεμούσαν τους κατακτητές, και στο τέλος τα σόγια, οι πολιτικοί κληρονομικότητα, και η επχειρηματική κρατικοδίαιτη αρπαχτή, τους εξοβέλισαν.
Και όταν πήγαν να αντισταθούν , ή να διεκδικίσουν τα της Εθνικής προσπαθειάς τους τους σκότωσαν.
Το ίδιο θα συνεχίζει , στο περίεργο κρατικόεθβ=νικό μόρφωμα που φκιάχτηκε ώς προτεκτοράτο τον 19ο αιώνα, και που όχι μόνο δεν απέβαλε έστω και ελάχιστα χαρακτηριστικά του προτεκτοράτου, αλλά τα μεγέθυνε.. για τούτο και χρεωκόπησε ..με ότι αυτό επέφερε για τους πολίτες και το αόριστα κράτος. Το σίγουρο είναι ότι μέσα στο χρεωκοπημένο κράτος, ή σε κάθε τέτοια αντίστοιχη εποχή, τα σόγια, οι κληρονομικότητες, οι κοινωνικές δοσοληψίες των επωνύμων βγαίνουν ενισχυμένες, και έτσι το σύστημα αναπαραγάγεται.
Το λεγόμενο Ελληνικό κράτος το 2010-11 χρεωκόπησε ( το χρεωκόπησαν) γιατί έπρεπε να χρεωκοπήσουν τους πολίτες , ώστε να αποφευχθεί τυχούσα έστω και ώς προοπτική διαφαινόμη έστω και αμφισβήτηση της παραπάνω κληρονομικό- κατά σόγια και κοινωνικές δοσοληψίες ( επιγαμίες κουμπαριές συγγένειες , κοινωνικά ρετιρέ).
Το ιστορικό συμβάν και οι δομές μακράς διαρκείας
Ο Αντώνης Μπενάκης ( πρόεδρος της επιτροπής), ο Ποταμιάνος εκπρόσωπος εφοπλιστικών συμφερόντων, Χρήστος Ζαλοκώστας ( εκπρόσωπος βιομηχανικών συνφερόντων). Λεωνλιδας Λιάμπεης ( βιομήχανος τεχνητής μετάξης), Δημήτριος Παπαγιάννης ( δημιουργός πολυτελών καπέλων), Σπύρος Μαρκεζίνης ( άτυπος εκπρόσωπος της καπνοβιομηχανίας Παπαστράτος), ο Πρέσβης Τζιρακόπουλος ( μπατζανάκης του Τσολάκογλου), ο οποίος χρηματοδότησε ιδία δαπάνη το άγαλμα του άνακτα Κων/νου Α” το 1937-1938 , και ο οποίος ήταν ο μόνος ή απ τους λίγους διπλωμάτης που δεν εκδιώχθηκε απ την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου , με την εκδίωξη των διπλωματών στην κατοχική το 1941 Αθήνα, ο ίδιος ο καπνοβιομλήχανος Παπαστράτος , ο αλευροβιομήχανος κουμάνταρος ( θείος επ αδελφή του Σταύρου Νιάρχου).
Σε έκθεση της Βρετανικής SOE 14/1/1944, βασισμένη σε κατάθεση του Παναγιώτη Σιφναίου, ηγετικού στελέχους , και μετέπειτα υπουργού προεδρίας του Παπάγου και υπουργού παιδείας της δικτατορίας 1967.
Η οργάνωση ιδρύθηκε την 15/1/1943, την επόμενη της δολοφονίας του Ι. Τσιγάντε από τους Ιταλούς, με σκοπό την διαχείρηση των 12000-14000 λιρών που μετέφερε ο Τσιγάντες απ το Κά’ι’ρο για την δημιουργία αντιεαμικών αντάρτικων ομάδων.
Μεταπολεμικά ανεγνωρίσθησαν 376 μέλη ώς ανήκοντα στον αντί Εαμικό χώρο.
Μεταπολεμικά αναγνωρίσθησαν 376 μέλη σε μια οργάνωση ( Εθνική Δράσις ) ..
Στον » Δεσμό » μέσα στην οργάνωση »Εθνική Δράσις» που ιδρύθηκε το 1941 με επικεφαλής τον Σ. Μαρκεζίνη και τον Χρήστο Ζαλοκώστα , 20 όλα και όλα μέλη, εμφανίζονται 4 βιομήχανοι . 3 διευθυντικά στελέχη ιδιωτικών ηλεκτρικών εταιρειών ( power και Ούλεν), 3 διπλωμάτες , 1 πρώην γενικός διοικητής Μακεδονίας, ι ανώτατος δικαστικός, 4 δημοσιογράφοι, με ανώτατο επικεφαλής τον τέως αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο ( ζούσε στην οδό Σουρμελή στην Αθήνα) και ήταν ο πολιτικός πάτρωνας αργότερα της οργάνωσης Χ, του Γρίβα.
Πραγματποίησαν και έρανο τον Μάρτιο του 1943, και τα συγκεντρωθέντα χρήματα τα ανέθεσαν ώς διαχείρηση σε δίδυμο με πολλαπλές ιδιότητες.
Συγκέντρωση »εισφορών των ενταύθα κεφαλαιούχων», » και την διάθεση των στις ανί Εαμικές οργανώσεις υπό αρμοδίας τεχνικής επιτροπής».
Efsyn : 15/7/2018 εκ άρθρου του Τάσου Κωστόπουλου
———————————————————-
Για τους επίδοξους ιστορικούς, αν ενδιαφέρονται:
Αποδίδεται στην ιστορική μελετητική κάθε φορά συγχρονία , η αφαίρεση των προνομίων που άλλοτε είχε το μοναδικό συμβάν, και το ξεσκέπασμα των δομών μακράς διαρκείας.
Το αίτημα για το οποίο καλά είναι να προβληματιστούν οι κάθε φορά σύγχρονοι ιστορικοί, ( σαν τις μέρες μας ) είναι : και ποια ιστορικά συμβάντα θέλουν να κυτάξουν, ή και τι θεωρούν ώς ιστορικό συμβάν, επί του οποίου θα ανακαλύψουν ή θα προσάψουν δομές μακράς διαρκείας ??
Η πανεπιστημιακότητα της ερεύνης, ούτε την αυθεντία και μοναδικότητα για την αξιολόγηση του κάθε συμβάντος ώς ιστορικού κυρώνει επί του οποίου θα αναζητηθούν έστω ( αν αναζητηθούν ) οι μακρές δομές , αλλά ούτε εξασφαλίζει ή νομιμοποιεί ιστοριογραφικά , το κάθε πανεπιστημιακό αυτοσχεδιαστικά ξαναδιάβασμα κάθε συμβάντος, ώς ιστορική μελέτη και αναφορά.
Και είναι πολλά τα συμβάντα της ιστορικής εν λόγω εποχής κατοχής- Δεκεμβριανών – Βάρκιζας , που εξ μελετητικής αδυναμίας και ανεπάρκειας, σε συνδυασμό με την επαγγελματική σκοπιμότητα ακόμη και στις μέρες μας , έχουν να μελετήσουν ( αν ενδιαφερθούν) οι σύγχρονοι κύρια πανεπιστημιακοί μελετητές, ώς όψιμοι ιστορικοί και ιστοριογράφοι.
Η περιοχή του παλαιού Ψυχικού στην ευρύτερη πρωτεύουσα , οικοπεδοποιήθηκε ώς αγορασθέτα τότε αγροτεμάχια- οικόπεδα κύρια κατα τα χρόνια της κατοχής από συγκεκριμένη κάστα επιτήδειων , των κατηγοριών και ομάδων εκείνωνπου ήταν ώς κοινωνική τάξη – είχαν και τα χρήματα με την διαχείρηση αντιεαμικών λιρών- αλλά και με τις γνωριμίες μεταξλυ τους και την δυνατότητα παρέμβασης στις κατοχικές πολεοδομικές αποφάσεις, και με το αζημίωτο εκάστοτε των Γερμανών. Εξ άλλου τέτοιες πολεοδομικές αποφάσεις που εισηγούνταν η κάθε δοσιλογική κυβέρνηση δεν αναιρούνταν απ τις Γερμανικές και Ιταλικές κατοχικές αρχές. Στην περιοχή αυτή ήταν και το Παλάτι του διαδόχου Παύλου, μετέπεια έμενε η Φρειδερικη για χρόνια , και σε άλλο σημείο ήταν η έπαυλη σε οικόπεδο του Μποδοσάκη και πέριξ ακτινωτά ώς τα βράχια της περιοχής αυτής , με Ανατολικό σύνορο την Λεωφόρο Κηφισίας , στήθηκε το όλο σκηνικό. Που στην συνέχεια έγιναν μονοκατοικίες και πολυκατοικίες οροφοδιαμερισμάτων της υψηλότερης κοινωνικής τάξης.
Η φιλοθέη συνέχεια Βορειότερα του ονομαζόμενου Παλαιού Ψυχικού, ουσιαστικά ήταν το τμήμα στην ευρύτερη περιοχή που αποτελούσε τον οικοδομικό συναιτερισμό των υπαλλήλων της Εθνικής τραπέζης, και που εισέφερε την έκταση στον συναιτερισμό αυτόν ο διοικητής ΤΗς Εθνικής Τραπέζης Ιωάννης Δροσόπουλος το 1928. Με τα χρόνια της βουλιμικής και αρπαχτικής ανοικοδομήσεως των χρόνων μετά το 1955 έγινε και οργανώθηκε η ακριβή οικονομικά και Χά’ι” Σοσά’ι’τυ κοινωνικά που απετέλεσε και αποτελεί την σημερινή Φιλοθέη, συνέχεια του Χά’ι” Σοσά’ι’τυ και αυτού προαστίου του Παλαιού Ψυχικού.
Η κοινωνική ιστορία έχει βάθος και αιτιακότητα και σχεσιακότητα διαφόρων εποχών , που από κάπου αρχίζουν όμως οι παράμετροι της κοινωνικής ιστορίας κάθε φορά, που ώς κοινωνική ιστορία είναι και οικονομική και πολιτική ιστορία.
Και το θέμα της κοινωνικής – οικονομικής – και εί μέρους πολιτικής ιστορίας και διαδρομής του τόπου μέσα στην κατοχή, ούτε πολυ μελετήθηκε, ούτε και υπάρχουν ή θα βρεθούν κρατικά ικανά έγραφα ώς πηγές.
Και η κατοχή 1941-1944 δεν ήταν κατοχή για όλους και πλατιά – όπως αφήνει ο όρος »κατοχή » να εννοιολογείται. Για να αποκρύπτονται και τα όσα αμέσως μεταπολεμικά έπρεπε να αποκρυβούν επιτηδείως , ή ακόμη και όσα σκόπιμα έπρεπε να φανερωθούν .. ώς παράμετροι της κατοχής για τον γενικό πληθυσμό.
Η κατοχή 1941-1944 είχε και Ελληνικό κράτος υπαρκτό, και συμφέροντα και ομάδες ώς συμπαρομαρτούντα του κατοχικού κράτους, κρατικές υπηρεσίς που λειτουργούσαν, εμπορικές και κατασκευαστικές και πολεοδομικές λειτουργίες, οικονομικές ανταλλαγές και δοσοληψίες( όχι στην βάση του καρτούτσου λάδι ή ενός αυγού ή λίγο σταφίδα που ήταν για τους πεινασμένους του λαού ), είχε σουαρέ και κοινωνικές της υψηλής εκείνης κοινωνίας ( που ερχόνταν και απ τον Μοναρχικό μεταξισμό των ετών 1936-1940), είχε και , και μαζί δοσοληπτικές σχέσεις με τους Γερμανούς και Ιταλούς των ανώτερων επιτήδειων και προβεβλημλένων κοινωνικών στρωμάτων. Και εκεί, οικόπεδα, εκτάσεις, συμβόλαια, ανταλλαγές, αγοραπωλησίες, λίρες, επιγαμίες, κουμπαριές – είχε και αλλαξωκολιές απλά το υποκριτικό κλίμα δεν τις εμφάνιζε- και εκεί άρχισε μεθοδικά να διαμορφώνεται η ροπή και να προετοιμάζεται η μεταπολεμική επικράτηση για την κοινωνική κυριαρχία όλης αυτής της ίντριγκας, πιυ ονομάστηκε μετακατοχικό μεταπολεμικό κράτος και οι εκδηλώσεις του και πρακτικές του οικονομικά ιδεολογικά και κοινωνικά.
Στην Ελληνική από τότε και ώς σήμερα προβληματική και υποκριτική κοινωνία ( πώς θα άλλαζε άλλωστε ).. ασφαλώς και οι φήμες, οι επωνυμίες, οι μύθοι, τα μεγάλα σόγια , οι φανταιζί εκδηλώσεις που κανοναρχούνται απ τους κάθε φορά προβεβλημένους, ( που θέλουν να συνεχίσουν γεννεαλογικά νά ναι προβεβλημένοι οι απογονοί των ), σε αυτή την κοινωνική δομή.. ασφαλώς και οι καθημερινοί εργαζόμενοι μοχθούντες, αντιστασιακοί ή πεινασμένοι ή κυνηγημένοι απ τις κατοχικές αρχές τότε, οι ανώνυμοι και οι ίδιοι έλκονται απ τις φήμες και τις μεγαλοσύνες και τις προβολές των επωνύμων προβεβλημένων. Για τούτο και οι κοινωνική κι οικονομική μυθολογία των ισχυρών, των διαπλεκομένων , των προορισμένων για τις υψηλές στα κοινωνικά ρετιρέ θέσεις… ώς αλλοτρίωση και αυτοαλλοτρίωση της καθημερινότητας των καθημερινών ανθρώπων.
Με το συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου του 1944, απλά οι καθημερινοί άνθρωποι – οι πεινασμένοι και αντιστεκόμενοι ώς τότε στα κατοχικά χρόνια- διεκδίκησαν περισσότερη κοινωνική αυτονομία, και περισσότερο κοινωνικό και εξατομικευμένο αυτοπροσδιορισμό στην καθημερινότητα, αρνούμενοι ώς συλλογικότητες και ώς άτομα την περισσότερη αλλοτρίωση και τον παραπέρα ετεροπροσδιορισμό.
Το διεκδικητικό παίγνιο της 3ηε Δεκεμβρίου του 1944, ήταν μηδενικού, συνολικά στο χρόνο, αθροίσματος. Ότι κέρδιζε η συλλογικότητα του συλλαλητηρίου και τα άτομα που συμμετείχαν σε αυτό το συλλαλητήριο, θα το έχανε η ώς τότε δομηθείσα κρατική κοινωνική οικονομική τάξη και με την επαυξητική βοήθεια των κατακτητών. Και η τάξη αυτή δεν ήθελε να χάσει τίποτα απ όσα και αυξητικά μέσα στην κατοχή- σε βάρος των πεινασμένων και αντιστασιακών πολιτών κέρδισε.
Για τούτο και χτύπησε για να σκοτώσει το συλλαλητήριο αρχικά την 3η Δεκεμβρίου 3 φορές, αλλά και την επομένη 4η Δεκεμβρίου, ημέρα κηδείας θυμάτων, και την 5η Δεκεμβρίου. Και Σκοτώνοντας και την όποια ελπίδα για τον μετακατοχικό κοινωνικό διεκδικητισμό, και πρός τούτο πυροβολούσε 3 μέρες συνέχεια τους διεκδικώντες αρχικά, και εξοργισμένους μετέπειτα απ τους σκοτώμούς , πολίτες.