Απομεινάρια μιας παλιάς χορτοδετικής μηχανής (τεκιάστρας)

Δεν την πρόλαβα να δουλεύει τη χορτοδετική αυτή μηχανή (τεκιάστρα), απομεινάρια της οποίας φωτογραφήσαμε πρόσφατα, καθώς είχα φύγει από την Λευκάδα. Την θυμούνται όμως κάποιοι που ρωτήσαμε να δουλεύει στην ευρύτερη περιοχή Καρυάς – Σφακιωτών, φτάνοντας ακόμη και μέχρι το λιβάδι του Αλεξάνδρου. Το τέκιασμα του σανού θυμάμαι να γίνεται σε ένα ξύλινο κασόνι που το γέμιζαν μέχρι πάνω και το πατούσαν στη συνέχεια με τα πόδια για να χωρέσει όσο γίνεται περισσότερο. (Δες εδώ ένα βίντεο από το κανάλι karya lefkadas).

Όπως γράφει ο Θοδωρής Γεωργάκης τέκι ονόμαζαν έναν συμπαγή όγκο αποξηραμένου χόρτου, του σανού, σε σχήμα παραλληλόγραμμο, το οποίο δημιουργούνταν ως εξής: Tον Μάη μήνα, έκοβαν τα μεγάλα χορτάρια των χωραφιών, ή το σπαρμένο αγριοκόκι, ο σημερινός βίκος του εμπορίου. Το κόψιμο γίνονταν με την κοσά, λέξη που προέρχεται από το ρήμα κοσεύω, τρέχω, ένα κοφτερό εργαλείο, περίπου, σαν γιαταγάνι, το οποίο στερεώνονταν στην άκρη μακριού και λεπτού ξύλου, που χρησίμευε σαν λαβή χειρισμού. Άπλωναν το κομμένο χορτάρι στον ήλιο, για να ξεραθεί καλά και ακολούθως το μάζευαν σε σωρούς και άρχιζαν το τέκιασμα. Η λέξη προέρχεται απ’ την τούρκικη τέγκ, που σημαίνει συμπιέζω.

Χρησιμοποιούσαν το τέκι, γι’ αυτό ονομάσθηκε τέκιασμα, ένα ξύλινο παραλληλόγραμμο κουτί με ανοιχτή την βάση και το πάνω μέρος, στο οποίο έστρωναν, στο σχήμα του τεκιού, σύρμα σε δύο σειρές, έριχναν μέσα το ξερό χόρτο, το οποίο πατούσαν, ώστε να αποκτήσει συμπαγή μορφή, όταν, δε, γέμιζε με πεπιεσμένο χόρτο μέχρι πάνω, τότε το έδεναν με τα σύρματα, το έσπρωχναν απ’ την αντίθετη πλευρά και έβγαιναν τα τέκια του σανού, τα οποία, ανά δύο φορτωμένα στα άλογα, τα μετέφεραν και τα τοποθετούσαν στο αχούρι, προκειμένου να χρησιμεύσουν για τροφή των ζώων τον χειμώνα.